Πώς μπορεί μια σειρά να είναι τόσο καλή και παρόλα αυτά να είναι καταδικασμένη να αποτύχει; Αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο να συμβεί και μπορεί να γίνει μόνο με τις συνθήκες υπό τις οποίες μπήκε στα τηλεοπτικά δρώμενα το House of The Dragon, prequel του Game of Thrones.
Διατηρώντας τα ειωθότα του Game of Thrones, θα μιλάμε για το House of The Dragon με τα αρχικά. Όπως λέγαμε GoT, τώρα θα λέμε HoTD. Χμμ, όσο το βλέπω κάτι σκέφτομαι. Και θα το καταθέσω, γιατί τα γραπτά μένουν και θέλω να έχω την ικανοποίηση σε 5 χρόνια, όταν θα τελειώνει η σειρά, πως το είπα πρώτος.
Αν δεις τα αρχικά, παραπέμπουν σε μια διάσημη ατάκα που ακούστηκε στο Game of Thrones. Ho.T.D. Hold The Door. Κάτι μου λέει πως δεν είναι τυχαίο και πως κάποια στιγμή, θα έρθουν έτσι τα πράγματα που η σειρά θα βρεθεί από τον Οίκο των Ταργκάρυεν σε αυτόν των Σταρκ.
Μέχρι τότε, ας μιλήσουμε γι΄αυτό που είδαμε στο πρώτο επεισόδιο, ελπίζοντας πως δεν θα μπούμε ξανά στην ίδια διαδικασία που είχαμε μπει με το GoT, να μαζευόμαστε παρέες κάθε Δευτέρα βράδυ που το πρόβαλλε η Nova και να διαβάζουμε όλα τα spoiler free reviews ή να κλείνουμε για μερικά 24ωρα τα social media για να μη φάμε κάποιο spoiler.
Οι εποχές έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Το πρώτο επεισόδιο του House of The Dragon έχει δεχτεί πολύ θετικά σχόλια, έχει πολύ καλή βαθμολογία και είναι όντως τόσο καλό όσο ο sequel προκάτοχος του.
Αλλά η αίσθηση απέχει. Θα μου πείτε, πολύ σωστά, σάμπως με το GoT η αίσθηση ήταν αυτή που ήταν από το πρώτο επεισόδιο; Όχι. Πέρασε μιάμιση σεζόν. Κι εδώ είναι ακριβώς η ειδοποιός διαφορά.
Για το GoT δεν υπήρξε προσδοκία από το κοινό. Εμφανίστηκε το 2010 στο HBO, ξάφνιασε, κολλήσαμε, δεν ξεκολλούσαμε ούτε κι όταν έφθινε η πλοκή.
Το House of The Dragon ξεκινάει με προσδοκίες, είναι 12 χρόνια μετά, είναι ένας άλλος κόσμος στον οποίο ο καθένας μας έχει συνδρομή σε τουλάχιστον 2 πλατφόρμες, κατακλυζόμαστε από σειρές και δεν υπάρχει διαθεσιμότητα χρόνου για να φτάσουμε στη 2η σεζόν και να πούμε ότι θα κολλήσουμε.
Η ιστορία από το πρώτο επεισόδιο εξελίσσεται άρτια. Σίγουρα καλύτερα από τα επεισόδια της 7ης και της 8ης σεζόν του GoT. Έχει βέβαια και πολλές ομοιότητες, όπως το όργιο.
Έχουν βάλει κι από την παραγωγή για να έχουν να το λένε, έναν μαύρο ηθοποιό στους Ταργκάρυεν που με την ξανθιά περούκα είναι άκυρος και κάνει μπαμ κι έχει γίνει σίγουρα προσπάθεια να στρογγυλοποιηθούν οι γωνίες και να μην ακουστούν πράγματα όπως αυτά που άκουγαν οι Μπενιόφ και Βάις, σεναριογράφοι του GoT.
Επειδή όμως βρισκόμαστε στο ίδιο μυθολογικό σύμπαν, έστω μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν τα γεγονότα του GoT, όμως το House of The Dragon έχει την ατυχία να είναι prequel μιας σειράς. Μιας σειράς στην οποία πολύς κόσμος επένδυσε συναισθηματικά και έμεινε στεγνός με το φινάλε της. Στεγνός και προδομένος.
Γιατί νομίζετε 12 χρόνια μετά δεν έγινε ποτέ spin off του Lost; Το House of The Dragon είναι σαν εκείνον τον φίλο που έχετε βγει για ποτό και στο τέλος της βραδιάς χαιρετιέστε, μέχρι να συνειδητοποιήσετε πως πάτε προς την ίδια κατεύθυνση. Σε αυτά τα λίγα λεπτά μέχρι τελικά να ξαναχωριστείτε, η φάση είναι πολύ άβολη και δεν ξέρετε αν πρέπει να ξαναρχίσετε κουβέντα.
Ψυχολογικά είχατε μπει σε mood να βάλετε τελεία. Και τη βάλατε. Αλλά μετετράπη σε άνω τελεία. Και δεν είχατε ιδέα πως να συνεχίσετε.
Αυτό περιγράφει και τη σχέση του θεατή του GoT με το House of The Dragon. Μπορεί να μην βλέπει κάποιο γνώριμο πρόσωπο, αλλά βλέπει τους δράκους, ακούει το Dracarys, ακούει για Γουέστερος και King’s Landing και ξυπνάνε μνήμες που τις είχε βάλει στο πατάρι και δεν θα τις έβγαζε ποτέ ξανά από εκεί.
Το House of The Dragon μπορεί να έκανε τρελή πρεμιέρα και να κράσαρε το HBO, μπορεί να μην έχει ακουστεί το παραμικρό αρνητικό, αλλά την επιτυχία του GoT, όχι στο 100% της, αλλά στο 70% της, δεν θα την κάνει με τίποτα σε όσους έχουν δει το GoT. Θα κερδίσει όσους δεν το έχουν δει γιατί δε θα υπάρχει αυτή η σύνδεση με το παρελθόν.
Το συναισθηματικό στέγνωμα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στην εποχή μας. Μια εποχή που, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι το 2010 που είχαμε δει 5-6 αμερικάνικες σειρές, αλλά το 2022 που έχουμε δει 50-60 και όλες γίνονται με τόση προσοχή και μελέτη, ώστε είναι όλες εξίσου καλές. Άρα δεν ξεχωρίζει καμία.
Και το House of The Dragon είναι σαν μια τηγανητή πατάτα σε ένα πιάτο με 20 τηγανητές πατάτες. Όλοι θα φάνε από 2-3, γιατί κανείς δε λέει όχι στην τηγανητή πατάτα. Αλλά δεν θα ξεχωρίσουν μία από τις άλλες!
Όταν μάλιστα στο πρώτο κιόλας επεισόδιο υπάρχουν γέφυρες σύνδεσης με την Ντενέρυς Ταργκάρυεν, την δημοφιλέστερη ηρωίδα του GoT, βλέπειις πως το House of The Dragon δεν έχει ίχνος αυτονομίας, κάτι το ξεχωριστό. Είναι ότι ο Γιώργος Κακοσαίος για τον Γιάννη Πλούταρχο.
Όλα γυρίζουν γύρω από τους Ταργκάρυεν και έχουμε μια πρωταγωνίστρια, την Μίλι Άλκοκ (Ραενίρα), που μοιάζει πολύ με την Εμίλια Κλαρκ στη μεταμφίεση. Και έναν πρωταγωνιστή, τον Ματ Σμιθ (Ντέιμον Ταργκάρυεν), που είναι ο καλύτερος στο να υποδύεται άρρωστους ήρωες. Και κάμποσους δράκους για το αλατοπίπερο. Έναν καβαλάει η Ραενίρα, έναν ο Ντέιμον.
Οκ, έχετε κάτι άλλο να μας πείτε κύριε Τζορτζ Αρ Αρ Μάρτιν;
* Το House of The Dragon προβάλλεται στην Ελλάδα αποκλειστικά από το Vodafone TV, 18 ώρες μετά την προβολή του στην Αμερική