Καλοκαίρι (ναι, μην απελπίζεστε έχουμε ακόμα καλοκαίρι…) και ανάλαφρες κωμωδίες είναι ένας συνδυασμός που ταιριάζει πολύ, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το δέχεται αυτό το αξίωμα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που κατά καιρούς, τα καλοκαίρια προκύπτουν διάφορες κωμωδίες που ενώ τον υπόλοιπο χρόνο θα περνούσαν απαρατήρητες, αυτή τη συγκεκριμένη εποχή καταφέρνουν να κάνουν μαζική αίσθηση.
Έτσι μάλλον εξηγείται και το γεγονός ότι το «Χρόνος για Μένα», η κωμωδία με τους με τους Κέβιν Χαρτ, Μαρκ Γουόλμπεργκ και Ρετζίνα Χολ, ανέβηκε στο Netflix στις 25 Αυγούστου και εντελώς απροσδόκητα, ανέβηκε στο νούμερο 1 των προτιμήσεων της πλατφόρμας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Δεν είναι πως πρόκειται για κάποιο αριστούργημα ή για την κωμωδία που καθορίζει το είδος αλλά όπως και να το κάνουμε, τραβιέται να δεις κάτι στο ύφος της ετούτες τις ζεστές μέρες.
Η επίσημη σύνοψη έχει ως εξής: Όταν ένας μπαμπάς «πλήρους απασχόλησης» βρίσκει λίγο χρόνο για τον εαυτό του μετά από χρόνια, με αφορμή την απουσία της γυναίκας και των παιδιών του, ξανασμίγει με τον παλιό κολλητό του για ένα ξέφρενο σαββατοκύριακο που σχεδόν ανατρέπει τη ζωή του.
Πρόκειται για κλασική κωμωδία που επικεντρώνεται σε σχέσεις χαρακτήρων και τα αλλοπρόσαλα που παράγονται μέσα από αυτές: το έχουμε δει πολλές φορές αλλά αν δομηθεί σωστά, πάντα περνάμε καλά με το εν λόγω μοτίβο. Το χρυσό μυστικό φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η χημεία των πρωταγωνιστών και εδώ το «Χρόνος για μένα» πετυχαίνει διάνα: η σχέση ανάμεσα στον Σόνι και τον Χακ -το δίδυμο που σηκώνει όλο το στόρι δηλαδή- μοιάζει να διακατέχεται από ένα υποτυπώδες βάθος, τόσο όσο πρέπει για αυτό που βλέπουμε, με τους δύο ηθοποιούς να αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά. Αντίστοιχα «καλή ομάδα» συγκροτούν και το ανδρόγυνο της υπόθεσης, δηλαδή ο Σόνι και η Μάγια: το «Χρόνος για μένα» τικάρει αποτελεσματικά όλα τα αναγκαία κουτάκια.
Αν και το σενάριο φλερτάρει κατά περιπτώσεις να μας παραδόσει χαρακτήρες που μοιάζουν με καρικατούρες, μέσα στην οικονομία της συζήτησης άπαντες καταφέρνουν γίνονται συμπαθητικοί, χωρίς κατ΄ ανάγκη να είναι αστείοι σε κάθε λεπτό της ταινίας. Την παράσταση δε κερδίζει μάλλον ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, που αν και ταυτισμένος κατά βάση με action ρόλους και όχι κωμικούς, εδώ δίξει την κρίσιμη πινελιά που κάνει απολαυστική την θέαση των πεπραγμένων του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πάντα λειτουργούν τέλεια στην ταινία: υπάρχουν διάφορα προβληματάκια αλλά είμαστε επιεικείς. Είπαμε: δεν περιμέναμε από μια τέτοια ταινία να μας αλλάξει τη ζωή. Μάλιστα, μερικοί από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες καταφέρνουν να καλύψουν διάφορα δυνητικά κενά στο στόρι και εν τέλει τα πράγματα συνδυάζονται πολύ καλά στο τέλος της ημέρας.
Ο χρόνος περνάει χωρίς καν να το καταλάβεις, μια δομική «ζεστασιά» στο ύφος της ταινίας σε κερδίζει και σε συνδυασμό με πολύ συμπαθητικές ερμηνείες, η ταινία βλέπεται νεράκι. ΟΚ, απέχει πολύ από το να είναι η τέλεια κωμωδία, αλλά σίγουρα ο Χαρτ και τον Γουόλμπεργκ σε κάνουν να θες να τους κοιτάς και εν τέλει να τους αντιλαμβάνεσαι ως εξαιρετική παρέα.
Αν δεν έχετε όρεξη για βαρύγδουπα πράγματα αυγουστιάτικα και αν ψάχνεστε για μια ένεση ανεμελιάς τώρα που το καλοκαίρι πλησιάζει προς το τέλος του, η κωμωδία του Netflix είναι το… τέλειο φάρμακο.