Το όνομα του Μαρκ Μίλοντ δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στον χώρο του Χόλιγουντ. Άλλωστε δεν είναι καν ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης: κατά βάση γυρίζει σειρές. Βέβαια, μια εξ’ αυτών είναι πασίγνωστη. Ο λόγος για το «Succesion» του HBO που έχει προκαλέσει πάταγο στους φίλους των σειρών και θεωρείται μια από τις καλύτερες των τελευταίων ετών.
Ο Μίλοντ ωστόσο ίσως γίνει γνωστός μετά την ταινία που παίζεται αυτόν τον καιρό στον κινηματογράφο και η οποία φέρει τη σκηνοθετική του υπογραφή. Και αυτό διότι πρόκειται για ένα φιλμ που σε ατμόσφαιρα και ύφος θυμίζει τον κόσμο που με κόπο έχει καταφέρει να χτίσει ο Μ.Νάιτ Σιάμαλαν, ενισχυμένο ωστόσο με έντονη και καυστική σάτιρα. Κυρίως όμως, είναι μια ταινία που βγάζει νόημα να έχει δημιουργηθεί από τον σκηνοθέτη του «Succesion».
Διότι όπως το τηλεοπτικό του «παιδί» έτσι και το κινηματογραφικό του κοιτάνε με απαξίωση και με μια διάθεση διακωμώδησης τον κόσμο των ελίτ και της αστικής τάξης, τον κόσμο εκείνο που κοιτάει με απαξίωση όλο τον υπόλοιπο κόσμο αλλά στην πραγματικότητα είναι κενός και ρηχός. Φυσικά αυτό το θρίλερ που φέρει την υπογραφή του έχει εντελώς άλλο στιλ κατά τα άλλα σε σχέση με το «Succesion».
Ο λόγος για το «Μενού», μια ταινία που συνδυάζει το horror και τον σουρεαλισμό με την καυστική σάτιρα και το κάνει τόσο καλά που από το πρώτο μέχρι και το τελευτάιο λεπτό από τα 110 που την απαρτίζουν συνεχίζει να παίζει αποτελεσματικότατα με το μυαλό σου και να σε κάνει να αναρωτιέσαι που το πάει.
Στο στόχαστρο του «Μενού» μπαίνει ο κόσμος της υψηλής γαστρονομίας του φετιχισμού με το «τέλειο φαγητό». Ένας κορυφαίος σεφ με άψογα λευκά ρούχα και με μια διαρκή έκφραση δυστυχίας στο πρόσωπό του (Ράλφ Φάινς) καλεί στο απομονωμένο εστιατόριό του, που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο νησί, ένα τσούρμο εκλεκτών πελατών για να τους χαρίσει ένα αξέχαστο γεύμα: μια τριάδα αντιπαθητικών και υπεροπτικών γιάπηδων, έναν ξεχασμένο σταρ του κινηματογράφου, ένα μίζερο πλούσιο ζευγάρι που προσπαθεί να δώσει νόημα στη σχέση του. Αλλά και την Μάργκοτ (Άνια Τέιλορ-Τζόι), το ραντεβού της τελευταίας στιγμής με τον φανατικό οπαδό του σεφ, Τάιλερ (Νίκολας Χουλτ). Η Μάργκοτ νοιάζεται περισσότερο να καπνίσει κρυφά ένα τσιγάρο παρά να κολακεύει διαρκώς τον σεφ. Φαίνεται να έχει βρεθεί εκεί εντελώς κατά λάθος. Μοιάζει με το ένα και μοναδικό ατυχές συστατικό σε ένα κατά τα άλλα εξαίσιο μενού της βραδιάς.
Η φράση «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο» βρίσκει την τέλεια, απόλυτα εύστοχη πλην αλληγορική εφαρμογή της και ο Μίλοντ χτυπάει σαν χταπόδι τον κόσμο του καριερισμού και των υψηλών προσδοκιών αναδεικνύοντας την ματαιότητα και εν τέλει τη δυστυχία και τη μιζέρια στις οποίες καταδικάζονται οι άνθρωποι αυτού του κόσμου. Το τελικό αποτέλεσμα δεν… τρώγεται απλά. Φυσάει…