Μας έχει γλυτώσει το Netflix από πολλά βαρετά βράδια, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό. Εν γένει η έλευση της streaming τηλεόρασης αλλά κυρίως το Netflix εδώ που τα λέμε. Όπως όμως του αναγνωρίζουμε τα θετικά θα πρέπει να αποδώσουμε και ορισμένα αρνητικά. Διότι δεν είναι μόνο τα διαμαντάκια που κατά καιρούς μας έχουν κάνει χαρούμενους, είναι και οι φόλες ολκής που έχουμε φάει με το κουτάλι από αυτό.
Τις τελευταίες μέρες φιγουράρει στην κορυφή των προτιμήσεων των θεατών μια ταινία που μας κάνει να απορούμε με τη δημοφιλία της. Ο λόγος για το «Troll», ένα νορβηγικής παραγωγής έργο από τον Νορβηγό σκηνοθέτη Roar Uthaug που μετά το «Κύμα» του 2017 και το «Tomb Raider» του 2018 επιστρέφει με μία ιστορία, που εμπνέεται από τη σκανδιναβική μυθολογία. Τι πιο πετυχημένο, να δούμε κάτι τέτοιο δια χειρός ενός Νορβηγού θα αναρωτηθείτε και θεωρητικά θα έχετε δίκιο. Το πρακτικό της υπόθεσης είναι άλλη ιστορία βέβαια.
Η ταινία αφηγείται το χάος που προκαλείται μετά από μία έκρηξη στα βουνά, που ξυπνάει ένα αρχαίο τρολ. Όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο κατανοητό πως βλεπουμε μια φτηνή αντιγραφή του «Godzilla», προσαρμοσμένη ωστόσο στις νορβηγικές παραδόσεις. Με άλλα λόγια, μια πέρα για πέρα προβλέψιμη ταινία δράσης – και τι πιο βαρετό από αυτό. Έτσι, για να κριντζάρουμε ακόμα παραπάνω, μέσα στο βασικό κλισέ στόρι παρελαύνουν όλοι οι στερεοτυπικοί χαρακτήρες που μοιάζουν να ξεπρόβαλαν από generator: μια παλαιοντολόγος που έχει έναν πατέρα που είχε προφητέψει τις συνέπειες της καταστροφής της φύσης εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης, ένας γοητευτικός στρατιωτικός, ένας χαρτογιακάς πολιτικός υπάλληλος, μία τύπισσα κολλημένη με την τεχνολογία και πάει λέγοντας.
Το σενάριο είναι γεμάτο τρύπες, τόσες πολλές που όσο καλή και αν είναι η διάθεσή σου να τις αγνοήσεις μοιάζει αδύνατο με αποτέλεσμα να σου προκαλείται ένας μόνιμος εκνευρισμός που δεν σε αφήνει να αντιληφθείς την ταινία ούτε καν ως guilty pleasure αδυναμία. Η δε έκδηλη έλλειψη προσανατολισμού της ταινίας δεν είναι καθόλου άσχετη από τις εν λόγω σεναριακές τρύπες.
Η ταινία μοιάζει να δυσκολεύεται να αποφασίσει αν θέλει να προσεγγίσει το μυθικό πλάσμα που βρίσκεται στο επίκεντρο της πλοκής ως έναν αληθινό κίνδυνο για τους ανθρώπους ή απλά ως ένα παρεξηγημένο ον που θέλει απλά την ησυχία του και ταλαίπωρείται από τους ανθρώπους τόσο όσο περίπου τους τρομοκρατεί και εκείνο. Θα συνιστούσε πράγματι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση το συγκεκριμένο δίλημμα ωστόσο μπλοκάρει από το κακό σενάριο, το οποίο ταυτόχρονα τροφοδοτείται από τη συγκεκριμένη αναποφασιστικότητα.
Το πάντρεμα ρεαλισμού και μυθολογίας που επιχειρείται «σκοντάφτει» δίχως να το καταλάβει πάνω στους τραγελαφικούς και τρομακτικά αδούλευτους χαρακτήρες και οποιαδήποτε δεύτερη ανάγνωση πέφτει στο πηγάδι της διάθεσης ξεπέτας που με εμφατικότητα χαρακτηρίζει αυτή την δουλειά και έτσι, εμείς οι κακόμοιροι θεατές, καταλήγουμε άφωνοι να αναρωτιόμαστε: μα αυτό στο νούμερο 1 του Netfilx;
