Διαβάζοντας τις προάλλες τις υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες, παρατήρησα αρκετές ταινίες που ελάχιστα έχουν ακουστεί στην Ευρώπη και στην Αμερική μάλλον θαμμένες τις είχαν. Μια απ΄αυτές είναι το Living.
Η συγκεκριμένη ταινία είχε μια υποψηφιότητα όλη κι όλη, αυτή για Ά Ανδρικό σε Δράμα, με υποψήφιο τον Μπιλ Νάι.
Ο Νάι υποδύεται στο Living έναν ηλικιωμένο δημόσιο υπάλληλο στο Λονδίνο, που είναι επικεφαλής σε σημαντικό πόστο σε μια δημόσια υπηρεσία που ασχολείται με την έγκριση έργων. Στο γραφείο του υπάρχουν 4 υφιστάμενοι του, που έχουν μπει στη λογική της λειτουργίας του και σπανίως βγάζουν άχνα.
Ηρεμία και απόλυτη τάξη. Δεν υπάρχει ούτε ένα ψεγάδι στη ζωή του κ. Ουίλιαμς ως προς το ανέκφραστο του χαρακτήρα του. Ακολουθεί μια ρουτίνα και δεν παρεκκλίνει απ΄αυτό.
Η ταινία φροντίζει να μη μας δώσει από την αρχή το πώς έχει επηρεάει τον Ουίλιαμς η απώλεια της γυναίκας του.
Μας το δίνει τη στιγμή που μόλις έχει μάθει ότι έχει καρκίνο και του απομένουν μερικοί μήνες ζωής.
Μέσα σε λίγες ώρες καταλαβαίνει πως τίποτα πια δεν έχει αξία και παρατάει μια δουλειά από την οποία δεν έλειψε ποτέ και αποφασίζει να γλεντήσει, να ζήσει τη ζωή. Μόνο που…δε γνωρίζει πώς να το κάνει.
Για αρχή απευθύνεται σε έναν τυχαίο σε ένα παραθαλάσσιο μέρος της Βρετανίας, όπου έχει πάει για να περάσει ένα βράδυ γεμάτο ποτό και χορό.
Αυτό που θα του αλλάξει όμως αυτές τις τελευταίες ημέρες ζωής, είναι η επαφή του με την νεαρή Μάργκαρετ Χάρις, μια κοπέλα που δούλεψε για 18 μήνες στη δημόσια υπηρεσία και έφυγε για να γίνει σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο.
Ο κ. Ουίλιαμς βλέπει σε εκείνη τον δρόμο για να βρει ξανά όσα του πήρε η απώλεια της γυναίκας του, έναν εύθυμο και δραστήριο εαυτό. Δεν υπάρχει τίποτα το ερωτικό ως προς την Μάργκαρετ. Η έλξη αφορά τη νεότητα και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή.
Ο βλοσυρός και οσφυοκάμπτης κ. Ουίλιαμς, χαμογελά με το παρατσούκλι «Ο κ. Ζόμπι» που του έχει δώσει, αντιστέκεται στην γραφειοκρατία και τα σκουριασμένα γρανάζια της που δε λένε να πάρουν μπρος. Διεκδικεί. Ξαφνιάζει τους ανθρώπους. Ο παλιός του εαυτός πέθανε νωρίτερα από αυτό που θα πεθάνει το σώμα του.
Έχοντας ως ατού την βρετανική καθαρεύουσα, την βαθιά βρετανική προφορά και φυσικά την αισθητική της εποχής, το Living πατάει σε ένα σταθερό έδαφος για να φυτέψει και να ποτίσει και να θρέψει τις ερμηνείες των ηθοποιών, με πρωτεύοντα τον ήρωα του Νάι.
Με μια δομή που έχει ιδιαιτερότητα, αφού δεν επιλέγει να δείξει τον θάνατο του Ουίλιαμς στο φινάλε, αλλά κάπου στη μέση και κάνει κάποια μπρος πίσω στον χρόνο, και με ερμηνείες που απλώνουν τα χέρια τους με γαμψότητα και ανοίγουν τις πύλες των συναισθημάτων μας, το Living είναι μια ταινία που με την ηρεμία της γοητεύει.
Με την έλλειψη εξάρσεων και εντάσεων στον βαθμό που θα φανταζόταν κάποιος δεδομένου του στόρι της, δεν γίνεται φλατ, μα πιο βαθιά, πιο…σεισμική στο μέσα του θεατή.
Και καθώς καταπιάνεται με ένα ζήτημα που βασανίζει τη σκέψη όλων μας, τη θέση μας απέναντι στον θάνατο, είτε τον ορισμένο και αναμενόμενο είτε τον αναπάντεχο, το Living είναι μια από τις ταινίες που σκάβουν χώρο μέσα σου για να ριζώσουν και να αντέχουν εκεί τις αλλαγές των δύο εποχών: Εποχή της Χαράς, Εποχής της Θλίψης.