Κάποιες ταινίες ακολουθούν μια πορεία αποθέωσης από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας τους μέχρι να περάσουν χρόνια. Άλλες, θάβονται στο ξεκίνημα και εκτιμώνται χρόνια αργότερα. Το The Menu είχε μια πολύ…φρενήρη πορεία ως τώρα.
Από τις αρχές του φθινοπώρου, όταν και κυκλοφόρησε στις αίθουσες, μέχρι σήμερα, έχει περάσει 2-3 φορές από τα στάδια της αποθέωσης και της κακής κριτικής, με αρκετούς να την χαρακτηρίζουν υπερβολική ή ακόμα και ενοχλητική σε κάποιες της σκηνές.
Αυτοί που το κάνουν αυτό, είναι μάλλον αυτοί που δε μπαίνουν σε μια διαδικασία να αναζητήσουν τι κρύβεται πίσω από αυτό το αλληγορικό στόρι που έχει το The Menu.
Πρόκειται για μια ταινία που συστήνει τόσα πολλά για τον κόσμο του fine dining και των εστιατορίων που κυνηγούν τη δόξα και έχει και έναν πολύ διδακτικό χαρακτήρα για όσους ενδεχομένως να μη γνωρίζουν ή μπορεί να έχουν ακούσει και να μην έχουν προσωπική εμπειρία. Ή και γι΄αυτούς που γνωρίζουν απόλυτα τι συμβαίνει σε μια κουζίνα.
Και το ότι το Disney+ έκανε διαθέσιμο το The Menu σε μια περίοδο που το κορυφαίο εστιατόριο στον κόσμο, το Noma στην Κοπεγχάγη, γνωστοποίησε την απόφασή του να κλείσει το 2024, είναι μια ωραία συγκυρία.
Το Noma στην ανακοίνωσή του αναφέρει εμμέσως ή αμέσως, όλα τα ιδεολογικά, φιλοσοφικά, ηθικά ζητήματα που βασανίζουν τον κόσμο της ύψιστης γαστρονομίας.
Στο The Menu, τα βλέπουμε όλα να αποτυπώνονται με τρόπο αιχμηρό και μοιραίο, με την έννοια «σκότωμα στη δουλειά» να παίρνει κυριολεκτικές διαστάσεις.
Τρεις νεαροί που έχουν αποκτήσει περιουσία έχοντας ιδρύσει άπειρες παράκτιες εταιρείες. Ένας travel and food παρουσιαστής και ηθοποιός με τη βοηθό του. Μια σπουδαία κριτικός φαγητού με τον επικεφαλής του εντύπου στο οποίο γράφει. Ένα πλούσιο ζευγάρι που είναι τακτικοί θαμώνες στο εστιατόριο Hawthorne. Κι ένας παθιασμένος foodie με τη σύντροφό του.
Όλοι αυτοί επιβιβάζονται στο σκάφος που τους μεταφέρει στο ιδιόκτητο νησί όπου βρίσκεται το Hawthorne, εκεί όπου μαγειρεύει ο κορυφαίος σεφ Σλόβικ με μια κουζίνα 20 και βάλε ατόμων και ένα προσωπικό 50 ατόμων τουλάχιστον.
Στα τραπέζια τους θα απολαύσουν ένα μενού degustation το οποίο όμως έχει μια απολυτότητα, μια αυστηρότητα. Όλα είναι χρονομετρημένα, όλα είναι υπολογισμένα και κρύβουν ένα twist: τον θάνατο.
Οι επισκέπτες του Hawthorne, έχουν κάνει ο καθένας τους κι από ένα «έγκλημα» που στα μάτια του Σλόβικ, ο οποίος έχει πάθει μια κρίση ταυτότητας, είναι άξιο δολοφονίας.
Η κριτικός φαγητού και ο διευθυντής του περιοδικού με τις κριτικές τους έκλεισαν εστιατόρια. Οι τρεις νεαροί έχουν φοροδιαφύγει και συνεργάζονται με τον ενοχλητικό χορηγό αυτής της εμπειρίας που είναι το Hawthorne. Ο παρουσιαστής είχε παίξει σε μια ταινία που ενόχλησε βαθιά τον Σλόβικ. Το πλούσιο ζευγάρι είχε πάει 11 φορές στο εστιατόριο και δεν θυμόταν ούτε ένα πιάτο που να είχε φάει, καταργώντας στην ουσία την έννοια του fine dining.
Το ενδιαφέρον όμως επικεντρώνεται στον παθιασμένο, αλλά αφελή foodie και τη συνοδό του, η οποία αλλάζει τελευταία στιγμή.
Ο Ρέιφ Φάινς είναι σπουδαίος στην ερμηνεία του, μοιάζει τόσο απλό για τον ίδιο δεδομένης της ποιότητας του, αλλά ο ρόλος φέρει τα βάθη του που για να τα προσεγγίσεις, θέλει οδύνη, ενώ συνολικά το καστ, με την Άνια Τέιλορ-Τζόι να εξέχει, κουβαλάει ο καθένας από ένα στοιχείο που απογυμνώνει την υψηλή γαστρονομία.
Όπως είναι της μοδός η αποδομημένη απόδοση πιάτων, έτσι το The Menu αποδομεί αυτό που σύντομα θα κάνει η ίδια η υψηλή γαστρονομία στον εαυτό της, σε μια εποχή που δείχνει να έχει χαθεί ο πρωταρχικός στόχος: η απόλαυση του επισκέπτη.
Το The Menu δεν φαίνεται να έχει πιθανότητες διεκδίκησης κάποιου Όσκαρ, αλλά θα θέλαμε να δούμε τον Φάινς στο Ά Ανδρικό και ίσως το σενάριο να επιβραβεύεται με μια υποψηφιότητα. Χλωμό το βλέπουμε, πάντως…