Το You People στο Netflix, είναι φαινομενικά μια από εκείνες τις χαζοκωμωδίες που κυκλοφορούν μαζικά κάθε χρόνο και τις βάζεις να παίζουν απλώς για να σε πάρει ευχάριστα ο ύπνος, να ξεφύγει λίγο το μυαλό σου.
Δεν έχουν κάτι άλλο να εξυπηρετήσουν και δεν χρειάζεται και να μπαίνεις στη διαδικασία να βρεις κάποιο υπέρτατο μήνυμα ή καμία καλλιτεχνική προσέγγιση τόσο ιδιαίτερη.
Κι όντως, το You People, αν κριθεί ως μια ταινία με προσανατολισμό στην ρομαντική κομεντί, οριακά βλέπεται. Η βαθμολογία της σε IMDB και Rotten Tomatoes δε λέει ψέμματα.
Πολλές φορές όμως – κι εδώ αρχίζουμε τα πολύ deep συμπεράσματα μας γιατί κάπου την ψωνίσαμε – ακόμα και σε τέτοιες χαζοκωμωδίες, υπάρχουν πράγματα να τα αντλήσεις, να τα αφαιρέσεις και να τα αναλύσεις.
Απλώς, αυτό στο οποίο το You People δε μπορεί να αντεπεξέλθει, είναι στο να απασχολήσει ιδιαίτερα και τους εκτός ΗΠΑ. Γιατί είναι μια ταινία που – είμαστε πεπεισμένοι γι΄αυτό – η χαμηλή της βαθμολογία οφείλεται στους εκτός ΗΠΑ που δε μπορούν να συνδεθούν με τις κοινωνικές της ανησυχίες.
Προς θεού, δεν υποστηρίζουμε πως είναι κανένα ύψιστο θεώρημα. Παραμένει μια ταινία που ως ταινία δεν έχει και κάτι να ασχοληθείς. Ο Τζόνα Χιλ παίζει τον εαυτό του, ακόμα και με τις στυλιστικές του επιλογές, η Τζούλια Λούις-Ντρέιφους και ο Έντι Μέρφι το ίδιο, no news.
Έχει όμως ένα ενδιαφέρον να εστιάσει κανείς σε αυτό που θίγει η ταινία, ειδικά τώρα που υπάρχει πάλι το BLM στον αφρό της δημόσιας ατζέντας με τη δολοφονία του Τάιρ Νίκολς.
Το στόρι δείχνει έναν λευκό να ερωτεύεται μια μαύρη και οι λευκοί γονείς του πρώτου να προσπαθούν να μη φανούν ρατσιστές κάνοντας μικρορατσιστικά πράγματα που ενοχλούν την κοπέλα, οι δε γονείς της μαύρης, είναι εμφανώς ρατσιστές με τον λευκό.
Σε πρώτη ανάγνωση, το You People αποτυπώνει τον διαχωρισμό που υπάρχει σε επίπεδο επιθυμίας συναναστροφής και ερωτικών επαφών ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, και πιο σημαντικό, δείχνει ότι η αμερικανική κοινωνία οδηγείται αντιδραστικά προς τον ρατσισμό στην ακραιότητα, στο αντίθετο άκρο, και καταλήγουν οι μεν λευκοί να περπατάνε σε λεπτό πάγο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσει και να τους ρουφήξει η λίμνη της στοχοποίησης, και οι δε μαύροι να μην μπορούν να εμπιστευτούν πια κανέναν.
Ακόμα και μέσα από την αφέλεια της, από την αδιαφορία της προς την λεπτομέρεια, η ταινία αυτή έχει κάτι να προσφέρει. Σαφώς, δε βρίσκεται γι΄αυτό στην κορυφή του Netflix, αλλά γιατί είναι catchy και για τον ίδιο λόγο σε μια βδομάδα θα έχει ξεχαστεί.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορείς να την δεις με λιγότερο παθητικό και περισσότερο ενεργητικό τρόπο. Κι ας είναι η φύση της ipso facto προς το πρώτο.