Δε συμβαίνει συχνά με ταινία να έχεις καταβυθιστεί τόσο μέσα σου στα πρώτα δέκα λεπτά. Δε συμβαίνει συχνά να σε κάνουν οι πρωταγωνιστές να δακρύζεις και να ταυτίζεσαι. Το Brothers που θα βρεις στο Netflix έχει αυτό το προνόμιο.
Είναι ενδεχομένως η ταινία που έδωσε το πάσο στον Ντέιβιντ Μπένιοφ για να γράψει μαζί με τον Ντάνιελ Βάις το Game of Thrones.
Πρόκειται για μια ταινία με καταπληκτικό σενάριο, με πολύ ιδιαίτερες συναισθηματικές καταστάσεις, τις οποίες στις παραθέτει από τις πρώτες σκηνές.
Τζέικ Γκίλενχαλ, Νάταλι Πόρτμαν και Τόμπι Μαγκουάιρ απλώνουν τους ρόλους σαν τα καθαρά σεντόνια στο σχοινί, που είναι έρμαια στο φύσημα του αέρα και στη σκόνη που μεταφέρει.
Ο Μαγκουάιρ υποδύεται τον Σαμ Κέιχιλ, έναν πιστό στρατιωτικό του αμερικανικού στρατεύματος που ετοιμάζεται για μια ακόμα θητεία στο Αφγανιστάν.
Για να πάει εκεί, θα αφήσει πίσω του τη γυναίκα του Γκρέις και τις δύο κόρες τους. Την ίδια στιγμή με την αποχώρησή του για το Αφγανιστάν, ο αδερφός του ο Τόμι (Γκίλενχαλ) βγαίνει από τη φυλακή με αναστολή, όπου είχε μπει για πυροβολισμό μιας γυναίκας.
Ο Τόμι είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Είχε πάντοτε πάνω του τη σκιά του καλού και πειθαρχημένου Σαμ. Ο πατέρας του τον κοιτάζει σαν να αηδιάζει που τον έχει γιο. Από τη μία ένας υπηρέτης του έθνους κι από την άλλη ένας απόφοιτος φυλακών.
Είναι εμφανές πως ο Τόμι προσπαθεί να επιστρέψει στη ζωή, να ενωθεί με την οικογένεια του, αλλά είναι έρμαιος των εξαρτήσεων του.
Η ευκαιρία του γι΄αυτή την ένωση θα έρθει όταν θα ανακοινώσουν πως ο Σαμ πέθανε στο Αφγανιστάν μετά από χτύπημα στο ελικόπτερο που τον μετέφερε.
Θα θρηνήσουν όλοι μαζί, θα δημιουργηθεί ένα κενό, τόσο στην προστασία των δύο κοριτσιών και στη στήριξη της Γκρέις, όσο και στην αγάπη του πατέρα του.
Ο Τόμι θα βρει αυτό το σταθερό έδαφος που έψαχνε και θα γίνει μια δεύτερη πατρική φιγούρα για τα κορίτσια, πιο αστεία, πιο διασκεδαστική, πιο κοντά σε αυτό που θέλουν. Όσο κι αν τους πόνεσε ο θάνατος του μπαμπά τους, του το κρατούσαν που έφευγε συνεχώς και τις άφηνε. Με τον Τόμι ήταν αλλιώς. Αναμενόμενα, υπάρχει μια στιγμή τρυφερότητας με την Γκρέις που τελειώνει εκεί.
Κι ευτυχώς, γιατί ο Σαμ δεν έχει πεθάνει, είναι αιχμάλωτος τον Αφγανών τρομοκρατών. Κι όταν, μετά από πολλές βάναυσες σκηνές, επιστρέψει στο σπίτι του, θα διαταράξει τους συσχετισμούς που είχαν δημιουργηθεί και η παρουσία του θα βγαλει τον αδερφό του από το κάδρο του καλού γιου, του βοηθητικού.
Εν τέλει, αντί ο Τόμι να παρασυρθεί ξανά στα σκοτάδια του, είναι ο Σαμ αυτός που καταδυναστεύεται από το βάρος όσων συνέβησαν στο Αφγανιστάν.
Κι όταν εμφανίζεται πεπεισμένος πως ο Τόμι έκανε σεξ με την Γκρέις, τα πράγματα θα ξεφύγουν.
Το Brothers έχει πολλές στιγμές που η ένταση ανεβαίνει, σε πάει από την συγκίνηση στο σοκ και μετά πάλι στην συγκίνηση και σε κάνει να σβήνεις όσα υπάρχουν γύρω σου και να αφοσιώνεσαι στην εξέλιξη της πλοκής.
Το τραύμα του στρατιώτη, η αδυναμία επιστροφής στην πραγματική ζωή, αυτή της ειρήνης, όχι του πολέμου, η διατήρηση του μυαλού σε ένα καθεστώς πολέμου, η σύγκρουση των χαρακτήρων των δύο αδερφών, η σχέση με τον πατέρα τους και πώς διαμορφώθηκε από τη δική του αδυναμία να αφήσει πίσω του τον πόλεμο στο Βιετνάμ…
Σε αρκετές σκηνές το Brothers σε βάζει σε σκέψεις, σε οδηγεί σε εικασίες κι αυτές επιβεβαιώνονται με καλλιτεχνική στόχευση, με αφηγηματική ικανότητα.
Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το 2009, όταν κυκλοφόρησε, δεν έτυχε και ιδιαίτερης προσοχής, με τον Μαγκουάιρ να έχει μια υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες και να αδικείται, μια από τις πολλές φορές, ο Γκίλενχαλ, που είναι άψογος.
Εν έτει 2023 το Netflix προσφέρει την ευκαιρία στο Brothers να πάρει αυτό που δεν πήρε τότε. Και είναι το πιο δίκαιο που μπορούσε να συμβεί.