Ο Ματ Ντέιμον είναι ένας ηθοποιός που ξεκίνησε πολύ δυναμικά την κινηματογραφική του καριέρα πίσω στο 1997, όταν έγραψε μαζί με τον Μπεν Άφλεκ το σενάριο για το Good Will Hunting.
Η δυναμική αρχή σε συγγραφικό επίπεδο, δεν συνεχίστηκε. Υποκριτικά, ακολούθησαν το Talented Mr. Ripley και το Saving Private Ryan, αλλά μέσα σε 25 χρόνια, δεν μπορούμε να πούμε με ευκολία πως ο Ματ Ντέιμον έχει τοποθετήσει εαυτόν στο κορυφαίο ράφι.
Είναι αναμφίβολα πιο κάτω από άλλους της γενιάς του και πέριξ. Το πιθανότερο είναι πως δε θα μείνει στην Ιστορία του Σινεμά ως ένας από τους καλύτερους. Θα απέχει πολύ ακόμα κι από το τοπ-10 της εποχής του.
Λέει κάτι αυτό; Απολύτως τίποτα. Είναι απλώς η υποκειμενική άποψη ημών. Μπορεί να είναι και κούφια.
Λιγότερο κούφια είναι σίγουρα η εκτίμηση πως στην πορεία των 25-26 ετών, ο Ματ Ντέιμον έχει 2 ερμηνείες που τον ανέβασαν για λίγο στο επίπεδο που δεν τον τοποθετούμε τώρα με τίποτα.
Όχι, δεν είναι το Ford V Ferrari σε αυτές. Δεύτερη, με βραχεία απόσταση, είναι η ερμηνεία του στο True Grit του 2010 με τον Τζεφ Μπρίτζες.
Αυτό αφήνει μια επιλογή για την πρώτη θέση στην καριέρα του: το The Martian.
Δεν είναι μόνο ότι του έφερε τη μοναδική του υποψηφιότητα για Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου μετά το Good Will Hunting. Είναι κι ότι είχε ο Ντέιμον την ευκαιρία μέσα στην ίδια ταινία, στον ίδιο ρόλο, να πάει από το κωμικό στο δράμα και τούμπαλιν και να επιδείξει για μια σπάνια φορά ένα εύρος ερμηνευτικό που δεν του έχει παρουσιαστεί με τόσο απόλυτο τρόπο σε άλλη ταινία.
Στο The Martian, μια ταινία που ακόμα μέχρι σήμερα αναρωτιόμαστε γιατί θεωρήθηκε κωμωδία για τις Χρυσές Σφαίρες του 2016, ο Ματ Ντέιμον υποδύεται έναν επικεφαλής αστροναύτη της NASA για μια αποστολή με κατεύθυνση τον Άρη, όπου μαζί με μια ομάδα θα πρέπει να χτίσουν μια μικρή βάση.
Στις πρώτες τους μέρες εκεί, τη στιγμή που έχουν βγει για ανίχνευση εδάφους, μια αμμοθύελλα πετάει τον Μαρκ Γουάτνι στο χάος και η υπόλοιπη ομάδα είναι αναγκασμένη να σώσει εαυτόν, θεωρώντας πως ο Γουάτνι έχει πεθάνει.
Όμως αυτός επιβιώνει και επιστρέφει στη μικρή βάση, αρχίζοντας από εκείνη την ημέρα καθημερινή επαφή με τη Γη. Σε αυτή, δεν καθορίζεται μόνο η διάσωσή του, αλλά τρέχει κι ένα τμήμα της αποστολής, καλλιεργώντας σπόρους και προσφέροντας απαντήσεις σε πολλά θέματα που απασχολούν τη NASA και αφορούν σε έναν πιθανό αποικισμό.
Η διάσωση όμως παραμένει το βασικό ζητούμενο κι αυτή επιτυγχάνεται σεναριακά με όρους που αποδεικνύουν το πόσο σημαντικός είναι ο Γουάτνι για την ανθρωπότητα και σκηνοθετικά-καλλιτεχνικά με τρόπο ισάξιο με αυτόν του Gravity. Με την ανάσα να κόβεται, με εξωπραγματική αληθοφανεία, με απόλυτη απορρόφηση του θεατή, με εμβύθιση του στην εικόνα.
142 λεπτά, όχι όλα χρήσιμα, η αλήθεια είναι, αλλά τα περισσότερα σε έντονες αντιθέσεις και σε εντάσεις υψηλές. Αυτό είναι το The Martian που θα βρεις στο Netflix. Μπήκε στο top 5 των πιο δημοφιλών ήδη και αυτό είναι το σωστό.