Μπορούμε να βάλουμε στοίχημα για το πώς προέκυψε αυτό. Μετά τις 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ που πήρε το All Quiet On the Western Front, το αναζήτησαν αρκετοί στο Netflix, το είδαν και τους έβγαλε στα προτεινόμενα το Company of Heroes. Και του έδωσαν μια ευκαιρία.
Και μόλις έφτασε κάπου στο μισάωρο, είπαν ότι σίγουρα έχουν να κάνουν καλύτερα πράγματα στη ζωή τους από το να αφιερώσουν άλλα 70 λεπτά σε μια ταινία με πολεμικό περιεχόμενο που είναι τουλάχιστον αστεία ως προς την αποτύπωση του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Company of Heroes τοποθετείται χρονικά κάπου στα τελειώματα του Β΄Παγκοσμίου, με το Γ΄Ράιχ να ασθμαίνει και μια ομάδα επίλεκτων Αμερικανών στρατιωτών να αναλαμβάνει να πάει να σώσει έναν επιστήμονα που τον κρατάνε αιχμάλωτο για να φτιάξει μια πυρηνική κεφαλή.
Το κίνητρό τους αυξάνεται όταν η κόρη του Γερμανού επιστήμονα γοητεύει κάποιους εξ αυτών και ζητάει τη βοήθεια τους σε ένα σχέδιο που μοιάζει δύσκολο, αλλά τελικά το βλέπουμε να συμβαίνει τόσο εύκολα, τόσο απλά.
Η ταινία πάσχει συνολικά σε αληθοφάνεια, δεν φαίνεται να γίνεται καν η προσπάθεια, η σκηνοθεσία κάνει μπαμ διά της απουσίας της και ως θεατές μείναμε να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς ήθελαν να πετύχουν οι συντελεστές του Company of Heroes.
Με εξαίρεση τον Βίνι Τζόουνς που υπερέχει μόνο και μόνο λόγω της βρετανικής του προφοράς (είναι σε αμερικάνικο τάγμα υποτίθεται), όλο το υπόλοιπο καστ είναι μάλλον ακατάλληλο και δεν δείχνει να έχει δουλέψει καθόλου στο πώς πυροβολούν, στις μάχες σώμα με σώμα, σε τίποτα.
Σαν να τους έδωσαν ένα πυροβόλο απ΄αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια και σαν παιδάκια να πάτησαν τη σκανδάλη και να το κουνούσαν πέρα δώθε, λες και τα όπλα αυτής της μορφής δεν κλωτσάνε, δεν προκαλούν τράνταγμα.
Φυσικά, το πόσο εύκολα καταφέρνουν να μπουν σε στρατόπεδο των Ναζί, δίχως να τους ελέγξει κάποιος, δίχως να αναρωτηθεί ποιοι είναι και φοράνε διαφορετική στολή, αποτελεί την κορωνίδα της, επιεικώς, αστοχίας αυτής της ταινίας.
Και δεν είναι να πεις πως γυρίστηκε σε ένα μακρινό παρελθόν. Πριν δέκα χρόνια κυκλοφόρησε. Οκ, κάποιες ταινίες φαίνονται από τα υλικά τους και δεν είναι ότι έχει τα καλύτερα υλικά. Δεν έχει καν υλικά ακριβώς κάτω από τα καλύτερα ή έστω δύο επίπεδα κάτω.
Δεν θρέψαμε φρούδες ελπίδες. Περιμέναμε έστω κάτι αξιοπρεπές. Κάτι σαν το Fury Road ή, έστω, σχετικά κοντά σε αυτό.
Η απόσταση ήταν χαοτική.
Δεν υπάρχει ούτε κλιμάκωση, ούτε ένα σημείο με σασπένς. Η μόνη σκηνή που αντέχεται, είναι η εναρκτήρια με την ανταλλαγή πυρών και την εμφάνιση των τανκς.
Κι επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, αν αυτό είναι το ξεκίνημα της ταινίας κι αν ο Βίνι Τζόουνς είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει, τότε λογικά το Company of Heroes είχε ξεχαστεί ακόμα κι από τους ίδιους τους συντελεστές.
Με αυτή την ευκολία όμως που το Netflix ξαναδίνει ζωή και απογειώνει ακόμα και τα κακώς ποιημένα, η ταινία έφτασε στην 2η θέση στο top-10 και είναι ζήτημα χρόνου να βρεθεί στην κορυφή.
Και γι΄αυτό μένεις με το στόμα ανοιχτό. Από την απορία. Αναρωτιέσαι αν όντως είδες αυτό το πράγμα ή είχες πέσει σε ύπνο.
Μια δεύτερη εξήγηση θα μπορούσε να είναι πως με τόσες ταινίες που σας έχουμε προτείνει στο Netflix, τις είδατε όλες, τερματίσατε την πλατφόρμα και δεν έμεινε άλλη επιλογή παρά ο κατιμάς…