Ο Σιλβέστερ Σταλόνε θα μείνει στην ιστορία για την «χρυσή» του δεκαετία, εκείνη των 80s. Θα μοιράζεται αιωνίως, μαζί με τον άτυπο εχθραδερφό του, τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, τη μορφή που αποκτά ο ανθρωπότυπος του action star. Ας είμαστε ειλικρινείς: δύσκολα τέτοιοι ηθοποιοί μένουν στα μυαλά μας ως επιτομές καλών ηθοποιών. Η πιο τιμητική προσφώνηση που τους ακολουθεί είναι αυτή των «διασκεδαστικών».
Ο «Ρόκι» θα είναι μαζί με τον «Ράμπο» για πάντα οι δυο ρόλοι που τον στιγμάτισαν. Λίγο περισσότερο ο πρώτος βέβαια: είναι λίγο πιο «προσωπικός» του ρόλος, πιο «δικό του» concept. Και είναι και οι δυο αυτοί ρόλοι τμήμα της εικόνας που ο Σταλόνε έχει χτίσει για τον εαυτό του. Ωστόσο, στη κυρίαρχη αυτή εικόνα, για την οποία έχουν συμβάλει αυτοί οι δύο ρόλοι, υπάρχει ένας σημαντικός αστερίσκος: τόσο το πρώτο «Ρόκι» όσο και το πρώτο «Ράμπο» υπήρξαν ταινίες πολύ διαφορετικές, πολύ πιο σημαντικές σε επίπεδο περιεχομένου από αυτό που κατέληξαν εν τέλει να συμβολίζουν και τα δυο franchise.
Και ακριβώς επειδή το σύμπαν του Ρόκι ήταν και το πιο προσωπικό του Σταλόνε, συμβαίνει ένα παράδοξο με τις εν λόγω ταινίες. Ενώ τα ενδιάμεσα σίκουελ της πρώτης, εξαιρετικής και βαθιά ανθρώπινης ταινίας αποτελούν κακέκτυπά της, όσο η σειρά ταινιών εξελισσόταν και τα σίκουελ πλήθαιναν επέστρεφαν ολοένα και περισσότερο στις ρίζες του franchise. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πάρα πολλοί θεατές αντιλαμβάνονται το «Ρόκι 6» ως το καλύτερο της σειράς μετά προφανώς από την πρώτη.
Το παράδοξο αυτό δεν είναι τυχαίο. Θα έλεγε κανείς πως η εξέλιξη του εν λόγω franchise καθρεφτίζει με έναν τρόπο την εξέλιξη του ίδιου του Σταλόνε. Στα 80s, που ο ίδιος γούσταρε να εκλαμβάνεται ως το αντίπαλο action δέος του Σβαρτσενέγκερ, αυτό ήταν και τα «Ρόκι». Σταδιακά, όσο ο Σταλόνε ήθελε όλο και περισσότερο να αποδεικνύει πως πίσω από την μορφή του σκληρού και ογκώδη τύπου κρύβεται και ένας αξιόλογος ηθοποιός, τα «Ρόκι» αποτελούσαν το τέλειο όχημά του σε αυτή την προσπάθεια και όσο ο Σταλόνε εξελισσόταν, μαζί του μετασχηματιζόταν και το franchise.
Πρόσφατα, ο Σταλόνε έδωσε στη δημοσιότητα γεμάτος πίκρα, το σενάριο που ο ίδιος έγραφε για το «Ρόκι 7», μια ταινία που δεν βγήκε ποτέ και έμοιαζε, με βάση τα ελάχιστα που τυχαίνει να γνωρίζουμε για αυτό, να αποτελεί μια θαυμάσια εξέλιξη του εξαιρετικού «Ρόκι 6». Το βάθος στον χαρακτήρα που αποζητούσε ο Σταλόνε βέβαια, τον βρήκε με έναν τρόπο στο αδελφό franchise, εκείνο των «Creed». Και χωρίς υπερβολή, κοιτώντας την παρουσία του σε αυτές τις ταινίες, αντιλαμβάνεται κανείς πόσα πολλά είχε να δώσει ο ηθοποίος μέσα σε αυτόν τον χαρακτήρα.
Η πικρία του Σταλόνε για το γεγονός ότι δεν κατάφερε να γυρίσει το «Ρόκι 7» χτυπάει αποτελεσματικά κοιτώντας κανείς τα «Creed». Ο ηθοποίος άλλωστε δεν έχει τα δικαιώματα του χαρακτήρα που ο ίδιος γιγάντωσε στο σινεμά και ως γνωστόν, στο Χόλιγουντ οι παραγωγοί κορδώνονται ότι ξέρουν καλύτερα τι είναι καλό για το σινεμά από τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Ο Σταλόνε πέφτει θύμα αυτού του τέλειου εγκλήματος. Και μαζί του πέφτει θύμα και μια ταινία που οι πιο φανατικοί του franchise θα ήθελαν πολύ να δουν αλλά δεν θα τα καταφέρουν ποτέ…