Όταν κάποιος ξεκινάει την σκηνοθετική του πορεία με ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Γουίλεμ Νταφόε, τότε το μέλλον του μόνο λαμπρό μπορεί να είναι κινηματογραφικά. Αυτό (θέλουμε να) ισχύει και για τον Βασίλη Κατσούπη με την ταινία Inside.
Ο Κατσούπης κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ταινία που δεν είναι ντοκιμαντέρ με αυτό το κλειστοφοβικό θρίλερ στο οποίο ο Νταφόε είναι ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής, παραδίδοντας για ακόμα μια φορά στην καριέρα του ένα one man show.
Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που βλέπει το σινεμά ο Νταφόε. Με τόσα που έχει πετύχει, θα μπορούσε τώρα να ζητάει 5-10 εκατομμύρια για κάθε του ταινία και να μην χολοσκάει.
Κι όμως, εκείνος λέει «ναι» σε όλα τα ιδιαίτερα πρότζεκτ, σε ταινίες indie, με πολύ χαμηλό μπάτζετ, που δεν του εξασφαλίζουν λεφτά. Του εξασφαλίζουν όμως τη δυνατότητα να καταθέσει το τεράστιο ερμηνευτικό του ταλέντο.
Αυτό κάνει και στο Inside. Εκεί υποδύεται έναν κλέφτη έργων τέχνης που έχει εισβάλλει στο σπίτι ενός πλούσιου συλλέκτη. Όμως οι μηχανισμοί ασφαλείας που έχει τοποθετήσει, ενεργοποιούν το κλείσιμο του σπιτιού. Αυτό σημαίνει πως όχι μόνο δε μπορείς να μπεις, αλλά δε μπορείς και να βγεις.
Μέχρι να συμβεί αυτό, ο ήρωας του Νταφόε, ο Νίμο, έχει επικοινωνία με walkie talkie με τον συνεργό του, ο οποίος τον καθοδηγεί στο σπίτι και του εξηγεί πως να απενεργοποιήσει τους κωδικούς ασφαλείας.
Στο στόχαστρό του έχουν μπει κάποιοι πίνακες του Έγκον Σίλε. Πιο συγκεκριμένα, η αυτοπροσωπογραφία του. Όμως, το αυτοπορτρέτο δεν είναι αυτό που πίστευαν και φαίνεται πως πιάστηκε στη φάκα σε μια παγίδα που στήθηκε από τον συλλέκτη.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν μπορεί να βγει. Είναι πως η θερμοκρασία ανεβαίνει κάθε ώρα που περνάει και κάποια στιγμή θα χάσει τις αισθήσεις του από την ασφυξία.
Ο συνεργός του τον παρατάει σε αυτή την στραβή και ο Νίμο θα πρέπει να αντέξει μόνος του. Τρώει ό,τι έχει μείνει στο ψυγείο, πίνει νερό από το αυτόματο πότισμα των φυτών και κάνει την ανάγκη του σε ένα θησαυροφυλάκιο που περιέχει έργα τέχνης.
Εκεί που χάνει εντελώς τα λογικά του, είναι εκεί που θα τα ξαναβρεί. Ένα καθαριστικό σπρέι ονόματι Jasmine θα του διαλευκάνει την σκέψη.
Το Inside είναι μια ταινία που σύμφωνα με όσα είπε στην Καθημερινή ο Βασίλης Κατσούπης, το σενάριο της γράφτηκε το 2011, αλλά προσαρμόστηκε έτσι, ώστε να θυμίζει την καραντίνα της πανδημίας.
Η ιδιαιτερότητα της ταινίας όμως δεν είναι ούτε στο σενάριο ούτε στον Νταφόε. Όπως αποκαλύπτει ο Κατσούπης, το Inside έπρεπε να γυριστεί με την σειρά σκηνών που έχει το σενάριο και όχι όπως είθισται σε ταινίες, που γυρίζουν ομαδοποιημένες σκηνές ανάλογα με το τι έχουν διαθέσιμο σε χώρο/στούντιο και χαρακτηριστικά την εκάστοτε στιγμή.
Κάτι τέτοιο, ένα γύρισμα με γραμμική ροή, είναι πολύ δύσκολο, αλλά επιτρέπει στον ηθοποιό να διαχειριστεί το συναίσθημα της κάθε σκηνής με περισσότερη ακρίβεια.
Το Inside παρουσιάστηκε στην Berlinale την Δευτέρα και έτυχε πολύ θετικής υποδοχής.