Πάντοτε αναρωτιόμουν τι σημαίνει όταν λες «να είσαι αυθεντικός, ατόφιος, μην αντιγράφεις, μην προσποιείσαι». Ποιος το πετυχαίνει αυτό; Ποιος δεν έχει αντιγράψει; Από χθες το βράδυ, βλέποντας την ταινία Kodachrome, έφτασα πιο κοντά στην κατανόηση.
Όλοι μας, προφανώς, από κάπου επηρεαστήκαμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, και πήραμε κατευθύνσεις στη ζωή μας ώστε να γίνουμε αυτό που σήμερα κρίνεται από εμάς και τους άλλους ως αυθεντικό ή μη.
Κι επειδή ως άνθρωποι θέλουμε να φορτώνουμε με ψευδαισθήσεις τις ζωές μας, πείθουμε εαυτούς ότι υπάρχει το αυθεντικό, ότι μπορείς να είσαι κάτι που φτιάχτηκε από το μηδέν από μόνο του. Δεν το έπλασε άλλος.
Κάποιες ψευδαισθήσεις έχουν την τύχη να συνδέονται με το κάλλος, άλλοτε της ζωής και άλλοτε της τέχνης. Και η ταινία Kodachrome είναι από χθες το βράδυ απόλυτα συνδεδεμένη με την ψευδαίσθηση του αυθεντικού.
Πρόκειται για μια ταινία που δεν απασχόλησε ιδιαίτερα το 2017 όταν κυκλοφόρησε στο Netflix. Και πώς να το πετύχει με τόσα θηρία γύρω της; Κολυμπούσε ως ψάρι ανάμεσα σε θηλαστικά. Σε αντίθεση με τα άλλα ψάρια όμως, επιβίωσε, άντεξε και έφτασε στο 2023 για να αναδειχθεί κάπου αλλού, εκτός Netflix, όσον αφορά στα καθ’ ημάς.
Και ποιος να το πίστευε ότι αυτή η ταινία θα είναι εκτός Netflix σήμερα, αλλά θα είναι εντός Ertflix. Όχι όμως για πολύ. Μέχρι την Δευτέρα 27/3.
Τι θα δεις στο Kodachrome; Μια ταινία γυρισμένη εξ ολοκλήρου με μια κάμερα Kodak 35mm, η οποία πραγματεύεται το τελευταίο ταξίδι ενός φημισμένου φωτογράφου.
Ο Ματ είναι μάνατζερ σε μια δισκογραφική και βρίσκεται σε ένα επαγγελματικό τέλμα στο οποίο οι καλλιτέχνες που διαχειρίζεται, τον παρατάνε και βρίσκεται σε άβολη θέση στη δισκογραφική.
Μέχρι που εμφανίζεται η Ζούι για να τον ενημερώσει πως ο πατέρας του έχει καρκίνο και δεν του απομένει πολύς χρόνος. Ο Μπεν, ο πατέρας του Ματ, έχει στείλει την Ζούι για να πείσει τον γιο του να τον συντροφεύσει στην τελευταία του αποστολή.
Στο Κάνσας βρίσκεται το τελευταίο κατάστημα της Kodak που επεξεργάζεται ένα συγκεκριμένο φιλμ, το Kodachrome, και ο Μπεν έχει κάτι τελευταία φιλμ που θέλει να εμφανίσει. Ο χρόνος του είναι περιορισμένος. Όσο πεθαίνει ο ίδιος, πεθαίνει και η φωτογραφία.
«Οι άνθρωποι βγάζουν όλο και περισσότερες φωτογραφίες. Εκατομμύρια. Αλλά δεν υπάρχουν slides, ούτε φιλμ. Είναι δεδομένα, ηλεκτρονική σκόνη. Χρόνια μετά από σήμερα, όταν θα μας βρίσκουν σε ανασκαφές, δεν θα υπάρχει τίποτα από εμάς να βρουν. Καμία καταγραφή του ποιοι ήμασταν, πώς ζούσαμε».
Απ΄αυτό που λέει ο Μπεν στον Ματ, καταλαβαίνει κανείς και την προσέγγιση της ταινίας που είναι βαθιά ρομαντική, χωρίς το επίκεντρό της να είναι ένας έρωτας. Είναι ρομαντική με τον αναλογικό κόσμο, με πράγματα που παίρνουν αξία από τον κόπο απόκτησης των ή από τον κόπο λειτουργίας των. Όσο περισσότερο μένει κάτι πάνω σου, τόσο τείνεις να το αγαπήσεις.
Κι όπως ο Ματ, χρειάζεται κάποιες φορές να κάνεις μερικά βήματα πίσω για να δεις καθαρά τι αγαπάς ακριβώς και για να δει και αυτό αν σε αγαπάει.
Ο σκηνοθέτης Ματ Ράσο έχει φτιάξει μια ταινία με καταπληκτικές μουσικές επιλογές. Είναι ένα roadtrip down the memory lane, έχει την απώλεια, έχει την κάθαρση της απόστασης του Μπεν με τον Ματ, έχει τη θλίψη γιατί ο Ματ θα δει τον Μπεν να πεθαίνει πάνω που είχε αρχίσει να τον κατανοεί, έχει μια τρομερή κινηματογράφιση και φωτογραφία, είναι…τα πάντα όλα.
Είναι μια ολοκληρωμένη ψυχική διαδρομή το Kodachrome και έχει κάποια σημεία σεναριακά που είναι πάρα πολύ δυνατά.
Με τον Σουντέικις αρχηγό και τους Ελίζαμπεθ Όλσεν-Εντ Χάρις να ερμηνεύουν άψογα – οι δύο πρώτες για σπάνια φορά στην καριέρα τους – το Kodachrome είναι μια τόσο νοσταλγική και feelgood ταινία, που δεν μπορείς να την προσπεράσεις. Και βάζεις Ertflix. Και μετά ψάχνεις όλα τα τραγούδια της ταινίας στο Youtube.
Αυτό κάνουν οι νοσταλγοί του ωραίου κι όχι του στείρου παρελθόντος. Ψάχνουν. Αναζητούν. Κι απολαμβάνουν μια ταινία που έχει όσα είναι αναγκαία για την ψυχική σου ηρεμία και ανύψωση.