Υπάρχουν κομπλιμέντα που κρύβουν από πίσω τους προσβολή ή, έστω, πικάρισμα. Υπάρχουν και παραδοχές αποτυχίας που γίνονται για να ειπωθεί, στην ουσία, ένας έπαινος προς τον εαυτό. Κι ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι μανούλα σε αυτό το δεύτερο ως προς τις ταινίες του.
Πίσω στο 2007 έφτιαχνε την ταινία Death Proof, την πιο ακραιφνή δήλωση της ποδολαγνείας που τον διακρίνει. Από τότε μέχρι σήμερα, όσες φορές έχει μιλήσει για την ταινία, την αποκαλεί την χειρότερη της φιλμογραφίας του.
Υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά» όμως. Όταν το είχε πρωτοπεί, η φράση του ήταν η εξής: «Πρέπει να είναι η χειρότερη ταινία μου. Και για ταινία που γυρίστηκε με το αριστερό, δεν ήταν τόσο κακή, σωστά; Επομένως, αν αυτό είναι το χειρότερο μου, τότε είμαι καλά».
Στην ουσία, ο Ταραντίνο λέει πως το χειρότερό του είναι σε πολύ καλό επίπεδο και πως δεν πάει πιο κάτω από το «καλό».
Και το εξοργιστικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι ο σαναβαμπίτς (με το συμπάθιο Κουέντιν, το λέμε φιλικά) έχει δίκιο.
Το Death Proof δεν είναι σίγουρα κάτω από το H8ful Eight και δεν κοιτάζει με το κυάλι το Pulp Fiction, ας πούμε. Ναι, το εννούμε. Κι αν μας αμφισβητείς, τσέκαρε την ταινία που μπήκε στο Netflix, έφτασε στο νο4 και ανεβαίνει ολοταχώς προς την κορυφή και θα καταλάβεις.
Έχει, από ένα σημείο και μετά, τέτοια αύξηση αδρεναλίνης, χωρίς παύση, που μέχρι να καταλάβεις τι ακριβώς αισθάνεσαι, η ταινία έχει τελειώσει. Είναι μια τρελή διαδρομή με το τρενάκι του λούνα παρκ.
Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Μάικ, ένας κασκαντέρ του Χόλιγουντ, που μάλλον του την έχει βαρέσει το πολύ το stuntmanιλίκι και ψάχνει τρόπους να συναντά ξανά και ξανά την υψηλότερη αδρεναλίνη. Μόνο που αυτό επιτυγχάνεται με το να συγκρούεται με το φτιαγμένο και αλεξιθάνατο αμάξι του, με άλλα αμάξια. Κι αν τα άλλα αμάξια δεν είναι αλεξιθάνατα, τότε κάποιος θα πεθάνει.
Όταν λοιπόν βάζει στο μάτι μια παρέα κοριτσιών που τα ενδιαφέρει η δόξα, να κάνουν σεξ και να ζουν μια ζωή παραπάνω από ανέμελη, η κατάληξη για αυτές θα έρθει πιο γρήγορα.
Ο Μάικ θα την βγάλει καθαρή, αλλά ποτέ κανείς δεν τη βγάζει καθαρή για πάντα. Κάποια στιγμή βρίσκει τον μάστορα του.
Αφού ολοκληρώνει την μια (διπλή) αποστολή, ο Μάικ θα μπει στα πιτς για 14 μήνες και έχοντας ξεπεράσει τους τραυματισμούς από την σύγκρουση που έγινε με τέτοιες ταχύτητες ώστε διαμέλισε τη μια κοπέλα, έσπασε τον λαιμό και το κεφάλι της άλλης, πέταξε στον αέρα και προσγείωσε το οδόστρωμα το διαλυμένο σώμα της τρίτης και κάρφωσε ένα σωρό γυαλιά στην οδηγό, πάει για τον επόμενο στόχο.
Πάλι μια τριάδα κοριτσιών, οι οποίες όμως είναι πολύ πιο ζόρικες και με προετοιμασμένο όχημα. Όταν θα επιχειρήσει να τις τινάξει στον αέρα, θα συναντήσει αντίσταση και θα αρχίσει ένα κυνηγητό.
Πρώτα από τον Μάικ σε αυτές και μετά αντίθετα, που ως θεατής θα νιώσεις έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό και θα παρακολουθείς όρθιος στηρίζοντας αναφανδόν τα κορίτσια που παίρνουν εκδίκηση και για τις 5 νεκρές.
Οκ, το Death Proof πάσχε κατάφορα από πλοκή. Δεν έχει κάποια ιστορία να παίρνει τον χρόνο της να εξελιχθεί. Παρουσιάζονται πρώτα τρεις κοπέλες έμπλεες αφέλειας και αδιαφορίας για τα τετριμμένα, που μιλάνε με θαυμαστή ελευθερία για το σεξ και την εκμετάλλευση, μετά ο Μάικ ο δολοφόνος της ασφάλτου και…πάπαλα. Στο δεύτερο μέρος μάλιστα, δεν υπάρχει καν κάποια παρουσίαση των χαρακτήρων.
Όσα μαθαίνουμε για όλους τους χαρακτήρες, τα μαθαίνουμε απ΄τις πράξεις τους και όχι από τις μεταξύ τους στιχομυθίες. Μπινελίκι, ταχύτητα, αδρεναλίνη και Κουέντιν Ταραντίνο σε ρόλο μπάρμαν. Αυτό.
Θες κάτι περισσότερο; Τετάρτη βράδυ όχι δα. Γι΄αυτό δες το Death Proof και πες μας αν συμφωνείς με τον Ταραντίνο ή με μας.