Ξέρετε τι είναι πολύ κουραστικό τη σήμερον ημέρα; Να βγαίνουν σειρές που έχουν επεισόδια κοντά στη μία ώρα και από 10 επεισόδια σε κάθε σεζόν. Καλώς ή κακώς, το κοινό θέλει το συμπυκνωμένο και γι’ αυτό η σειρά Obsession στο Netflix δε χάνεται.
Σε μια εποχή που βγαίνουν τόσες πολλές σειρές, τόσες πολλές ταινίες, που ο μέσος θεατής έχει πρόσβαση σε 2-3 πλατφόρμες τουλάχιστον, ο καθένας θέλει να προλάβει να δει όσο το δυνατόν περισσότερα στον διαθέσιμο χρόνο.
Ο χρόνος, δυστυχώς, δεν διαστέλλεται. Άρα, υπάρχουν διαθέσιμες 24 ώρες μες στη μέρα, Αφαιρούμε 7 που είναι ο ύπνος και 8-10 που είναι η δουλειά, μένουν 7-9 ώρες. Φαντάζουν αρκετές, αλλά δεν είναι. Αφαιρέστε 3-4 ώρες που είναι το να φτιάξεις φαγητό, να κάνεις μπάνιο, να πας τουαλέτα και να συγυρίζεις ή να καθαρίσεις το σπίτι.
Αυτό αφήνει 5-6 ώρες χοντρικά. Και σε αυτές πάντα κάτι θα προκύψει στη δουλειά και θα θες και να βαρεθείς λίγο, να μην κάνεις τίποτα. Κι αν έχεις σχέση, θα πρέπει να επενδύσεις και στη σχέση κάποιες ώρες.
Όλα αυτά οδηγούν στην απαίτηση του καθένα απέναντι στις πλατφόρμες και το περιεχόμενο που τους προσφέρουν: συμπυκνωμένο νόημα, όχι πλάτιασμα, ό,τι μπορεί να κοπεί, ας κοπεί.
Με αυτά τα δεδομένα, σειρές όπως το Obsession κερδίζουν από την πρώτη στιγμή τον θεατή. Ακόμα κι αν το τελικό αποτέλεσμα είναι μάπα, υπάρχει επιείκεια και ένα σημαντικό πλεονέκτημα: ο θεατής δεν σπατάλησε μπόλικό από τον πολύτιμο χρόνο του.
Το Obsession είναι μίνι σειρά 4 επεισοδίων, με τη διάρκεια τους να μην υπερβαίνει τα 45 λεπτά. Μέσα σε 2 ώρες την έχεις δει. Κι αν είναι χάλια, δεν έγινε και κάτι. Αν σε ανταμείψει, τότε θα έχεις κάτι να συζητήσεις με την παρέα σου.
Μόνο που σίγουρα η συγκεκριμένη σειρά δεν είναι χάλια. Τα 3 από τα 4 επεισόδια είναι ένα ανώτερο ποιοτικά 50 Shades of Grey, το οποίο βέβαια δεν σημαίνει και κάτι, αφού η συγκεκριμένη ταινία ήταν και απόπατος.
Μοιάζουν πάντως τα 3 επεισόδια να είναι η παρακολούθηση των σεξουαλικών ορέξεων ενός πατέρα με τη μέλλουσα νύφη του. Η αίσθηση που δίνεται είναι για κάτι χωρίς ιδιαίτερη ουσία, αλλά χτίζεται πολύ καλά από τη σκηνοθεσία, που δε σε πολυνοιάζει.
Από το βλέμμα που ανταλλάσουν σε μια εκδήλωση, μέχρι που αρχίζουν να βρίσκονται για σεξ και να πραγματώνουν το δίπολο dominant-submissive, το ερωτικό πάθος χτίζεται καλά, με πινελιές που δεν σχετίζονται με την ερωτική διέγερση, αλλά προσφέρουν στην εμβάθυνση των χαρακτήρων. Δεν είναι soft ερωτική ταινία, αλλά ένα ψυχογράφημα των δύο.
Από τη μία μια τύπισσα που με μεγάλη ευκολία αποπλάνησε τον μπαμπά του φίλου της, παρασυρμένη από τη φήμη του, αφού πρόκειται για έναν γιατρό που διαχώρισε σιαμαία (σε σχέση με το βιβλίο απ΄όπου πηγάζει το Obsession, το επάγγελμα του πατέρα είναι διαφορετικό).
Από την άλλη, ένας άντρας που δεν δείχνει να έχει συναίσθημα για τη γυναίκα του και ψάχνει κάποια να του απελευθερώσει τις σεξουαλικές φαντασιώσεις και την βρίσκει στην κοπέλα του γιου του, δείχνοντας μηδενικές τύψεις που του το κάνει. Τον βλέπουμε να μιλάει με τον γιο του, να τον ρωτάει για τη σχέση του και να μην έχει ενοχές.
Όλα αυτά είναι απλώς οκ σε επίπεδο αφήγησης. Μέχρι που έρχεται το 4ο επεισόδιο και αποκαλύπτει ένα στοιχείο από το παρελθόν της κοπέλας, αφού πρώτα υπάρχει μια εξέλιξη στην πλοκή που διαταράσει τον θεατή.
Είναι κυριολεκτικά Obsession το φινάλε της σειράς, ιδίως επειδή έχει δύο απότομες χρονικές μεταβάσεις και δεν παίρνει το εύκολο μονοπάτι της αυτολύπησης, των ενοχών ή οτιδήποτε σχετικό. Παρά τα όσα συμβαίνουν, ένας από τους δύο συμπεριφέρεται λες και λυτρώθηκε, λες και απελευθερώθηκε και επιθυμεί να συνεχίσει.
Το Obsession βρίσκεται στη 2η θέση των σειρών στο Netflix και είναι ζήτημα χρόνου να εκθρονίσει το The Night Agent που είναι εκεί εδώ και ένα μήνα τουλάχιστον.