Είθισται, σχεδόν στερεοτυπικά και… αυτόματα, οι περισσότεροι να κρίνουμε πολύ αυστηρά ταινίες που μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη ιστορίες που γράφτηκαν πρώτα στις σελίδες ενός βιβλίου. Ειδικά όταν μιλάμε, μάλιστα, για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα από τα χέρια βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα. Ωστόσο, να είστε σίγουροι ότι όταν μιλάμε για τα «Απομεινάρια μιας μέρας», η κινηματογραφική εκδοχή θα σας καθηλώσει και στα 134 λεπτά της διάρκειάς της.
Το φιλμ είναι διαθέσιμο στο Netflix κι επομένως προσφέρεται για να το δουν όσοι (άτυχοι) δεν το έχουν κάνει ήδη, αλλά για επαναληπτική προβολή από όσους το γνωρίζουν ήδη. Οπότε έχοντας στο νου την πρώτη κατηγορία, υποσχόμαστε ότι στις παρακάτω γραμμές δεν θα υπάρξουν εκνευριστικά σπόιλερ που θα χαλάσουν έστω και στο ελάχιστο την μαγεία.
Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του ιαπωνικής καταγωγής συγγραφέα και κατόχου του Νόμπελ Λογοτεχνίας, Καζούο Ισιγκούρο, το οποίο κυκλοφόρησε το 1988 και χάρισε στον δημιουργό του ακόμη μία διάκριση καθώς τιμήθηκε με το βραβείο Μπούκερ. Η απόφαση του Τζέιμς Άιβορι να το εμφανίσει μόλις ελάχιστα χρόνια αργότερα στον κινηματογράφο θεωρήθηκε από πολλούς καταδικασμένη, παρά το γεγονός ότι ο Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός είχε εξελιχθεί σε μετρ του είδους.
Είχαν προηγηθεί, άλλωστε, τα «Δωμάτιο με θέα» (1985), «Maurice» (1987) και «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» (1992), τα οποία βασίζονταν σε αντίστοιχες νουβέλες και ουσιαστικά αποτελούσαν εχέγγυο επιτυχία, όμως το μικρό χρονικό διάστημα που είχε μεσολαβήσει από την έκδοση του έργου του Ισιγκούρο αλλά και η δημοφιλία του βιβλίου έκαναν πολλούς να προεξοφλήσουν την αποτυχία…
Ωστόσο αποδείχθηκε ότι έκαναν λάθος. Στο τέλος εκείνης της σεζόν το φιλμ προτάθηκε για 8 Όσκαρ, χωρίς τελικά (εντελώς αναπάντεχα) να κατακτήσει κάποιο χρυσό αγαλματάκι. Ήταν –ανάμεσα σε άλλα- υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (κέρδισε η «Λίστα του Σίντλερ»), Πρώτου Ανδρικού και Πρώτου Γυναικείου και η αλήθεια είναι ότι οι αντίστοιχες ερμηνείες των Άντονι Χόπκινς και Έμα Τόμσον ήταν τέτοιες που θα τους άξιζε να ακούσουν το όνομά τους στην λαμπρή τελετή του Λος Άντζελες. Όπως ο πρώτος έπεσε πάνω στην εκπληκτική εμφάνιση του Τομ Χανκς στο «Φιλαδέλφεια» και η δεύτερη στην Χόλι Χάντερ για τα «Μαθήματα Πιάνου».
Εκείνο που πιθανότατα δεν βοήθησε τα «Απομεινάρια μιας μέρας» να κερδίσουν ήταν το θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Μια ταινία εποχής που αφορά τον δυτικό κόσμο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την συμπεριφορά ενός ευσυνείδητου μπάτλερ σε έναν κόσμο που αλλάζει με απίστευτη ταχύτητα. Ειδικά συγκρινόμενο με το Ολοκαύτωμα ή την μάστιγα του AIDS και τα τότε ταμπού, έχασε πόντους που μέτρησαν εκείνη την βραδιά, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα την καλλιτεχνική του υπόσταση και την σπουδαιότητα.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο ακμαιότατος τότε Χιου Γκραντ, δένουν απίστευτα με την δουλειά που έχει γίνει σε σενάριο, φωτογραφία, σκηνικά κ.τ.λ, σε μια υπέροχη μεταφορά που βάζει τον θεατή όχι μόνο στην καρδιά της εποχής αλλά κυρίως στον πυρήνα των συναισθημάτων των ηρώων. Στην περίπτωση του Άντονι Χόπκινς , ο χαρισματικός ηθοποιός δίνει ακόμη ένα ρεσιτάλ, δίνοντας μαεστρικά στο κοινό την ευκαιρία να εμβαθύνει στον ψυχισμό του και να αντιληφθεί τον διαρκή εσωτερικό αγώνα του και την μάχη ανάμεσα στις προσωπικές επιθυμίες του και στην αίσθηση του καθήκοντος που τον διακατέχει.
Ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει και να κρίνει την συμπεριφορά του, χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο το τι επικρατεί και γιατί τελικά συμβαίνει αυτό που βλέπει ο καθένας μπροστά του. Σε αυτήν την άτυπη σφυγμομέτρηση μπορείτε πάντως κι εσείς να πάρετε μέρος, παρακολουθώντας –απόψε κιόλας– αυτό το από πολλούς υποτιμημένο διαμάντι στο Netflix, Το μόνο βέβαιο είναι ότι όποιο μέρος κι αν επιλέξετε ανάμεσα στον δρόμο της καρδιάς κι εκείνον του καθήκοντος, δεν θα απογοητευτείτε στα 134 λεπτά της προβολής του.