Τι μπορείς να πεις για κάτι που δεν είναι για να περιγραφεί, αλλά μόνο για να βιωθεί; Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω για την 3η ταινία Guardians of the Galaxy, που οι λέξεις στριμώχνονται στο στόμα και βγαίνουν κουτσουρεμένες και άσχημες.
Δεν χωρά αμφιβολία, είναι η καλύτερη ταινία της Marvel μετά το Infinity War του 2018. Πέντε χρόνια δε μοιάζουν τόσα πολλά, αλλά είναι. Είναι σαν το Thor: Ragnarok, αν το Ragnarok ήταν ακόμα καλύτερο.
Έχει κι αυτή η ταινία το «πρέπει» του αποχαιρετισμού, του τέλους των Guardians of the Galaxy και του τέλους βασικών χαρακτήρων, όπως του Πίτερ Κουίλ που υποδύεται ο Κρις Πρατ (ένα τέλος που έρχεται με τέτοιο τρόπο που αναγκάζεσαι να τα μπήξεις, αλλά μέχρι εκείνο το σημείο έχουν συμβεί τόσα πολλά, ώστε δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα), όμως το διαχειρίζεται φοβερά.
Και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό για την Marvel, με την έννοια πως την ταινία την σκηνοθέτησε και την έκανε αυτό που είναι ο Τζέιμς Γκαν, ένας τύπος που έχει αναλάβει να τρέξει το πλάνο της DC για την επόμενη δεκαετία.
Δεδομένου ότι η Marvel ξεμένει από καύσιμα ποιότητας, όπως ήταν ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και ο Κρις Πρατ, της έχουν μείνει ο Τομ Χόλαντ και, ίσως, ο Κρις Χέμσγουορθ, το υπόλοιπο της τρέχουσας δεκαετίας μπορεί να δώσει στην DC τα ηνία. Ιδίως από τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη αναμονή για το Flash.
Ειλικρινά όμως, δεν βλέπω πως θα μπορέσει κάποια ταινία να συγκριθεί με το Guardians of the Galaxy Vol. 3.
Στις 2.5 ώρες που κρατάει, δεν προλαβαίνεις να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη, ούτε καν να το σκεφτείς. Κοιτάς, σε μπόλικες στιγμές είσαι αποσβολωμένος, και με αυτό που βλέπεις, αποκτούν μια πιο ολοκληρωμένη εξήγηση πράγματα που συνέβησαν σε προηγούμενες ταινίες. Όπως η αναβάθμιση του ρόλου της Νέμπιουλα και του Ρόκετ σε Infinity War και Endgame.
Καταφέρνει να έχει και δράση στον μέγιστο βαθμό, και πολλά συναισθήματα που βιώνονται σε μεγάλη ένταση, έχει χιούμορ και χιουμοριστικά σκηνικά που δεν μένουν σε μια ατάκα, αλλά απλώνονται σε όλη την διάρκεια, έχει character building, κυρίως μέσω του backstory του Ρόκετ, έχει μουσικάρες και όλα αυτά τα συνδέει μοναδικά.
«Από την αρχή αυτή ήταν η δική σου ιστορία», λέει η Λάιλα η Νυφίτσα στον Ρόκετ σε μια παραίσθηση που έχει και αυτό επιβεβαιώνεται. Οι Guardians of the Galaxy είναι η δική του ιστορία. Το καταλαβαίνει κανείς καλύτερα βλέποντας πως λειτουργεί στο Endgame, όπου λέει χαρακτηριστικά στον Thor ότι «έχασα την οικογένειά μου».
Γίνεται αντιληπτή η αγωνία του στην επαναφορά των χαμένων από το snap του Thanos, γιατί δεν είναι η πρώτη οικογένεια που χάνει.
Όλα συμβαίνουν για τον Ρόκετ. Για εκείνον οι Guardians συν την Γκαμόρα του παρελθόντος θα πάνε σε μια εταιρεία-πλανήτη για να πάρουν ένα στοιχείο που θα σώσει τη ζωή του Ρόκετ και θα συγκρουστούν με τον High Evolutionary, για εκείνον θα ενωθούν για μια τελευταία φορά και θα επιχειρήσουν να σώσουν αυτούς που ο Δημιουργός καταδυνάστευε στην επιμονή του να φτιάξει το τέλειο είδος ύπαρξης.
Η σκηνή στα λίγα τετραγωνικά προς το φινάλε, όπου είναι όλοι ενωμένοι και πολεμάνε μαζί. Οι σκηνές του Γκρουτ που ακόμα κι αυτός απέκτησε μια άλλη υπόσταση. Οι σκηνές του Ντραξ με την Μάντις και τη Νέμπιουλα. Ο Ρόκετ παντού. Είναι τόσα πολλά αυτά που αξίζουν να αναδειχθούν από το Guardians of the Galaxy.
Όπως και οι στιγμές που συμβαίνει κάτι και πάνω που αρχίζεις να το επεξεργάζεσαι συναισθηματικά, αν και δυσβάσταχτο, στο παίρνει πίσω το σενάριο και σε σοκάρει.
Είναι πολλά τα κοινά χαρακτηριστικά με το Thor: Ragnarok, απλώς στο Guardians of the Galaxy υπάρχουν πολλά περισσότερα να σε συγκινήσουν, να παρακινήσουν το μέσα σου από την κορφή ως τα νύχια.
Η ταινία κυκλοφορεί από σήμερα στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment και μια φορά για να την δεις δε φτάνει.
Μαθαίνει ο θεατής τόσα πολλά για το πώς έφτασαν όλοι τους ως εδώ, ιδίως ο Ρόκετ που είναι ο κεντρικός ήρωας. Κι έχει ένα happy end που δεν είναι κλισέ και αναμενόμενο.