Στις παρέες των ανθρώπων που παρακολουθούν τον επαγγελματικό αθλητισμό ως θεατές, θα υπάρχει πάντα μια συζήτηση που ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα επανέρχεται διαρκώς, όσο υπάρχει αθλητισμός: ποιος είναι ο Goat; Συνήθως, η συζήτηση αυτή γίνεται ανά άθλημα και τις περισσότερες φορές συγκροτείται ένα δίπολο: Μέσι και Ρονάλντο, Μαραντόνα και Πελέ, Τζόρνταν και Λεμπρόν, Σπανούλης και Διαμαντίδης, Αντετοκούνμπο και Γκάλης. Σπανίως κάποιος αθλητής που σε μια δεδομένη χρονική στιγμή θεωρήθηκε κορυφαίος δεν έχει και το αντίπαλο δέος του. Μέσα στις πιο αστραφτερές εξαιρέσεις φυσικά στέκει ένας εμβληματικός του είδους του.
Ο λόγος φυσικά για τον Κάσιους Κλέι ή κατά κόσμον, Μοχάμεντ Άλι, τον σημαντικότερο πυγμάχο που βρέθηκε ποτέ στα παγκόσμια ρινγκ, έναν αθλητή που πέρα από την τρομακτική του ηγεμονία στον χώρο της πυγμαχίας υπήρξε με πολύ κυριολεκτικούς όρους μια προσωπικότητα largen than life: η ζωή του, η κοινωνική του διάσταση, ο τρόπος που κέρδιζε χώρο μέσα στο δημόσιο διάλογο έκαναν την περίπτωση του Άλι να μοιάζει με το σενάριο μιας επικής χολιγουντιανής ταινίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Γουίλ Σμιθ δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη ερμηνεία στο ενεργητικό του από αυτή στο «Ali», την ταινία του Μάικλ Μαν για τον θρυλικό μποξέρ. Ήταν άλλωστε μια ερμηνεία εξαιρετικά παρακινδυνευμένη: το να καλείσαι να ζωντανέψεις επί της οθόνης έναν αληθινό θρύλο είναι κάτι που δεν πάει καλά θα σε κυνηγάει για ολόκληρη τη ζωή σου. Και η αλήθεια είναι πως αν και ο Γουίλ Σμιθ τα πήγε εξαιρετικά καλά, η φασαρία που έγινε αναφορικά με αυτή την ερμηνεία δεν υπήρξε ποτέ η αντίστοιχη.
Μπορεί άλλωστε ο Γουίλ Σμιθ να ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για τη συγκεκριμένη ερμηνεία αλλά είναι πραγματικά άδικο που 22 χρόνια μετά από την κυκλοφορία εκείνης της ταινίας δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα αυτός ο ρόλος ως ο ρόλος της καριέρας του. Διότι το να είσαι μια τόσο αναγνωρίσιμη φιγούρα όσο ο Γουίλ Σμιθ και να καλείσαι να μεταμορφωθείς σε ολόκληρο Μοχάμεντ Άλι μόνο απλό δεν είναι. Και όμως σε καμία στροφή της ταινίας δεν σου δίνεται η αίσθηση πως βλέπεις τον Γουίλ Σμιθ να υποδύεται τον Άλι. Αντίθετα, βλέπεις τον Άλι μόνο, ξεχνάς τον ηθοποιό και στα μάτια σου υπάρχει μόνο ο χαρακτήρας, είναι τόσο καλός ο Σμιθ.
Πρόκειται βέβαια για μία έτσι κι αλλιώς αδικημένη ταινία, η οποία μοιάζει να χάνεται κάτω από το βάρος του ήρωά της, παρά το γεγονός ότι ο Μάικλ Μαν βάζει όλη του την μαστοριά για να φτιάξει ένα biopic που να ισορροπεί ανάμεσα στην μυθολογία και τον ρεαλισμό συνδυάζοντας έτσι τόσο το μεγαλείο της οντότητας του Μοχάμεντ Άλι όσο και την επισήμανση πως πρόκειται για έναν αληθινό άνθρωπο. Η αφήγηση γίνεται πότε μυθική -ειδικά στις σκηνές που ο πρωταγωνιστής βρίσκεται στο ρινγκ- και πότε προσγειώνεται στο έδαφος πετυχαίνοντας μια θαυμαστή αρμονία που κάνει την θέαση αληθινή απόλαυση.
Φυσικά, ο Μάικλ Μαν πάντα θα μνημονεύεται για άλλες ταινίες: το «Heat» πάνω από όλα, ο «Τελευταίος των Μοϊκανών», το «Insider» δεν θα δουν ποτέ το «Ali» να στριμώχνεται ανάμεσά τους σε επίπεδο φήμης και είναι κρίμα. Πραγματικά κρίμα. Και με δεδομένο πως η ταινία στριμάρει στο Netflix μπορεί απόψε κιόλας να το διαπιστώσει κανείς ιδίοις όμμασι…
