Ότι έχει πάρει η Ρις Γουίδερσπουν Όσκαρ, είναι από αυτά που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε. Κι ότι το πήρε για μια ταινία όπως το Walk the Line, όπου δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, αλλά δεν το πήρε για το Wild, είναι ακόμα πιο δύσκολο να το καταπιούμε.
Γενικά, η Ρις είναι μια ευχάριστη γυναίκα, ένας ευχάριστος εν γένει άνθρωπος. Και με τις ταινίες της σπανίως περνάς άσχημα. Αλλά δεν πετάς και τη σκούφια του. Με το Wild αντιθέτως, την πετάς τη σκούφια σου και με το παραπάνω.
Το Wild, που μπορείς να το δεις στο Disney+ απόψε κιόλας, είναι μια βιογραφική ταινία βασισμένη στις αναμνήσεις τις Σέριλ Στράγεντ, η οποία το μακρινό 1995 αποφάσισε να ξεκινήσει ένα ταξίδι εσωτερικής ανακάλυψης, ταυτόχρονα με ένα ταξίδι που μπορεί να γινόταν και μοιραίο.
Όσο να πεις, δεν είναι κι εύκολο να κάνεις με πεζοπορία 1.100 χιλιόμετρα και να γυρίσεις την Αμερική με τα πόδια, περνώντας μέσα από δάση και βουνά, ρισκάροντας άνα πάσα στιγμή να συναντήσεις έναν λύκο, μια αρκούδα, ένα ζώο τέλος πάντων που δεν θα σε πλησιάσει για να παίξετε πασιέντζα.
Η Σέριλ έχασε τη μητέρα της, με τη σχέση τους να μην είναι ιδιαίτερως καλή στο φινάλε της και με την ίδια να νιώθει συνέχεια λίγη απέναντι στις απαιτήσεις της. Κι αφού ένιωθε έτσι, αποφάσισε να συμπεριφερθεί με αυτό ως γνώμονα.
Άρχισε να κάνει ναρκωτικά, να κάνει σεξ με όποιον άσχετο συναντούσε, έμεινε έγκυος, έκανε έκτρωση και δεν έδινε καμία σημασία στη ζωή της. Κάπως είχε ένα wake up call και αποφασίζει να βγει εντελώς έξω από το comfort zone της και να ακολουθήσει αυτή την πορεία ως ένα πνευματικό ταξίδι.
Κάνει λάθη σε αυτή την πεζοπορική περιπέτεια, καταστρέφει τις μπότες της, γεμίζει πληγές στα πόδια, περνάει μια μέρα σε έρημο με υψηλή ξηρασία και ζέστη χωρίς νερό, βρίσκει βοήθεια σε αγνώστους, θυμάται στιγμές με τη μητέρα της που της άφησαν τραύμα μέσα της και ανακαλύπτει τον εαυτό της και όσα έβλεπε στο πρόσωπό της η μητέρα της.
Είναι σαν ένα roadtrip το Wild, ένα walktrip, έχει δηλαδή και κάπως feelgood στοιχεία, αλλά έχει και μια σκιά πάνω από την Σέριλ που αφήνει μια αίσθηση επερχόμενης καταιγίδας. Καταιγίδα δεν έρχεται ποτέ, γιατί η οδύνη είναι μια ανάμνηση, αλλά σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα ελαφρύ δράμα που σου προσφέρει και τη γοητεία του να διεκδικήσεις εσύ ο ίδιος την ελευθερία σου από τα δεσμά της ζωής σου.
Έχει κι αυτή τη διάσταση το σινεμά, να σε παρακινήσει, να σου δείξει πως αν πάρεις την απόφαση τη στιγμή που το θες, μετά δεν θα σε λυγίσει η μετάνοια. Θα κάνεις το δύσκολο, θα ξεπεράσεις τον εαυτό σου και θα πεις «Ναι» σε όλους τους κινδύνους που έχει το άγνωστο.
Σε συνδυασμό με το ότι η Ρις Γουίδερσπουν, επειδή το σενάριο δεν απαιτεί πολλά λόγια, αλλά εκφράσεις, δείχνει πως είναι ένα από τα καλά της στοιχεία αυτό, ερμηνεύει πολύ καλά και προκαλεί τα συναισθήματα, το Wild είναι μια περίφημη επιλογή για να δεις το βράδυ.