Είναι πια ξεκάθαρο στο δικά μας μάτια, ότι Τζένιφερ Λόπεζ έχει ως πηγή έμπνευσης τον Τομ Κρουζ και θέλει να πει στον κόσμο πως στα 50+ της δεν είναι μόνο μια σέξι γυναίκα. Είναι και μιια γυναίκα με ευλύγιστο σώμα που μπορεί να προσφέρει action με την ίδια λογική του Κρουζ.
Μόνο που αυτά δεν γεννιούνται έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη. Κι η JLo δεν ήταν και ποτέ της η εντυπωσιακή σε σκηνές μάχης και στο ξύλο.
Τι ακριβώς την έπιασε με το The Mother που στέκει στην πρώτη θέση του Netflix, μόνον η ίδια το ξέρει. Ίσως να τσακώθηκε με τον Άφλεκ και ήθελε κάπου να διοχετεύσει την ενέργειά της. Περί σπατάλης πρόκειται πάντως, με το The Mother να είναι σχεδόν σαν να αγνοείς τις μανάδες στην Ημέρα της Μητέρας.
Η Λόπεζ υποδύεται μια πρώην μπλεγμένη με τον υπόκοσμο, η οποία είχε σχέση με έναν αρχιμαφιόζο. Όταν παίρνει την απόφαση να ξεμπλέξει, ξέρει πως ο κόσμος της νύχτας δεν ξεχνά και δεν επιτρέπει να βγεις ζωντανός. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, απαρνιέται την κόρη της, η οποία μεγαλώνει με ψεύτικους γονείς.
Αποτελεί όμως έναν πολιορκητικό κριό και βρίσκεται κυνηγημένη από τους άντρες του αρχιμαφιόζου που είναι πεπεισμένος πως πρόκειται για την κόρη του.
Καταλήγει να την απαγάγει και να την έχει μαζί με άλλα παιδιά σε αιχμαλωσία, για να μας δείξει με μια αναδρομή στο παρελθόν ότι η Μητέρα (η Λόπεζ δεν έχει όνομα χαρακτήρα στην ταινία, μάλλον για ψαγμενιά, ήθελαν να αντιγράψουν ίσως τον Αρονόφσκι) είναι η μητέρα της μικρής. Οπότε, η ταινία είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια της εκπαιδευμένης δολοφόνου να σώσει την κόρη της.
Το The Mother μοιάζει να στερείται όλων. Δεν έχει φαντασία, δεν έχει καμία σκηνή που να αφήνει ένα ολοκληρωμένο αποτύπωμα, δεν έχει σωστό μοντάζ, για το οποίο μάλλον δεν ευθύνεται ο μονταζιέρης αλλά το υλικό που είχε στα χέρια του, δεν έχει ούτε καν ένα σαφές στοιχείο.
Στο ξεκίνημα της η ταινία σου δημιουργεί την προσδοκία πως θα έχει αρκετές σκηνές δράσης, αλλά ουσιαστικά είναι ελάχιστες και δεν είναι σώμα με σώμα, αλλά είναι εξ αποστάσεως, με όπλο. Δεν έχει καν δράση δηλαδή. Ακόμα και κάτι κωμωδίες δράσης, όπως το Toronto Man με τον Κέβιν Χαρτ, είναι απείρως καλύτερες σε αυτό από το The Mother.
Δεν συνηθίζουμε να λέμε συχνά πως μια ταινία είναι χάσιμο χρόνου, αλλά για το The Mother έχουμε μπει στον πειρασμό να το γράψουμε με κεφαλαία γράμματα ακόμα και σε τοίχους στην Αθήνα.
Είναι τόσο μη ταινία αυτή η ταινία, που δυσκολευόμαστε και να βρούμε λόγια να περιγράψουμε το οτιδήποτε σε αυτή. Σκηνή που να πεις ότι κάπως ανεβάζει το συναισθηματικό διακύβευμα δεν υπάρχει, πλοκή συνολικά δεν υπάρχει, πολυπλοκότητα χαρακτήρων και συναισθημάτων επίσης δεν, άρα τι ακριβώς να πεις και από πού να πιαστείς;
Η JLo θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει αν έμεινε ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, δεδομένου ότι πάντοτε έχει την γενική εντολή και παίρνει τις αποφάσεις στις ταινίες της, γιατί το The Mother είναι χειρότερο κι από την ταινία της που κυκλοφόρησε πέρσι με τον Όουεν Γουίλσον, όπου παντρεύονται. Κατάφερε δηλαδή η Λόπεζ να κάνει ταινία δράσης χειρότερη από χαζορομαντική κομεντί με τον Όουεν Γουίλσον.
Ίσως αυτό να είναι και κάποιου είδους έπαινος. Σίγουρα πάντως, η μανούλα της και όλες οι μανούλες του κόσμου που γιόρταζαν χθες, δεν θα ένιωσαν όμορφα με αυτή την «ευχή» της Λόπεζ, η οποία ενδεχομένως να έχει βάλει στόχο να εξελιχθεί σε θηλυκός Τομ Κρουζ.
Ας κοιτάξει δίπλα της, έχει έναν σύζυγο που είναι καλός στο σενάριο και τη σκηνοθεσία. Μπορεί να γίνει ο Stavento της κι αυτή η Ήβη Αδάμου του.