Είμαστε, λέει, οι βρώμικοι και αιμοδιψείς Έλληνες του χωριού Τσαμαντάς, που το μόνο που μας νοιάζει είναι να βλέπουμε τον Τζέισον να κυλιέται στο βούρκο παίζοντας μπουνιές με τα γυμνά του χέρια και ν’ αλαλάζουμε σαν προηγμένοι πρωτόγονοι.
Ή, από την άλλη, η Αθήνα παρουσιάζεται σε αναρχική κατάσταση και μονάχα βράδυ (το φως έχει αφαιρεθεί με χειρουργική ακρίβεια), με τις Αρχές να μην έχουν μέση και τέλος, να κυριαρχεί η ανομία, η βία και τα πιο άγρια ένστικτα.
Εν ολίγοις, στο “Jason Bourne” η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι τίποτα περισσότερo από μια τριτοκοσμική χώρα.
Επειδή, όμως, όταν εμείς διδάσκαμε πολιτισμό οι άλλοι δεν είχαν βρει καν τον τρόπο ν’ ανέβουν στα δέντρα τους- για να επακολουθήσει ο προβληματισμός του πώς θα κατέβουν-, το Menshouse παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και γράφει το ιδεατό σενάριο της τελευταίας ταινίας με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντέιμον.
Σκηνή 1: Γήπεδο/ Εξέδρες/ Βράδυ
Τα πάντα είναι έτοιμα για την σέντρα ενός παιχνιδιού της Superleague. Το γήπεδο είναι γεμάτο, επομένως πρόκειται ή για ντέρμπι ή το Κέρκυρα- Πλατανιάς που προσελκύει φίλαθλο κόσμο απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου).
Κοντινό στον Μπορν: είναι γυμνός από τη μέση και πάνω, έχει ένα κασκόλ δεμένο στον καρπό και έχει ανέβει στο κάγκελο μπροστά από το πέταλο των οργανωμένων.
ΜΠΟΡΝ (τσιρίζει)
Δες πώς κάνει ζέσταμα το αρ@##ι! Άντε γ@@ήσου ρε μ@#$πανο που θα με κοιτάξεις και στραβά! Ρεφ, σφύρα καλά ρε π@#@νας γιε, σε θυμάμαι από πέρυσι με την Ξάνθη που μας έδωσες ανάποδα ένα πλάγιο. Κ@λοπ#$στα! (Γυρίζει προς τους άλλους φανατικούς πίσω του).
Πάμε όλοι μαζί, αδέρφια! Να βοηθήσουμε την ομαδάρα μας βρίζοντας τη γυναίκα του 6, τη μάνα του 9, τα παιδιά του 11, τις δυο θείες του 2 και όλο το σόι του τερματοφύλακα.
Και μην είστε φλώροι, αν στραβώσει το ματς, μπαίνουμε μέσα και τα κάνουμε Χιροσίμα μετά την έκρηξη της ατομικής. Ή εμείς ή κανείς!
Νίκη με κάθε κόστος, αλλιώς θάνατος. (Αρχίζει να τραγουδάει)
Τις μάνες σας ♫ γ#@@με κάθε μέρα ♪ τις αδερφές σας μόνο τα ΣΚ ♫ Μ@#@πανα, δεν έχετε πατέρα ♪ και σας τρελαίνει η τσαπού!
Φωνές ενθουσιασμού από το πλήθος, κάποιος λέει «Πες τα Τζέσον», ένας άλλος του υπενθυμίζει να μην ξεχάσει να ρίξει καμιά Παναγία και η όλη μαγευτική ατμόσφαιρα συνεχίζεται.
Μετάβαση σε:
Σκηνή 2: Καφετέρια/ Πλατεία Αριστοτέλους/ Θεσσαλονίκη/ Μεσημέρι
Ο Μπορν κοιτάζει το ρολόι του, γιατί εκτός από ώρα έχει και κόσμο να σκοτώσει. Κοντινό στην οθόνη του- λέει 15:40. Κοιτάζει τον διπλανό του.
ΜΠΟΡΝ
Για πες.
ΔΙΠΛΑΝΟΣ (σαράντα λεπτά αργότερα)
Τι να πω;
ΜΠΟΡΝ (στις 18:30)
Τι φάση;
ΔΙΠΛΑΝΟΣ (στις 19:55)
Καλή φάση.
ΜΠΟΡΝ (στις 21:15)
Ωραίος.
ΔΙΠΛΑΝΟΣ (στις 23:00)
Πάμε;
ΜΠΟΡΝ (στη 01:05)
Ναι.
Μετά από μια ακόμα άκρως παραγωγική μέρα,, σηκώνονται να φύγουν.
Μετάβαση σε:
Σκηνή 3: Εφορία/ πρωί
Ο Τζέισον Μπορν έχει πάει από τις 5 τα ξημερώματα μιας Πέμπτης για να πιάσει θέση και ευτυχώς το σχέδιό του λειτουργεί κατά γράμμα: είναι το νούμερο 540. Το πολύ μέχρι τη Δευτέρα (Παρουσία) θα έχει εξυπηρετηθεί. Πηγαίνει στην υπάλληλο του πρώτου ορόφου.
ΜΠΟΡΝ
Καλησπέρα σας. Είδα χθες ένας James Bond και θέλω να βγάλω μια License to Kill κι εγώ. Είμαι, ξέρετε, τύπου πράκτορας και θα με διευκόλυνε αφάνταστα στη δουλειά μου να μπορώ να σκοτώνω χωρίς επιπτώσεις.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ (μασώντας τσίχλα και κοιτάζοντας το κινητό της)
Δε γίνεται εδώ, ξεχάστε το.
ΜΠΟΡΝ (απορημένος)
Γιατί; Αφού έχω ό,τι χρειάζεται.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Έχετε πιστοποιητικό από τα μητρώα αρρένων στο δήμο που εντάσσεστε;
ΜΠΟΡΝ
Ναι.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Χαρτί που να βεβαιώνει πως έχετε εκπληρώσει την στρατιωτική σας θητεία;
ΜΠΟΡΝ
Ναι.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Επικυρωμένο χαρτί από τη δασκάλα σας στην 4η δημοτικού που να λέει ότι είσαστε καλό παιδάκι και κάνετε όλες σας τις ασκήσεις;
ΜΠΟΡΝ
Ναι.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Υπεύθυνη δήλωση υπογεγραμμένη από τον πρόεδρο της δημοκρατίας που να βεβαιώνει ότι το αγαπημένο σας φαγητό είναι τα μακαρόνια με κιμά, αλλά δε βάζετε πολύ τυρί πάνω τους;
ΜΠΟΡΝ
Ναι.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Το ημερολόγιο της Pirelli από το 1989;
ΜΠΟΡΝ
Ναι. Κοιτάξτε, μην το κουράζουμε- έχω έρθει άλλες έξι φορές και μάζεψα όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Θα μπορούσατε, σας παρακαλώ, να με εξυπηρετήσετε; Κλείνω τρίμηνο εδώ μέσα.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Φυσικά, για ποιους μας περάσατε; Απλά θέλουμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Λοιπόν, θα πάτε στον 7ο όροφο, στο παρακαταθηκών και δανείων δίπλα. Θα βρείτε την Κίτσα. Θα της πείτε να σφραγίσει στην τύχη 5 έγγραφα από αυτά που κρατάτε- κι αυτό το κάνω μόνο και μόνο για να σας ξεφορτωθώ- και αύριο, μεθαύριο περνάτε ξανά για να βρω κάτι άλλο εξωφρενικό να σας πω και να σας ταλαιπωρήσω. (Ουρλιάζει) Ο Επόμενος! (Πλησιάζει ένας παππούλης). Παππού, δεν έχεις βεβαίωση από το γιατρό ότι είσαι ζωντανός. Αύριο πάλι. Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ!
ΜΠΟΡΝ (Παρεμβαίνει)
Με συγχωρείτε, αλλά… (δείχνει τα χαρτιά του)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Βάλ’ τα εκεί που ξέρεις. Δεν παίζει να σ’ εξυπηρετήσω.
Ο Μπορν ψάχνει γύρω του να βρει το δίκιο του, αλλά δυστυχώς σήμερα απουσιάζει. Παρακαλεί, καλέστε αργότερα.
Μετάβαση σε:
Σκηνή 4: Ταβέρνα/ Θάλασσα/ Νησί/ Μεσημέρι
Ο Τζέισον κάθεται με τους φίλους του σ’ ένα τραπέζι και τρώει θαλασσινά. Ήλιος, αεράκι, θάλασσα, καλό φαγητό, ουζάκι. Όλα μοιάζουν ωραία. Αν έλειπε και η μουρμούρα του ταβερνιάρη με τον φίλο του που κάθονται ακριβώς δίπλα τους…
ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΣ
Κανένα κράτος, σου λέω. Τίποτα. Μας έχουν ξεσκίσει οι αλήτες χωρίς να φταίμε. Μέτρα, κόντρα μέτρα. Να δουλεύεις 30 χρόνια, να είσαι τύπος και υπογραμμός και να σε τσακίζουν.
ΦΙΛΟΣ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗ
Έτσι, έτσι…
ΜΠΟΡΝ (στον ταβερνιάρη)
Με συγχωρείτε, λίγο το λογαριασμό.
ΤΑΒΕΝΙΑΡΗΣ
Φυσικά. (Παίρνει μια χαρτοπετσέτα από το τραπέζι που κάθεται. Γράφει πάνω 78.90 Τη δίνει στον Μπορν). Ορίστε.
ΜΠΟΡΝ (Μπερδεμένος)
Εεε… Αυτό δεν είναι απόδειξη. Είναι ένα νούμερο πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.
ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΣ (Νευριασμένα)
Με δουλεύεις ρε φίλε; Επίσημη απόδειξη είναι. Παντού περνάει. Μη με σκοτίζεις χωρίς λόγο. Τελείωνε.
Ο Τζέισον Μπορν βγάζει το πορτοφόλι του και πληρώνει.
ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΣ (στο φίλο του)
Δεν υπάρχει κράτος, σου λέω…
Μετάβαση σε:
Σκηνή 5: Χωράφι/ Απόγευμα/ Χωριό Τσαμαντάς
Ο Τζέισον Μπορν παίζει ξύλο μ’ έναν άγνωστο με τα γυμνά του χέρια να γρονθοκοπούν ασταμάτητα τον αντίπαλό του.
Το πλήθος φωνάζει εκστασιασμένο στη θέα του αίματος.
Κάποιος λέει «Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι»…
Ένας άλλος αναφέρει κάτι για τον Σωκράτη. Μετά, τον χρυσό αιώνα του Περικλέους. «Τι να μας πουν μωρέ οι Ούννοι εμάς; Εμείς δώσαμε τα φώτα μας σ’ όλο τον κόσμο».
Ο Μπορν ρίχνει κι άλλη μπουνιά. Αίμα.
Ενθουσιασμός.
Σκοταδισμός.
