Το μότο της Ευρωλίγκας είναι το «I Feel Devotion», αλλά μετά από τη θέαση της ταινίας Devotion στην Cosmote TV, τότε αυτό το σύνθημα θα το λες μόνο για την ιστορία που αφηγείται.
Γιατί όχι μόνο θα δεις τι πάει να πει αφοσίωση, αλλά και το feel είναι βαθύ όσο δεν πάει με αυτή την ταινία. Το συναίσθημα ξεχειλίζει και είναι κάποιες φορές που αναρωτιόμαστε πώς έγινε και αυτή η ταινία πέρασε κάτω από τα ραντάρ τόσων ανθρώπων και των δικών μας.
Εμείς που λέμε ότι αγαπάμε το σινεμά, φανήκαμε λίγοι. Δεν πειράζει, ποτέ δεν είναι αργά. Κι αφού δόθηκε αυτή η ευκαιρία και δεν τη χάσαμε, να και η ευκαιρία να βάλουμε και στα δικά σας ραντάρ αυτή την ταινία.
Με πρωταγωνιστές τον Γκλεν Πάουελ που σε μια χρονιά είχε δύο ταινίες σχετικές με το πιλοτάρισμα (Top Gun Maverick το έτερο) και τον εσχάτως προβληματικό Τζόναθαν Μέιτζορς (κατηγορείται για σωματική βία προς τη σύντροφό του), το Devotion είναι μια ιστορία αυτού που λέει η λέξη.
Ο Τζέσι Μπράουν (Μέιτζορς) ήταν ένας από τους ήρωες του αμερικανικού έθνους και ένα δείγμα αυταπάρνησης και θυσίας για την πατρίδα, για τον συνάνθρωπο. Έστω κι αν συμμετείχε σε έναν πόλεμο εισβολής, αυτόν των ΗΠΑ προς την Κορέα.
Ήταν ο πρώτος μαύρος που ολοκλήρωσε την εκπαίδευση πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και κατ’ επέκταση ο πρώτος μαύρος που πέταξε αεροπλάνο σε πόλεμο.
Το θέμα της ταινίας δεν είναι τα ανδραγαθήματα στον πόλεμο. Τουλάχιστον όχι τόσο κεντρικό ζήτημα. Είναι το ότι ο Τζέσι Μπράουν δεν επηρεάστηκε από τον ρατσισμό που αντιμετώπισε εντός του στρατεύματος, δεν έδειξε λίγος ψυχικά, δεν εστίασε στο αρνητικό και έμεινε προσηλωμένος στον στόχο της υπηρεσίας του έθνους.
Εξίσου σπουδαία ήταν και η στάση του φίλου του και συντρόφου στον πόλεμο, του Τομ Χάντνερ (Πάουελ), ο οποίος αντιστάθηκε στους άλλους και στάθηκε στο πλευρό του Τζέσι όσες φορές χρειάστηκε να αντιμετωπίσει ρατσιστικές και μισάνθρωπες συμπεριφορές. Σε μια εποχή όπως τα 50s, τότε που η αντίσταση είχε αξία μεγαλύτερη από το σήμερα. Τότε που ήσουν πρακτικά μόνος και με ελάχιστη πιθανότητα να βρεις συμπαραστάτη.
Το Devotion έχει κυρίως σκηνές διαλόγου όπου αποκαλύπτονται οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών και αυτή η νηνεμία των περισσότερων σκηνών, έρχεται να δώσει αξία στις 3 σκηνές έντασης, όπου υπάρχει κλιμάκωση και σε επίπεδο πολέμου, αλλά και σε επίπεδο συναισθημάτων.
Θα ήταν άτοπο σχεδόν για την αφήγηση να επιμείνει στις πολεμικές σκηνές τόσο πολύ όταν ο σκοπός της είναι να μιλήσει για τους ανθρώπους και το πώς πείστηκαν να πάνε σε έναν πόλεμο όπου τελικά δεν υπήρχαν καλοί και κακοί.
Χτίζει λοιπόν τους χαρακτήρες, εμβαθύνει και μας επιτρέπει να πάμε κι εμείς στα βαθύτερα τους, ώστε όταν έρθουν τα τελευταία 25-30 λεπτά, να μπορέσουμε να συνδεθούμε απόλυτα με την ψυχή τους. Εν τέλει, φτάνοντας στο τέλος, ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο Τζέσι Μπράουν, αλλά ο φίλος του ο Τομ.
Πάντοτε αυτοί που μένουν, είναι αυτοί που προσέχουμε. Αυτοί που φεύγουν, αφήνουν πίσω τη σκιά της σπουδαιότητας τους να μας θυμίζει ότι υπήρξαν κι ότι ένα στοιχείο της ζωής τους μας ενέπνευσε να πάμε πέρα από την ανθρωπίλα. Να κατακτήσουμε την ιεροσύνη του επίγειου.
Γι’ αυτό το Devotion είναι η ταινία που θα δεις σίγουρα σήμερα το βράδυ στην Cosmote TV.