Όταν ακούς ότι κυκλοφορεί μια σειρά στο Netflix με πρωταγωνιστή τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, ομολογουμένως θέλεις να διαπιστώσεις σύντομα τι μέρος του λόγου είναι.
Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα 50 και πλέον ετών που ο Άρνι κάνει σειρά και δη σε μια πλατφόρμα. Ο τίτλος της είναι FUBAR και μολονότι βρίσκεται ήδη στο Νο. 1 οι απόψεις διίστανται. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα πετάξεις και τη σκούφια σου βλέποντάς το. Από την άλλη δεν είναι κακό. Σίγουρα όχι τόσο κακό όσο θα διαβάσεις σε πολλά reviews στη Google ή στο IMDB ή στο εξωτερικό.
Είναι μια φαν σειρά και η φυσιολογική πορεία του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ που στα 76 του δε μπορεί να είναι ο τύπος που ήταν στα 30, στα 40, στα 50 του. Δεν υπάρχει ευλυγισία, δεν υπάρχει ελαστικότητα στο σώμα, άρα κάποιες κινήσεις θα πρέπει να γίνουν διαφορετικά. Κι αυτό δεν αφορά μόνο το σώμα, αφορά και τη σκηνοθεσία, το πώς θα γίνει η λήψη, πώς θα γίνει και το μοντάζ.
Το FUBAR έχει ενδιαφέρον σενάριο. Ένας πράκτορας της CIA κάνει την τελευταία του αποστολή και ετοιμάζεται για τη σύνταξη, όταν και θα μπορεί να έχει μια ελεύθερη ζωή χωρίς τους περιορισμούς της υπηρεσίας. Σχεδιάζει να ξανακερδίσει τη γυναίκα του που έχουν πάρει διαζύγιο 15 χρόνια. Έχουν μαζί και δυο παιδιά.
Ο γιος είναι το μαύρο πρόβατο για τον Λουκ Μπρίνερ (Σβαρτσενέγκερ) γιατί έχει φαγωθεί με μια εφαρμογή που δείχνει που ακριβώς είναι κάθε αντικείμενο στο σούπερ μάρκετ και ο Λουκ του εξηγεί ότι υπάρχουν ταμπέλες ήδη γι’ αυτό.
Η κόρη του όμως είναι η περηφάνια του γιατί ασχολείται με οργανισμούς που στήνουν υποδομές σε περιοχές του κόσμου που είναι υπανάπτυκτες, δεν πίνει, δεν καπνίζει, είναι το καμάρι του. Μόνο με τον υποψήφιο γαμπρό δεν τα πάει καλά και τον θεωρεί λίγο για την κόρη του. Μέχρι που θα μάθει την αλήθεια για την κόρη του.
Η CIA αποφασίζει να του βάλει σε αναβολή τη σύνταξη και να τον στείλει σε μια τελευταία αποστολή για να σώσει έναν πράκτορα, ο οποίος βρίσκεται στο όριο του να αποκαλυφθεί και είναι εγκλωβισμένος στην ουσία.
Η αποστολή του αφορά τον γιο ενός ναρκέμπορου που είχε σκοτώσει 25 χρόνια πριν. Ο Λουκ είχε παρουσιαστεί στον ναρκέμπορο ως συνεργάτης με άλλο όνομα και όταν σκότωσε τον πατέρα, είπε στον γιο πως τον παρέσυρε το έδαφος. Έστειλε τον γιο σε ορφανοτροφείο και φρόντιζε να παρακολουθεί για κάποιο διάστημα την εξέλιξή του, ελπίζοντας πως ο γιος δεν θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα. Εις μάτην…
Ο γιος έγινε χειρότερος ναρκέμπορος και ο Λουκ καλείται να τον σταματήσει και να τον συλλάβει γιατί έχει στα χέρια του και ένα όπλο μαζικής καταστροφής που πρέπει να πάρει. Όταν όμως πάει με το ίδιο κόλπο, ως Φιν Χος, ο άνθρωπος του υποκόσμου, θα δει ότι ο πράκτορας Πάντα που πάει να σώσει, είναι η κόρη του.
Εκεί, ο πάντοτε αποτελεσματικός Λουκ, θα βγει εκτός πορείας. Δεν είναι μόνο ότι ο ίδιος δεν ήξερε πως η κόρη του Έμμα (Μόνικα Μπαρμπάρο) είναι πράκτορας. Είναι κι ότι ο ίδιος δεν είχε αποκαλύψει ποτέ στην οικογένεια του τη δουλειά του γιατί απαγορευόταν και ήταν και ο λόγος που χώρισε με τη γυναίκα του.
Οι δυο τους συγκρούονται, κατηγορούν ο ένας τον άλλον κι αυτό επηρεάζει την σωστή εκτέλεση του σχεδίου, αφού ο καθείς έχει μια διαφορετική προσέγγιση.
Η αποστολή δεν πάει καλά, ο Μπόρο, ο ναρκέμπορος, ξεφεύει με τη βόμβα βηρυλλίου που έχει, οπότε η συνταξιοδότηση για τον Λουκ θα πάρει μεγαλύτερη αναβολή. Και πια, θα πρέπει να συνεργαστεί με την κόρη του στη συνέχεια της αποστολής.
Το FUBAR θα μπορούσε να είναι πιο αστείο. Μοιάζει να παιδεύεται μεταξύ του action και του comedy και επειδή δεν έχει ξεκάθαρη ταυτότητα, ατονούν και τα καλά του στοιχεία. Δηλαδή το χιούμορ που έχει, σε μια άλλη συνθήκη θα ήταν πιο κατανοητό, εδώ γίνεται μέτριο. Το ίδιο και η δράση.
Ο Γκάμπριελ Λούνα σώζει κάπως την κατάσταση, η Μόνικα Μπαρμπάρο λίγο λιγότερο, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ είναι πιο αδιάφορος. Προσεγγίζει μάλλον κι ο ίδιος με λιγότερη προσπάθεια τον ρόλο του. Είχε άλλωστε χρόνια να κάνει κάτι που είναι ο κεντρικός ήρωας, που είναι κυρίως δικό του.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δε σημαίνουν πως η σειρά είναι για πέταμα. Μια χαρά θα την δεις, ωραία θα περάσεις, απλά δεν θα κάτσεις και να πιάσεις και κουβέντα γι’ αυτήν. Αν υπάρχει πια αυτό στον κόσμο μας, γιατί πια έχει γίνει και κουραστικό να συζητάς για σειρές, όταν όλες είναι ένα φτερό στον άνεμο.