Είναι κάποιες ταινίες ή σειρές που θες να τις δεις για προσωπική απόλαυση και όχι για δουλειά. Και φτάνεις στο τέλος τους κι έχεις την ανάγκη να μιλήσεις, να γράψεις. Το Normal People είναι μια τέτοια περίπτωση.
Αρκετοί από εσάς πιθανότατα την έχετε δει και γνωρίζετε περί τίνος πρόκειται. Εγώ την ανακάλυψα πρόσφατα μέσα από ένα post στο Instagram. Θυμάμαι να την έχω ακούσει στο παρελθόν, να έχω διαβάσει γι΄αυτήν, αλλά δεν είχα ασχοληθεί περαιτέρω. Αυτή τη φορά είπα ότι θα κάτσω να την δω.
Είχα ένα προαίσθημα για το τι θα δω και ήξερα πως αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να την δω. Είμαι στην σωστή συναισθηματική κατάσταση και ψυχική αντοχή.
Φυσικά, 12 επεισόδια μετά, ό,τι σκέψη κι αν είχα, άκυρη βγήκε. Και η αντοχή και η συναισθηματική μου κατάσταση έγιναν έρμαιο στις ορέξεις του σεναρίου, της μουσικής, της ιστορίας.
Ο Κόνελ και η Μάριαν είναι δύο μαθητές που ερωτεύονται, αλλά ο Κόνελ δεν έχει το θάρρος να πει ανοιχτά πως την θέλει και κάνουν σεξ στα κρυφά. Η Μάριαν τρώει bullying στο σχολείο από όλους.
Ο καιρός περνάει, πάνε σε πανεπιστήμιο, στο ίδιο, αυτή όμως είναι πια δημοφιλής και έχει μια σχέση. Ο Κόνελ μπαίνει στην παρέα τους, το συναίσθημα τους βγαίνει ξανά στην επιφάνεια, αλλά ούτε τώρα είναι μαζί.
Γενικώς, η πορεία της ζωής τους για τα επόμενα χρόνια θα τους έχει στο διαρκές on/off. Κι αυτό, θεωρητικά πάντα, θα έπρεπε να είναι αρκετό για να σε προετοιμάσει πως happy end δεν υπάρχει ούτε στις σειρές και τις ταινίες πια. Η οδύνη της ζωής και των συνθηκών που χωρίζουν δυο ανθρώπους που φαίνεται να είναι γραφτό να ζήσουν μαζί, σε συνθλίβουν.
Δεν πρέπει να υπάρχει πιο ταιριαστό ρήμα για αυτό που κάνει στον θεατή το Normal People. Δεν σε διαλύει. Σε συνθλίβει. Και είναι ταιριαστό γιατί περιέχει και την θλίψη μέσα του το ρήμα. Και η θλίψη είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα, αυτό που παίρνει τα ηνία από την χαρά.
Δεν είναι απλώς λύπη. Είναι τα θεμέλια της ψυχής, είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζουν οι άνθρωποι τις ψευδαισθήσεις τους και προχωράνε. Μέχρι που εμφανίζεται ο Έρωτας για να τους βγάλει από την ψευδαίσθηση.
Ψευδαισθησιακά οι άνθρωποι λένε πως ο Έρωτας τυφλώνει και είναι σαν αποχή από την πραγματικότητα. Έτσι θέλουν να πιστεύουν γιατί κατέχει λιγότερο χώρο στην ζωή τόσων δεκαετιών.
Ο Έρωτας είναι το τέλος του ψέματος, της παραπλάνησης. Κι επειδή οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει στην παραπλάνηση, νομίζουν ότι ο Έρωτας είναι το ψέμα.
Με το Normal People θα έρθεις πιο κοντά στην αντίληψη της αλήθειας. Κι αυτή θέλει τον άνθρωπο να τοποθετεί κάποιες φορές στη ζωή του πιο ψηλά τα ανούσια γιατί νομίζει πως είναι μέρος του δικού του ταξιδιού. Και αγνοεί τα Αιώνια, τα Παντοτινά.
Νεκρός δεν έχω υπάρξει, αλλά είμαι βέβαιος πως οι ψυχές θυμούνται μόνον όσους αγάπησαν και αυτούς αναζητούν στο επέκεινα. Δεν κοκορεύονται γιατί είχαν θέση διευθυντή. Μιλάνε για τα φιλιά που αντάλλαξαν, για την σαρκική τους σύνδεση με τους άλλους.
Ο Κόνελ κι η Μάριαν είναι ο Έρωτας όπως θα θέλαμε να τον έχουμε ζήσει όλοι, αλλά και ταυτόχρονα που δεν θα αντέχαμε με τίποτα τον πόνο του. Στο 12ο επεισόδιο έβαλα τα κλάματα. Έλεγα δυνατά «γιατί να το κάνεις αυτό; γιατί να το τελειώσετε γιατί κάτι τόσο ανούσιο; τι μέγεθος έχει η γνώση μπροστά στον Έρωτα;».
Δεν εισακούστηκα. Αλλά γι’ αυτό η σειρά λέγεται Normal People και όχι Extraordinary. Γιατί το normality είναι να χωρίζουν τα μονοπάτια των ανθρώπων με την φρούδα ελπίδα πως στην πορεία της ζωής θα ξαναενωθούν.
Ευλογημένη ελπίδα, σε κάθε περίπτωση. Να νιώθεις ότι με έναν άνθρωπο είναι ζήτημα υπερφυσικό να είστε μαζί και να πεθάνετε μαζί.
Το Normal People δεν χρειάζεται εξτρεμισμούς για να δώσει μέγεθος στην αφήγησή του. Αρκεί η μουσική, αρκούν οι δύο φανταστικοί ηθοποιοί, η Ντέζι Έντγκαρ-Τζόουνς και ο Πολ Μεσκάλ, και έχεις κάτι τόσο συνταρακτικό που στο τέλος νιώθεις λες και σου έγινε κάποια αφαίμαξη.