Θα πρέπει να το παραδεχθεί μέχρι και ο πιο φανατικός οπαδός του υπερηρωικού είδους: περνάει μια κρίση η κινηματογραφική εκδοχή του. Η Marvel έπειτα από την αποχώρηση της παλιάς γενιάς -του Iron Man και του Captain America κατά βάση- μοιάζει να έχει εξαντληθεί από έμπνευση, το σύμπαν της DC τσαλαβουτάει μονίμως στα νερά της μετριότητας και αν εξαιρεθεί η διαχρονική σταθερά του Μπάτμαν και των solo ταινιών του, τα πράγματα δεν έχουν το hype των πρόσφατων εποχών.
Αυτός είναι και ο λόγος που το «Spider-Man: Across the Spider-Verse», το σίκουελ δηλαδή του εξαιρετικού «Spider-Man: Into the Spider-Verse» του 2018, δεν ήταν μια ταινία που την περίμενε πως και πως όλος ο κόσμος αλλά μόνο οι φανατικοί οπαδοί του «Αραχνάκια» και πιο συγκεκριμένα, αυτοί που ψήνονται την εναλλακτική εκδοχή του υπερήρωα που αναπτύσεται στην εν λόγω σειρά ταινιών, εκεί όπου παρακολουθούμε τις περιπέτειες του νεαρού Λατίνου από το Μπρούκλιν, Μάιλς Μοράλες να φοράει την βαριά σαν ιστορία στολή.
Ένας από τους λόγους που το «Spider-Man: Across the Spider-Verse» δεν προκαλούσε τρελή αναμονή ήταν πως η πρώτη ταινία της σειράς έμοιαζε ένα εξαιρετικό standalone φιλμ που δεν είχε καμία ανάγκη να έχει και συνέχεια. Κυρίως, διότι το concept της, το οποίο βασίζεται πάνω στην έννοια του multiverse και των παράλληλων εναλλακτικών πραγματικοτήτων, έμοιαζε να έχει εξυπηρετηθεί τόσο καλά και σε τόσο πλήρη βαθμό που ένα σίκουελ έμοιαζε… ύποπτο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν πως έχουμε να κάνουμε με τυπικό σύγχρονο Χόλιγουντ που επιχειρεί να ξεζουμίσει μια επιτυχία και τελικά ξεφτιλίζει την αρχική ιδέα.
Όμως το «Across the Spider-Verse» δεν είναι μια τέτοια περίπτωση ταινίας, δεν είναι μια ξεπέτα που έχει έρθει για να κεφαλαιοποιήσει σε λεφτά την επιτυχία του πρώτου μέρους. Είναι αντίθετα ένα σίκουελ γεμάτο ψυχή και ουσία, που κάνει το πρώτο μέρος να μοιάζει με ουσιαστική εισαγωγή μπροστά σε αυτά που βλέπουμε. Μια ταινία που παίρνει τον χαρακτήρα που εισήγαγε το πρώτο μέρος και τον εξελίσσει τόσο αποφασιστικά και ώριμα όσο εξελίσσει το σύμπαν τριγύρω του. Είναι μια ταινία αληθινή ωδή στον Spider-Man και όλα όσα εκπροσωπεί.
Τα πράγματα εδώ γίνονται απείρως πιο χαωτικά σε σχέση με το πρώτο μέρος αλλά με την καλή έννοια, η υπόθεση είναι πιο πυκνή και πιο πολυδιάστατη και τα διακυβεύματα πιο βαριά. Επί της ουσίας, εδώ βλέπουμε την πραγματική μετουσίωση του Μάιλς Μοράλες σε υπερήρωα, την αλήθινη μετάβασή του από ένα παιδί που απλά μένει με τους γονείς του σε κάποιον που από την θέση ευθύνης που κατέχει φορώντας τη στολή προκύπτει και η αντίστοιχη ωρίμανση. Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία του Spider-Man: είναι ένας χαρακτήρας που αποτελεί ό,τι πιο προσιτό μπορεί να συναντήσει κανείς σε υπερηρωικό επίπεδο και ταυτόχρονα, αυτή η προσιτότητά του οφείλει να συμβαδίζει με την ξεχωριστή του ταυτότητα: στην ισορροπία βρίσκεται όλη η μαγεία.
Το «Across the Spider-Verse» έρχεται να επιβεβαιώσει πως το υπερηρωικό είδος μπορεί να διατηρήσει την αίσθηση παιδικότητας που βγάζουν ορισμένες ιστορίες του με τα ενήλικα και σκοτεινά θέματα που βγάζουν ορισμένες άλλες, πως δεν χρειάζεται να διαλέξει κανείς ή το ένα ή το άλλο για να πει μια ιστορία: είναι η απόλυτα ισορροπημένη ταινία και ταυτόχρονα μια από τις καλύτερες του είδους της τα τελευταία χρόνια. Χαίρεται η nerd ψυχή μας να περιμένουμε το τρίτο μέρος αυτού του τόσο γοητευτικού σύμπαντος, του σύμπαντος του Μάιλς Μοράλες, του απόλυτου Spider-Man!
