Υπάρχουν ορισμένοι τίτλοι που έχουν βάρος ολόκληρης Ιστορίας. Τίτλοι που έχουν καθορίσει ολόκληρα κινηματογραφικά είδη, που καταφέρνουν να θεωρούνται θρυλικοί για γενιές και γενιές κινηματογραφόφιλων και έχουν αναδείξει δημιουργούς, μοτίβα, ηθοποιούς. Είναι προφανές πως για τον ειδικό χώρο του δυστοπικού Sci Fi, ο τίτλος που κατέχει αυτή την «βασιλική» θέση είναι ένας και δεν αμφισβητείται.
Πρόκειται φυσικά για την «Mad Max» τριλογία με τον Μελ Γκίμπσον που από το 1979 μέχρι και το 1985 «πάντρεψε» το γουέστερν με την επιστημονική φαντασία τόσο εμπνευσμένα που απέκτησε άπειρους θαυμαστές ανά τα χρόνια. Και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το Χόλιγουντ αντιλαμβάνεται αυτές τις δημιουργίες ως κότες με χρυσά αυγά. Έτσι, τις «ανασταίνει» στο σήμερα χτυπώντας εμφατικά τα καμπανάκια νοσταλγίας του κοινού και βγάζει άπειρο χρήμα. Σπανίως ωστόσο αυτές οι «αναστάσεις» συνοδεύονται και από μια καλλιτεχνική αξία τουλάχιστον αντίστοιχη των προκατόχων τους.
Και όμως: το «Mad Max: Fury Road» που κυκλοφόρησε το 2015 με τον Τομ Χάρντι και την Σαρλίζ Θερόν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους όχι απλά αποτελεί εξαίρεση στο παραπάνω κανόνα έλλειψης έμπνευσης και καλλιτεχνικής αξίας αλλά δεν είναι καθόλου υπερβολή να ειπωθεί πως είνα μάλλον η καλύτερη και πιο ώριμη ταινία της σειράς εν γένει. Και δίχως αμφιβολία φυσικά, μια από τις πιο σημαντικές action ταινίες της τελευταίας 20ετίας…
Ο Βετεράνος Τζορτζ Μίλερ, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με την οριτζιναλ τριλογία, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την τεχνολογία που δεν είχε στα χέρια του στα 80s και παράγει ένα σύμπαν χίλιες φορές πιο υπερβολικό και φανταχτερό σε σχέση με το αρχικό δυστοπικό σκηνικό των ταινιών με τον Μελ Γκίμπσον. Η οριακά κιτς αισθητική του, πέρα για συνειδητά φτιαγμένη έτσι, συνοδεύεται με τόσο καταιγιστικούς ρυθμούς που το «Mad Max: Fury Road» μοιάζει να σε πιάνει από τα μούτρα από το πρώτο του δευτερόλεπτο και δεν αφήνει να πάρεις ανάσα καθώς νιώθεις πως παρακολουθείς την ταινία σε fast forward.
Και πάνω που έχεις αρχίσει να συνηθίζεις τους τρελούς και παλαβούς, καταιγιστικούς ρυθμούς του και απολαμβάνεις την τσιτάτη πολύχρωμη φαντασμαγορία που ξετυλίγεται μπροστά σου, περίτεχνα αναδύονται μέσα από την πλοκή χαρακτήρες με ασύλληπτο βάθος και ουσία, που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αριστουργηματικά και καταλήγουν να πιάνουν την φαινομενικά ανεξέλεγκτη εξέλιξη της ταινίας και να την καθοδηγούν με τις επιλογές τους σαν έμπειροι καβαλάρηδες που δαμάζουν ένα άγριο άλογο.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Μίλερ στοιβάζει ένα σωρό συμβολισμούς μένοντας πιστός στον άτυπο κανόνα που κάνει το είδος του Sci-Fi μεγαλειώδες: πίσω από την στοιβαρή ιστορία οφείλουν να κρύβονται κοινωνικοί σχολιασμοί. Το «Mad Max: Fury Road» είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη χειραφέτηση, στην έννοια της ελευθερίας και στην αξία της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης που είναι τα βασικά προαπαιτούμενα τόσο για την χειραφέτηση όσο και για την ελευθερία. Οι αρχετυπικές φιγούρες της ταινίας είναι ταυτόχρονα action χαρακτήρες και εξεγερμένοι άνθρωποι: εν τέλει καταλήγεις να βιώνεις την οπτική αφήγηση ενός μανιφέστο, καμουφλαρισμένο σε περιπετειώδη αλληγορία.
Κυριολεκτικά, τέτοιες ταινίες, με τόσο θαυμαστές ισορροπίες ανάμεσα στο βάθος και την ψυχαγωγία βγαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια: δεν είναι να απορεί κανείς που δύσκολα θα βρει κανείς λίστα με τις καλύτερες ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας όπου δεν θα φιγουράρει σε περίοπτη θέση το «Mad Max: Fury Road». Αν έχεις Netflix και ψάχνεις να δεις κάτι που θα σε συναρπάσει, απλά μην χάνεις χρόνο…
