Στο τέλος τέλος της ημέρας, τα πράγματα κρίνονται για τον κάθε έναν εξ ημών, ανάλογα με το συναίσθημα που αφήνουν στο μέσα σου. Η ταινία Ad Astra μπορεί σε επίπεδο υποδοχής σε κριτικούς και κοινό να μην έλαμψε, αλλά αυτό δεν την καθιστά κακή ταινία.
Είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να κρίνεις κάτι. Δεν έχει κόπο. Λες απλά ότι εκφράζεις την προσωπική σου άποψη και το πλασάρεις αυτό ως μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ και ξεμπέρδεψες.
Το να φτιάξεις όμως κάτι, εκεί είναι η μαγκιά. Και το να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τη θέση του άλλου, κι αυτό μαγκιά είναι.
Όλα αυτά βέβαια δεν σχετίζονται τόσο με το Ad Astra, αλλά δίνει μια καλή ευκαιρία να το βγάλουμε από μέσα μας, επειδή η ταινία αυτή, ενώ έχει ορισμένες μεγαλειώδεις σκηνές για το είδος της, ξεχάστηκε τόσο εύκολα, κι ας κυκλοφόρησε το 2019.
Το Ad Astra έχει στιγμές που προκαλεί αντίστοιχο συναίσθημα με το Gravity και το Interstellar, τις δύο κορυφαίες ταινίες διαστήματος τα τελευταία 15 χρόνια.
Δηλαδή όταν στο Gravity βλέπουμε την Σάντρα Μπούλοκ να στέκεται στο απόλυτο κενό και να παίζει τη ζωή της κορώνα γράμματα, στο Ad Astra βλέπουμε τον Μπραντ Πιτ να έχει φτάσει μακρύτερα από κάθε άλλον άνθρωπο στο ηλιακό μας σύστημα.
Όχι από κάθε άλλον. Ο αστροναύτης Ρόι ΜακΜπράιντ, τον οποίο υποδύεται ο Πιτ, πάει προς τον Πλούτωνα για να ανακαλύψει αν ο πατέρας του είναι ακόμα ζωντανός μετά από ένα ταξίδι που έκανε προς εκείνο το σημείο, αλλά και να βρει την πηγή βαρυτικών δυνάμεων που επηρεάζουν τη γη.
Αυτή η αποστολή του πατέρα του είναι που ενεργοποίησε αυτές τις δυνάμεις και απειλεί την ανθρωπότητα και τον πλανήτη. Ο ΜακΜπράιντ καλείται στην ουσία να πάει να βρει τον πατέρα του μετά από 30 χρόνια και να αποφασίσει ανάμεσα στο αν θα τον εμποδίσει και θα τον σκοτώσει επί της ουσίας, ή το συναίσθημα της απώλειας και της επανασύνδεσης θα τον αναγκάσει να συνταχθεί με το όραμα του πατέρα του.
Στην ουσία, παρά το ότι έχουμε έναν sci-fi κόσμο, το Ad Astra καταπιάνεται με τη συναισθηματική πολυπλοκότητα που ορίζει τη σχέση πατέρα-γιου και την έλλειψη ενός πατρικού προτύπου που σημαδεύει από αρχέγονες εποχές τον διάδοχο, το νέο αρσενικό της οικογένειας.
Αγγίζει δηλαδή τα ανδρικά ορμέμφυτα μέσα από αυτό το διαστημικό ταξίδι και την σχεδόν εσχατολογία που αναπτύσσει για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Οκ, το σενάριο έχει αρκετά flat σημεία, ο Μπραντ Πιτ δεν είναι και στην καλύτερη ερμηνεία της ζωής του, αλλά το Ad Astra παραμένει μια ταινία με βαρύ συναισθηματικό φορτίο. Και σε περιμένει να την δεις στο Cosmote TV.