Μεγαλοστομίες για διάφορα εντυπωσιακά blockbuster ακούμε διαρκώς. Λογικό: αυτές οι ταινίες είναι φτιαγμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν τα κοινά να γεμίζουν τις αίθουσες και να φεύγουν εντυπωσιασμένα. Όμως μετά από λίγο καιρό, όταν περνάει ο ενθουσιασμός της αρχικής προβολής, τα περισσότερα blockbuster «ξεφουσκώνουν» στις συνειδήσεις των οπαδών τους και ακόμα και αν κάποια από αυτά συνεχίζουν να τα αγαπάνε, σίγουρα έχουν πλέον αναιρέσει τις υπερβολές που έλεγαν αρχικά.
Να γιατί το «Jurassic Park» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, η ταινία που έσπασε τα ταμεία το 1993, έχτισε γύρω της ένα ολόκληρο franchise που όμως δεν μπορεί με κανένα τρόπο να συγκριθεί με την αξία της πρώτης ταινίας και άνοιξε νέους δρόμους αναφορικά με τα ψηφιακά εφέ εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή για το πιο εμπορικό επίπεδο του Χόλιγουντ, μπορεί να περηφανεύεται πως είναι ένα αληθινά ιστορικό blockbuster. Διότι όχι απλά άντεξε στον χρόνο, αλλά ακόμα και σήμερα μοιάζει τόσο άψογο όσο 30 χρόνια πριν.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Μάικλ Κρίχτον, ο Σπίλμπεργκ αντιλήφθηκε εξαρχής αυτή την ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της γεμάτης επιτυχιών καριέρας του. Κυρίως, το μεγάλο στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του και το κέρδισε ήταν το κατά πόσο θα μπορούσε να κοιτάει κανείς το στόρι της ταινίας αυτής και να πιστεύει όντως πως ο δεινόσαυροι… επέστρεψαν.
Πλάι στην υπόθεση θα έπρεπε να ξεδιπλωθεί ένα CGI που θα κάνει τους θεατές να μείνουν με ανοιχτό το στόμα, να νιώσουν στο πετσί τους το δέος της συνύπαρξης των ανθρώπων με αυτά τα επιβλητικά, προϊστορικά πλάσματα. Το κατάφερε θριαμβευτικά: ακόμα βλέπουμε την πρώτη σκηνή που ένας δεινόσαυρος εμφανίζεται ολόκληρος στην οθόνη και σε συνδυασμό με την μαγική μουσική του Τζον Γουίλιαμς, ανατριχιάζουμε.
Τεχνολογικά, το «Jurassic Park» είναι μαζί με το «Terminator 2» οι ταινίες που αποδείχθηκαν τα απόλυτα game changers για το Χόλιγουντ. Όμως για την ταινιάρα του Σπίλμπεργκ λειτούργησε άψογα όλο το σετ: ο Τζον Γουίλιαμς στο σάουντρακ υπογράφει ένα από τα πιο κλασικά θέματά του, οι χαρακτήρες είναι απίστευτα καλοδομημένοι, η εναλλαγή ελαφρότητας και έντασης γίνεται σεμιναριακά, το φλερτ πότε με το κλασικό horror που σου κόβει την ανάσα και πότε με το πούρο action γίνεται όταν πρέπει, όσο πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει, γενικά αυτή η ταινία μοιάζει αδύνατο να ξεπεραστεί.
Είναι αμφίβολο πως μπορεί να κατανοήσει κανείς πόσο μεγάλη επίδραση είχε στο κοινό της εποχής αυτή η ταινία αν δεν έχει ζήσει τη στιγμή της γεννησής της. Υπήρξε τόσο μεγάλη που αυτόματα λύνεται και η απορία: γιατί στο σήμερα, ενώ το εν λόγω franchise μοιάζει πέρα για πέρα ανέμπνευστο, το Χόλιγουντ συνεχίζει να το ξεζουμίζει; Γιατί και μόνο η ελπίδα πως κάποια από τις νέες ταινίες θα μας κάνει να νιώσουμε έστω και στο ελάχιστο όπως εκείνο το αριστούργημα είναι αρκετή για να μας σπρώχνει και πάλι στις αίθουσες. Και αν και πάντα φεύγουμε απογοητευμένοι, τουλάχιστον γουστάρουμε που είδαμε το λογότυπο του «Jurassic Park» στους τίτλους αρχής συνοδευόμενο από την μαγευτική μουσική του Γουίλιαμς.
Κάπου είναι κρυμμένο στο Netflix. Χμμμ, άντε ας το δούμε άλλη μια φορά…
