To 1939, o Εβραίος Βλάντισλαβ Σπίλμαν ήταν ένας από τους πιο διάσημους Πολωνούς της Ευρώπης. Διακεκριμένος πιανίστας, έπαιζε σε ζωντανή μετάδοση κάθε μέρα διάσημες μελωδίες στο δημόσιο ραδιόφωνο της Βαρσοβίας. Μια από εκείνες τις ημέρες, μια βόμβα έπεσε σε αυτό: ήταν η στιγμή της εισβολής των Ναζί στην Πολωνία. Ο ίδιος έζησε από τύχη και στη συνέχεια βίωσε την μεγάλη βαρβαρότητα της ναζιστικής κατοχής σε όλο της το μεγαλείο.
Τόσο ο Σπίλμαν όσο και η οικογένειά του αρνήθηκαν να ενταχθούν στην εβραϊκή αστυνομία του γκέτο, τους Εβραίους συνεργάτες του Χίτλερ με άλλα λόγια. Ο ίδιος πίστευε άλλωστε πως η δημοσιότητά του και κατ’ επέκταση οι επαφές του, θα ήταν αρκετές για να γλυτώσει τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του από την εν εξελίξει επιχείρηση αφανισμού των Εβραίων από τους Ναζί – δηλαδή, το Ολοκαύτωμα. Θα πέσει μέσα μόνο στο πρώτο σκέλος της πρόβλεψής του…
Ο Σπίλμαν σώζεται αλλά η οικογένειά του φορτώνεται στα φορτηγά με προορισμό το Άουσβιτς. Θα γλυτώσει τον θάνατο αλλά όχι οριστικά: ζει τα επόμενα χρόνια κυνηγημένος και κρυμμένος και αντιμετωπίζει τις ενοχές του για την επιβίωση όσο καλύτερα μπορεί ενώ αναμετριέται με τις πιθανότητες τόσο της δολοφονίας του από κάποιον Ναζί όσο και του θανάτου του από την πείνα. Χρόνια μετά, αφού ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει και η Πολωνία απελευθερώνεται, θα γράψει τα απομνημονεύματά του.
Πάνω ακριβώς σε αυτά τα απομνημονεύματα βασίστηκε ο Ρόμαν Πολάνσκι το 2002 για να γυρίσει τον «Πιανίστα», μια από τις πιο διάσημες ταινίες του και ταυτόχρονα, μια από τις πιο χαρακτηριστικές για το Ολοκαύτωμα. Με τον Άντριεν Μπρόντι στον πρωταγωνιστικό ρόλο να υπογράφει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ο «Πιανίστας» ράγισε καρδιές, σόκαρε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε με την αποτύπωση της ναζιστικής κτηνωδίας και υπήρξε μια ταινία καταδικασμένη να μείνει χαραγμένη στις αναμνήσεις όλων όσων την είδαν από την πρώτη φορά.
Η αφήγηση ακολουθεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό την διαδρομή του ήρωα και έτσι, παρακολουθούμε μια κατά βάση μοναχική πορεία. Δεν βλέπουμε ποτέ τα μαζικά εγκλήματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης ούτε και την πολωνική αντίσταση σε βάθος – αν και ο Σπίλμαν θέλει να συμμετέχει σε αυτή, είναι πολύ δειλός και αδύναμος για να το κάνει και έτσι ακολουθεί έναν ατομικό δρόμο. Η μοναξιά του ήρωα είναι η ευχή του και η κατάρα του. Έχει την δυνατότητα να είναι ευέλικτος εξαιτίας της, αλλά είναι και η συνθήκη που τον τρελαίνει, που γιγαντώνει την απελπισία του, τις ενοχές του, την δειλία του.
Η ταινία του Πολάνσκι είναι βαριά και ασήκωτη. Είναι «δύσκολο» σινεμά και δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο εφόσον μιλάμε για αυτή την θεματολογία. Είναι μια ταινία που δύσκολα παρακολουθείς για δεύτερη φορά, τουλάχιστον σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά πρέπει, οφείλεις στον εαυτό σου να την δεις τουλάχιστον μια φορά. Βρίσκεται στο Netflix αυτό το διάστημα και παρά το γεγονός ότι δεν ενδείκνυται για χαλαρή προβολή είναι η αποθέωση του σινεμά και δεν πρέπει να χάσεις την ευκαιρία να την παρακολουθήσεις.
