Santa Clarita Diet, σαν τα χιόνια Ντρου Μπάριμορ και horror comedy

Η φάση είναι Netflix & Chill παρέα με την Ντρου Μπάριμορ, που 35 χρόνια μετά τον E.T. , εξακολουθεί να έχει κάτι το γοητευτικό στην ερμηνεία της, κι ας μην έφτασε εκεί που φανταζόμασταν ότι θα έφτανε.

Ποιοι είμαστε εμείς για να ορίζουμε την επιτυχία του άλλου χωρίς να παίρνουμε υπ΄όψιν το τι ορίζει ο ίδιος; Οι κλασσικοί άκυροι εισβολείς που βρίσκονται παντεπόπτες και πανταχού κρίνοντες για τους διάσημους. Στην πραγματικότητα δεν μας πέφτει κανένας ιδιαίτερος λόγος, ούτε έχουν ιδιαίτερη αξία οι κρίσεις μας. Αλλά έχει το χάζι του να συνδέεις δύο βλέψεις του παρελθόντος και να δεις που ενώθηκαν εν τέλει. Η Ντρου Μπάριμορ δεν έδειξε ποτέ ότι θέλει να ξεφύγει από τις σταθερές της καριέρας της. Αιώνια συμπρωταγωνίστρια του Σάντλερ, εμβριθές βιογραφικό σε σαχλορομαντικές κωμωδίες. Το Santa Clarita Diet δείχνει ότι αν το θελήσει, μπορεί να αφήσει πίσω της το σύνηθες.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η Ντρου Μπάριμορ μας κάθεται ως ιδανική ηθοποιός τηλεόρασης. Αν π.χ. αυτή η κυριαρχία του μέσου έναντι του σινεμά είχε γίνει το 2000, τότε η Ντρου θα συμπλήρωνε σήμερα 17 χρόνια με άπειρες υποψηφιότητες και βραβεύσεις σε Emmy και Χρυσές Σφαίρες. Είναι ακόμα 41 ετών, άκρως ώριμη, έχει μεγαλώσει και μεγαλώνει δύο παιδιά, είναι εν ολίγοις εξοπλισμένη με μπόλικα εφόδια για να κάνει καλές επιλογές. Το Santa Clarita Diet είναι αριστίνδην τέτοιο.

Στο μυαλό μου στέκεται ως μια ακολουθία. Επαναπροσδιορισμός επιθυμιών. Τον ανέδειξε στεντόρεια το Stranger Things που έκανε CPR στο κλασσικό, τρομακτικό horror τύπου Goonies. Το Santa Clarita Diet δεν έχει ίδιες επακριβώς συστάσεις, αλλά μια ορατή συνάφεια. Το horror comedy σαν το Scream βρίσκει έναν σύγχρονο άξιο διάδοχο. Η νέα σειρά του Netflix δεν είναι βέβαια κωμωδία που περιλαμβάνει take my breath away στιγμές. Έχει όμως αναγωγές σε γενικότερη αίσθηση σε αυτό το ξεχωριστό είδος.

Το στόρι είναι απλό, παλαβό και σύντομα κατανοητό. Η Σίλα και ο Τζόελ είναι δύο επιτυχημένοι μεσίτες στην Σάντα Κλάρα της Καλιφόρνια. Αιτίες που δεν διευκρινίζονται οδηγούν την Σίλα σε μια ζομποποίηση. Ένας χειμαρρώδης εμετός την αναγκάζει να βγάλει από μέσα της την καρδιά της. Δεν το παίρνει καν χαμπάρι, ώσπου αρχίζει να μη νιώθει την ανάσα της, βλέπει ότι αν κοπεί δεν τρέχει αίμα και όταν συμπιέσει το δέρμα, πετάγεται κάτι σαν μαρμελάδα. Ένα πρωτόγνωρο επιστημονικό γεγονός; Κάτι πολύ χειρότερο. Η Σίλα διψάει για ωμό κρέας. Οι μπριζόλες και ο κομμένος κιμάς δίνουν μια κάποια λύση στην αρχή. Γρήγορα, το στομάχι της τα αρνείται λες και μιλάμε για κάποια μεταμόσχευση. Το μόνο κρέας που καλύπτει την πείνα της είναι το ανθρώπινο.

Όλα ξεκινούν όταν καταλήγει να κατασπαράζει ένα συνάδελφο και εραστή της. Εκεί ξεκλειδώνουν οι πραγματικές και ανθρωποβόρες ορέξεις της. Από δω και μετά παρακολουθούμε δύο στοιχεία. Σε πρώτο επίπεδο την χιουμοριστική προσπάθεια του ζεύγους να βρίσκει υποψήφια «γεύματα» για την Σίλα. Σε δεύτερο επίπεδο, εξίσου έκδηλο, είναι η παράνοια της αγάπης και του έρωτα. Ο Τζόελ δεν παρανοεί, δεν τρομάζει από αυτό που συνέβη στη γυναίκα του. Δεν τρέμει ότι θα τον καταβροχθίσει. Αντιθέτως, γίνεται συνεργός της. Στήνει σχέδιο για να της παρέχει τροφή ενόσω ψάχνει έναν τρόπο να την επαναφέρει. Κι όσο έχεις την σκέψη σου σε αυτά τα δύο, ο Τζόελ πηγαίνει ταξίδια σε κάθε σημείο του φάσματος. Συμπονετικός, σπαρακτικός, αφελής, έξυπνος, παρανοϊκός, λογικός μέσα στην παράνοια. Παίρνει μια μπουκιά απ΄το καθένα. Μια αρσενική έκδοση Desperate Housewive.

Ο δημιουργός και παραγωγός της σειράς, ο Βίκτορ Φρέσκο έκανε κάτι υπερβολικό, κάτι extreme. Η σπλατεριά δίδεται ως χρωματισμός των ρούχων, παρά ως κανονικό αίμα που τους καλύπτει. Από την πρώτη στιγμή ο Τζόελ και η Σίλα το αποδέχονται εύκολα. Ας γίνουμε κανίβαλοι.

Επιστροφή σε μια Νεάτερνταλ έκδοση; Παραλληλισμός με τον σύγχρονο άνθρωπο όπως τον επιτάσσουν τα θεμέλια των κοινωνιών; Θα το έλεγες υπερβολικό να υποφώσκουν τέτοια μηνύματα στο Santa Clarita Diet. Πάει τόσο πολύ όσο και ο εμετός της Μπάριμορ στο πρώτο επεισόδιο. Ορισμένες σκηνές στήθηκαν σκόπιμα για να φαίνονται τόσο χαζές.

Προφανώς δεν θα το πεις ποτέ masterpiece. Αλλά ας μην ξεχνάμε τους λόγους για τους οποίους φτιάχτηκε. Που αυτοτοποθετήθηκε ως είδος. Για horror comedy, καμενιά (όχι η γυναίκα του Καμενί) με λίγα λόγια, μπαίνει σε υψηλή κλίμακα. Σκέψου δηλαδή το σκηνικό: μια κανίβαλος και ο σύζυγος της γίνονται ένα άλλο FBI, μαζεύουν στοιχεία, στήνουν προφίλ και το ζόμπι καρφώνει τα δόντια του. Όλα αυτά με μια 16χρονη κόρη που πρέπει να αντιμετωπίσει την αλλαγή της μαμάς της, έναν νέρντουλα που γουστάρει την κόρη και δίνει συμβουλές στη μαμά και στα διπλανά σπίτια γείτονες ένας σερίφης και ένας αστυνομικός. Ο σουρεαλισμός σε απόλυτη έξαρση.