Ένας φαινομενικά τέλειος γάμος. Εκείνος (Μπεν Άφλεκ) όμορφος και γοητευτικός, εκείνη (Ροζαμόντ Πικέ) κουκλάρα και πετυχημένη. Νέοι και οι δυο, με όλο το μέλλον μπροστά τους. Στην κωμόπολη που ζουν, εκεί όπου όλοι γνωρίζονται με όλους, δεν υπάρχει κανένας και καμία που να μην ζηλεύει αυτό το ζευγάρι. Και ξαφνικά, εκείνη εξαφανίζεται. Λες και άνοιξε το έδαφος και την κατάπιε, χάνεται από προσώπου Γης. Η αστυνομία αναλαμβάνει να βρει τι έγινε, η υπόθεση αποκτά τεράστια δημοσιότητα. Και κάπως έτσι, ανατρέπονται διάφορες βεβαιότητες…
Σταδιακά, ο άντρας της, αυτός ο τέλειος άντρας που απολαμβάνει έναν τέλειο γάμο, καθίσταται πρώτος ύποπτος για την εξαφάνιση της γυναίκας του. Η αστυνομία υποψιάζεται πως την έχει δολοφονήσει, η μικροκοινωνία τριγύρω του, από εκεί που συμπάσχει μαζί του για την απώλεια της συζύγου του καταλήγει να τον κοιτάει με μισό μάτι. Φαίνεται πως αυτός ο τέλειος γάμος δεν ήταν τελικά και τόσο τέλειος. Φαίνεται πως καλά κρυμμένα μυστικά καθόριζαν την καθημερινότητα αυτού του ζευγαριού.
Whodunit νεο-νουάρ εκ πρώτης όψεως, αλλά πολλά παραπάνω σε δεύτερο και σε τρίτο επίπεδο ανάγνωσης, αυτή η παραδοσιακή ιστορία crime μυστηρίου αποδεικνύεται πως κάτω από το περίβλημά της είναι ένα ψυχαναλυτικό αριστούργημα αναφορικά με την επίδραση των μακροχρόνιων σχέσεων και της συνεπαγόμενης παρακμής τους πάνω στο άτομο και τις πράξεις του. Ο μάστορας Ντέιβιντ Φίντσερ χτίζει πλοκή που σε κάνει να αμφιβάλεις για το οτιδήποτε, χαρακτήρες που δεν εμπιστεύεσαι και -στην πραγματικότητα- δεν εκτιμάς ποτέ, χαρακτήρες που δεν θα σε εκπλήξει τίποτα όσον αφορά τις επιλογές τους και εν τέλει, το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» κερδίζει περπατώντας μια θέση στις πιο σημαντικές δημιουργίες της δεκαετίας του.
Για τον Ντέιβιντ Φίντσερ φυσικά δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις: το «Seven» και το «Zodiac» αρκούν από μόνα τους ως επιχειρήματα για να γίνει κατανοητό ότι ο τύπος ξέρει να γυρίζει αστυνομικές ιστορίες με έμφαση στην ατμόσφαιρα. Εδώ όμως ο συνδυασμός είναι αληθινά «χρυσός» καθώς το όνομα που διασκευάζει σεναριακά -και που κρύβεται πίσω από τη συγγραφή- του ομόνυμου βιβλίου που εδώ ο Φίντσερ μεταφέρει στο σινεμά είναι μια από τις καλύτερες crime συγγραφείς των καιρών μας.
Η Τζίλιαν Φλιν έχει το προσόν να γράφει ιστορίες που μιλάνε βαθιά μέσα στον γυναικείο ψυχισμό, που εξερευνούν από πρώτο χέρι την ψυχολογία μιας σύγχρονης γυναίκας και του τρόπου που αποκτά «σημάδια» λόγω των όρων με τους οποίους μεγαλώνει. Για τους φανατικούς της οπαδούς το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» θα συγκρούεται πάντα για το άτυπο βραβείο του καλύτερου βιβλίου της με τα «Αιχμηρά Αντικείμενα» (που πριν μερικά χρόνια έγινε μια εξαιρετική σειρά στο HBO).
Ο Φίντσερ «πιάνει» στο έπακρο την ψυχολογία του βιβλίου της Φλιν, κάνει μια κινηματογραφική μεταφορά που διακατέχεται ταυτόχρονα τόσο από την δική του καλλιτεχνική πινελιά όσο και από το βλέμμα της Φλιν. Η κλιμάκωση μοιάζει αποκλιμακωτική και οι διαδρομές της υπόθεσης παράδοξες αλλά στην πραγματικότητα αυτά τα στοιχεία είναι που κάνουν ταινιάρα το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε»: πρόκειται για ψυχολογικό, κοινωνιολογικό δράμα υπό μορφή αστυνομικής ιστορίας μυστηρίου αλλά και το ανάποδο. Οι φόρμες και τα είδη μπερδεύονται, το τι είναι αφηγηματικό όχημα και τι genre δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ και εν τέλει η ταινία αυτή καταλήγει ένας κινηματογραφικός θρίαμβος.
Ευχαριστούμε Netflix που το ανέβασες.
