Να μας συγχωρείτε το επιθετικό ύφος του τίτλου, αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί και διαφορετικά αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που ο Γιώργος Λάνθιμος κάνει μια νέα κατάκτηση, ένα νέο επίτευγμα στην κινηματογραφική του καριέρα.
Είναι προφανές πως η πρόοδος και η εξέλιξη του εκάστοτε άλλου προκαλεί φθόνο. Κι όσο μεγαλύτερη η πρόοδος, τόσο μεγαλύτερος ο φθόνος, η ζήλια.
Ο Γιώργος Λάνθιμος προσέθεσε ακόμα μια σπουδαία, μια ιστορική για τον ίδιο στιγμή στη ζωή του και στην καριέρα του, κατακτώντας τον Χρυσό Λέοντας στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η ταινία του Poor Things χαρακτηρίστηκε πριν μια εβδομάδα από όλους ως η καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ και η καλύτερη δική του κι αυτό σφραγίστηκε με αυτή τη νίκη.
Και πρόκειται για μια αναγνώριση μέσα από βραβεία που είναι η πολλοστή στην πορεία του. Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από την κυκλοφορία του The Favorite που στα Όσκαρ του 2019 εμφανίστηκε με 10 υποψηφιότητες. Βάλτε και το βραβείο του Αστακού για τις Κάννες. Βάλτε και το Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες για τον Κυνόδοντα.
Ε, δεν τα λες και ασήμαντα, ούτε πράγματα που επιτυγχάνονται εύκολα. Ο Λάνθιμος έχει φτιάξει ένα πολύ σπουδαίο όνομα στη διεθνή κινηματογραφική αγορά, τέτοιο ώστε η Έμμα Στόουν να του έχει εμπιστευτεί όλη της την διαδρομή από το 2019 και μετά.
Οκ, η Στόουν ίσως να μην είναι η ηθοποιός που θα μείνει στη μνήμη για γενιές και γενιές μετά το τέλος της καριέρας της ή της ζωής της, αλλά έχει πάρει Όσκαρ, έχει υποψηφιότητες και με την ερμηνεία της στο Poor Things οδεύει ολοταχώς για μια ακόμα. Θα μας σοκάρει αν δεν είναι. Κι έχει γυρίσει ακόμα μια ταινία με τον Λάνθιμο.
Όλα αυτά είναι πράγματα που σε κάνουν να μπαίνεις στη θέση του Έλληνα σκηνοθέτη και να νιώθεις το πόσο περήφανος θα αισθάνεται με αυτό που έχει δημιουργήσει. Όσο weird διαδρομή κι αν ακολουθεί, όσο σκληρή σε επίπεδο εικόνας είναι κάποιες φορές η αισθητική των ταινιών του – σκληρή αλλά υψηλού επιπέδου – δε γίνεται να μην τον χειροκροτήσεις.
Όχι, δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να υποκλίνεται στην ικανότητα του. Αν και, εδώ που τα λέμε, αν κάποιος αντιδρά αρνητικά μετά από κάθε του ταινία, μάλλον κακή προαίρεση υπάρχει κάτω από αυτό το συναίσθημα.
Αλλά είναι ξεκάθαρος φθόνος να μην μπορεί κανείς να του αναγνωρίσει έστω αυτό, ότι με την αφήγησή του, με την καλλιτεχνική του απόδοση, προσφέρει κάτι πολύ ιδιαίτερο στην κινηματογραφική βιομηχανία, κάτι ολότελα δικό του.
Ο Χρυσός Λέοντας στη Βενετία ήρθε σε μια χρονιά όπου απουσίαζαν αρκετοί ηθοποιοί λόγω της απεργίας στο Χόλιγουντ, έλειπε το γκλάμουρ στο κόκκινο χαλί και όλα γύριζαν γύρω από την τέχνη του σινεμά.
Ο Λάνθιμος κέρδισε την επιτροπή, κέρδισε τους δημοσιογράφους που βρέθηκαν στην προβολή της ταινίας και είναι δεδομένο πως θα κερδίσει και το κοινό διεθνώς, εδώ στην Ελλάδα από τις 4 Ιανουαρίου όταν θα κάνει πρεμιέρα η ταινία στις αίθουσες σε διανομή της Feelgood.
Η αναγνώριση, η υπόκλιση, το μπράβο, είναι το ελάχιστο δυνατό που μπορεί να του δώσει κάποιος αναγνωρίζοντας την διαδρομή που έχει διανύσει και τον τρόπο του. Δεν είναι mainstream στις ταινίες του ο Λάνθιμος. Δεν έχει υποχωρήσει στο δόγμα του μέχρι τώρα.
Κι όπως έχουν πει αρκετοί σοφοί, ο Λάνθιμος πράττει. Δεν θεωρητικολογεί. Κάνει. Κι είναι κατανοητό πως στο σινεμά δε μπορούν όλοι να πράττουν, να κάνουν ταινίες κι ότι είναι αναγκαίοι κι αυτοί που μιλάνε, που κρίνουν, αλλά κρίση χωρίς στέρεο επιχείρημα, κρίση με απολυτότητες και χωρίς διακριτική έκφραση, δεν είναι κρίση. Είναι τσούξιμο.