Υπήρξε μια εποχή που ο όρος «σειρά κινουμένων σχεδίων» δηλαδή ήταν συνυφασμένος με την παιδικότητα. Κάθε Σάββατο και κάθε Κυριακή πρωί ένα σωρό πιτσιρίκια ανά τον πλανήτη, χαρούμενα που εκείνα τα πρωινά δεν είχαν σχολείο και μπορούσαν να ξυπνάνε μέσα στα χαράματα έχοντας ελεύθερο χρόνο, άραζαν μπροστά στην τηλεόραση και έβλεπαν τη μια σειρά κινουμένων σχεδίων μετά την άλλη και η παιδική ψυχούλα τους ένιωθε πλήρης.
Κάπου στις αρχές των 90s τα πράγματα έπαψαν να είναι τόσο απλά. Διότι κυκλοφόρησε μια σειρά που αν και ήταν κινουμένων σχεδίων, αν και προβαλλόταν σε όλο τον πλανήτη κάθε Σάββατο και Κυριακή πρωί, αν και έγινε η αγαπημένη εξ’ αυτών για άπειρα πιτσιρίκια ανά τον κόσμο, χρειαζόταν πολλή προσπάθεια και αρκετή υπερβολή για να την κατατάξεις με όλες τις υπόλοιπες του φαινομενικού είδους της. Ήταν μια σειρά ενήλικη, σκοτεινή, μια σειρά που πολύ απλά δεν ήταν για παιδιά.
Το καταλάβαινες από τις πρώτες νότες του intro της: το «Batman: The Animated Series» είχε έρθει για τιμήσει την σκοτεινή στροφή που έκανε ο υπερήρωας στα κόμιξ γύρω στα μέσα των 80s και ακολούθησε και η κινηματογραφική του εκδοχή από τον Τιμ Μπάρτον λίγο αργότερα. Εν πολλοίς, η σημερινή εκδοχή του Μπάτμαν (για την ακρίβεια, οι σημερινές εκδοχές του) αντλούν την έμπνευσή τους από εκείνο το σκοτεινό «παιδικό», που στην πραγματικότητα μόνο παιδικό δεν ήταν.
Το πιο κομβικό χαρακτηριστικό που κατάφερε να εμφυσήσει στον ήρωα το «Batman: The Animated Series» ήταν η αίσθηση πως σε αντίθεση με τον στερεοτυπικό ρόλο των υπερηρώων, εδώ οι μανιχαϊσμοι ανάμεσα σε Καλό και Κακό έμοιαζαν περιορισμένοι και σχετικοί. Ο Μπάτμαν ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής αυτής της σειράς και απέναντί του είχε πολύ γοητευτικούς αντιπάλους. Προσοχή στις λέξεις: αντιπάλους. Όχι απαραίτητα «κακούς» (και ας ήταν ο Μπάτμαν ο «καλός» της υπόθεσης).
Χωρίς να ισχύει πάντα -ο Τζόκερ ας πούμε ή ο Πιγκουίνος ήταν πάντα εντελώς «κακοί», για αυτούς δεν υπήρχε αμφιβολία- οι φιγούρες που έστεκαν απέναντι στον Σκοτεινό Ιππότη έμοιαζαν πληγωμένες ψυχές και καταραμένες φιγούρες μιας σκοτεινής πόλης -της Γκόθαμ Σίτι- που διαμορφώνει τους κατοίκους της και τους τοποθετεί ατσούμπαλα είτε στην παράνονη είτε στην νομότυπη πλευρά του κόσμου: ο Μπάτμαν απλά τύχαινε να βρίσκεται στην τελευταία.
Πλέον που ζούμε στις εποχές της υπερσυσσώρευσης υπερηρωικού σινεμά και ιστοριών εν γένει, τα πάντα μπορεί να δοκιμαστούν. Ο ίδιος ο Μπάτμαν συνυπάρχει με διαφορετικές εκδοχές του σε ταυτόχρονα franchise: πιο σκοτεινός στο ένα, πιο παιδικός στο άλλο, πιο crime στο ένα, πιο fantasy στο άλλο. Ωστόσο εκείνη την εποχή, εκεί στις αρχές των 90s που δεν ήταν όλα όπως σήμερα, εκείνη η σειρά υπήρξε αληθινός διαμορφωτής αντίληψης για ένα σωρό μικρά παιδιά. Όποιοι παραμένουμε και σήμερα οπαδοί του Μπάτμαν το οφείλουμε σε εκείνη τη σειρά και συχνά-πυκνά επιστρέφουμε σε αυτή.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο μεγάλη ήταν η χαρά όταν μάθαμε ότι στις 26 Σεπτεμβρίου έρχεται στο Netlix. Δεν υπάρχει αμφιβολία: θα την λιώσουμε.