Αν δεν υπήρχε ο Τεντόγλου, πιθανότατα θα ήξερα μόνο ένα πράγμα για τον Λούφι, ότι είναι δηλαδή ένας χαρακτήρας στο One Piece, που είναι ένα anime με καμιά 20αριά σεζόν.
Οι μόνες φορές που είχα ακούσει για το One Piece στο παρελθόν, ήταν που ένας φίλος μου μου έλεγε ότι ο Παπακαλιάτης στην ταινία του «Αν» είχε ξεπατικώσει κάτι σκηνές από One Piece.
Επίσης, όταν κάποτε διάβασα το στόρι, σκέφτηκα ότι παίζει να είναι το πιο άκυρο και ανεδαφικό στόρι, αφού βλέπουμε τις περιπέτειες ενός χαρακτήρα που θέλει να γίνει βασιλιάς των πειρατών και τον βλέπεις να είναι δίκαιος, να μάχεται για τους φίλους του, να μην είναι εξουσιαστικός, να μην λεηλατεί, να μην κατακτά, να μην επιτίθεται, παρά να αμύνεται. Αν δεν κυνηγούσε και έναν θησαυρό, δεν θα ήταν πειρατής, αλλά ένας θαλασσοπόρος.
Γι’ αυτό κι όταν ανακοινώθηκε η live-action σειρά στο Netflix, δεν μπόρεσα να καταλάβω τον ενθουσιασμό ή την συγκρατημένη προσδοκία για το πώς θα αποδοθεί με ανθρώπους αυτή η ιστορία του One Piece.
Η πρώτη – γιατί θα υπάρξει και δεύτερη – σεζόν κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες στο Netflix και μπορώ να πω πως, όντας αυτός ο τόσο άσχετος με το One Piece, είδα μια αρκετά ωραία σειρά, που έχει κάτι το συναρπαστικό λόγω της πειρατικής φάσης και της αναζήτησης ενός θησαυρού, που από μικρό με εξίταρε.
Δεν ξέρω αν οι φαν του anime είναι περισσότερο ενθουσιασμένοι ή περισσότερο ξενερωμένοι με το τελικό αποτέλεσμα, δεν ξέρω τι ακριβώς έχει διαφοροποιηθεί σε σχέση και με το anime, αλλά μπορώ να πω πως βλέπεται παραπάνω από απλά ευχάριστα.
Και ο κεντρικός πρωταγωνιστής, ο Ινιάκι Γοδόι, αν και στην αρχή προκαλεί έναν εκνευρισμό και έχει κάπως ενοχλητικούς μορφασμούς, εν τέλει κατακτά τον ρόλο, γίνεται Λούφι. Ο Ζόρα είναι από την πρώτη στιγμή ο fan favorite, ενώ και η Νάμι είναι απόλυτα ταιριαστή. Αντιθέτως, είναι εμφανώς υπολειπόμενος σε πάρα πολλά πράγματα ο Ούσοπ. Ίσως και σε επίπεδο ταλέντου.
Από συζητήσεις μάλιστα με φίλους που έχουν δει το anime, υπάρχει μια πιστότητα στο 90-95% των περιπετειών και των χαρακτηριστικών που έχουν οι ήρωες.
Είναι σαν ένα εφηβικό Pirates of the Carribean, χωρίς να υπάρχει ένας μπεκρής Σπάροου. Στη θέση του υπάρχει ο φαγανός Λούφι που έχει την ίδια παλαβομάρα.
Έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά στην αποτύπωση των κακών, ειδικά του Μπάγκι, ενώ είναι φανταστικοί οι ηθοποιοί που υποδύονται τον παππού του Λούφι και τον Τζεφ. Κυρίως λόγω της υπέροχης προφοράς τους, της βαθιά σκοτσέζικης.
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία να κοιτάξει κανείς στο One Piece. Δεν αναζητάς μουσικές ή σπουδαιό μοντάζ ή αιρετική σκηνοθεσία. Θες κατάσταση Εθνικής ομάδας στο μπάσκετ. Έναν προπονητή-διαχειριστή. Θες έναν σκηνοθέτη να είναι διακριτικός και να στήνει τον κόσμο όπως τον είδε.
Αυτό γίνεται, ίσως να υπάρχει ένα περιθώριο βελτίωσης στο χιούμορ του σεναρίου, αλλά δεν αποτελεί και στοιχείο που θα ανεβάσει αισθητά το επίπεδο της σειράς. Μικρολεπτομέρεια.
Το One Piece είναι μια καλή σειρά, δεν απορρίπτει με τον τρόπο της το anime, διατηρεί τους δεσμούς της μαζί του και παρά την κοιλιά που κάνει στο 3ο επεισόδιο και στο 4ο, τελικά ολοκληρώνει με απογείωση την αφήγηση, με την μάχη ανάμεσα στον Λούφι και τον Άρλονγκ.
Είτε είσαι φαν είτε είναι η πρώτη σου επαφή με το One Piece, αυτή τη σειρά δες την, γιατί δεν ξέρω και πότε θα ξαναβρείς μια τόσο καλή σειρά στο Netflix.