Πάνε κοντά 10 χρόνια από τότε που έγινε γνωστό πως το βιβλίο, το στόρι της Ε. Λ. Τζέιμς θα μεταφερόταν στη μεγάλη οθόνη και θα…σκανδάλιζε κόσμο και κοσμάκη. Οι «50 Αποχρώσεις του Γκρι» χάθηκαν γρήγορα στον άνεμο, αλλά πρώτα έκαναν πλούσιους τους συντελεστές.
Όχι μόνο η Τζέιμς, η συγγραφέας, είδε την καριέρα της να εκτοξεύεται και τα βιβλία να πουλάνε τρελά (150 εκατομμύρια αντίτυπα), αλλά και ο Τζέιμι Ντόρναν με τη Ντακότα Τζόνσον έγιναν τάχιστα πρωταγωνιστές.
Αυτή η ταινία τους στιγμάτισε υποκριτικά, μέχρι σήμερα δυσκολεύτηκαν σε πολλές περιπτώσεις να γίνουν μέρος αξιόλογων ταινιών και είναι χαρακτηριστικό πως σε αυτά τα χρόνια από το 2015 που κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της τριλογίας, ο Ντόρναν έχει ως ορόσημο το Belfast του Κένεθ Μπράνα και η Τζόνσον το Suspiria του Γκουαντανίνο.
Τρεις ταινίες με επίκεντρο την s&m σεξουαλική ζωή του Κρίστιαν Γκρέι και της Αναστέσια δεν είναι και λίγο όμως.
Το 50 Shades: Freed, το τελευταίο μέρος της τριλογίας, εμφανίστηκε στο Netflix και μέσα σε λίγα 24ωρα είχε αναδυθεί στον αφρό, είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων και βρίσκεται σταθερά μεταξύ 2ης και 5ης θέσης του top-10 ταινιών, δείγμα του ότι ο μέσος χρήστης του Netflix στην πλατφόρμα αναζητά το πλήρως ανάλαφρο, το πλήρως απενεχοποιημένο.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως το «50 Αποχρώσεις: Απελευθέρωση» είναι το λιγότερο…αποκαλυπτικό όσον αφορά στις σκηνές όπου εξαντλούν τις ερωτικές τους φαντασιώσεις οι πρωταγωνιστές. Έχει ένα σενάριο με πιο ξεκάθαρη πλοκή σε σχέση με τις άλλες δύο ταινίες.
Το ότι το σενάριο είναι τρομερά ισχνό και μοιάζει η ταινία σαν δύο διαφορετικές ταινίες, μία με τις 4-5 σκηνές σεξ και μία με όλα τα υπόλοιπα, είναι κάτι που ελάχιστα ενδιαφέρει, όπως φαίνεται από τη δημοφιλία της ταινίας.
Οι 50 Αποχρώσεις είναι σαν εκείνο το καρακατακίτρινο σάιτ που έχει μόνο κουτσομπολιά. Κράζεις όποιον το διαβάζει, μιλάς για χαζούς αναγνώστες, αλλά μόλις εμφανιστεί μια ανάρτησή του στο Facebook ή στο Instagram, θα πατήσεις τον σύνδεσμο και θα το δώσεις το κλικ σου και μια, και δυο, και τρεις φορές.
Κάτι παραπάνω δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Μόνο ότι, παρόλο που ως σενάριο, ως πλοκή, είναι ως και χάσιμο χρόνου, τελικά οι 50 Αποχρώσεις, ειδικά το τρίτο μέρος, δεν είναι και τόσο χάσιμο χρόνου. Ξέρεις από πριν τι θα δεις, ξέρεις ακριβώς τι αγοράζεις και το αγοράζεις. Σαν το junk food.
Γνωρίζεις ότι όλοι οι κακοί υδατάνθρακες θα πάνε να κάτσουν στην κοιλιά σου, σε αποπροσανατολίζουν για λίγο οι ενοχές, αλλά τις υπερνικάς και τελικά παραγγέλνεις τον αγλέορα.