Η «The Dark Knight» τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν και η δημιουργία του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel ήταν αναμφίβολα τα δύο μεγάλα σημεία τομής για την εκτίναξη του υπερηρωικού είδους σε ένα από τα πιο δημοφιλή στον κινηματογραφικό κόσμο. Πριν από αυτά τα δυο franchise το είδος ήταν φτωχό, δευτεροκλασσάτο, με τις προφανείς εξαιρέσεις των Superman ταινιών με τον Κρίστοφερ Ριβς και φυσικά τα Μπάτμαν του Τιμ Μπάρτον, οι υπερηρωικές ταινίες δεν αποτελούσαν ιδιαίτερη έμπνευση.
Υπάρχει ωστόσο και μια «ενδιάμεση» περίοδος που συνήθως ξεχνιέται όταν κάνουμε αυτή την μικρή ανασκόπηση για το είδος. Ήταν μια περίοδος που δεν έμεινε στην ιστορία αλλά αποτέλεσε την διακριτική «γέφυρα» ανάμεσα στις εποχές των σποραδικών κυκλοφοριών καλού υπερηρωικού σινεμά και την μαζική έκρηξή του. Μια περίοδος που προέκυψε κάπου στα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s. Τα «X-Men» του Μπράιαν Σίνγκερ και τα «Spider-Man» του Σαμ Ράιμι ήταν τα βασικά περήφανα μέλη εκείνης της περίοδου. Όχι όμως και τα μοναδικά.
Στο πλάι τους είχε αναδειχθεί και ένας άλλος υπερήρωας, πολύ πιο σκοτεινός και βλοσυρός, πιο αντιεμπορικός και βίαιος, που οριακά φλέρταρε με τον χαρακτηρισμό του αντι-ήρωα. Ήταν ο Blade, ο μισός άνθρωπος και μισός βαμπίρ, που αποτελούσε τον βασικό κυνηγό βρυκολάκων του σύμπαντός του. Στιλάτος και επικίνδυνος, αδίστακτος και τραγικός, ο Blade υπήρξε στα τέλη των 90s ένας υπεραγαπημένος χαρακτήρας για πολλούς από εμάς.
Ήρωας της Marvel, ο Blade «ζωντάνεψε» για τη μεγάλη οθόνη το 1998 με πρωταγωνιστή τον Γουέσλι Σνάιπς. Η γενιά των 90s, μια γενιά μεγαλωμένη με την ποπ κουλτούρα του MTV, εκτίμησε υπερβολικά την αισθητική της ταινίας εκείνης, πορώθηκε με τις ασύλληπτες για την εποχή χορογραφίες της, είδε τον εαυτό της να μιμείται μπροστά στον καθρέφτη τις ασύλληπτα κουλ κινήσεις του Blade που έπαιζε ξύλο με τους «κακούς» φορώντας μιας εμβληματική μαύρη καμπαρντίνα, γυαλιά ηλίου ακόμα και μέσα στο σκοτάδι και κραδαίνοντας το αστραφτερό σπαθί του όταν αυτό δεν κρυβόταν περίτεχνα κάπου μέσα στην καμπαρντίνα του.
Υπό μια έννοια, ο Blade εμπνεύστηκε από μια άλλη εμβληματική κινηματογραφική δημιουργία και με τη σειρά του ενέμπνευσε μια τέτοια. Αφενός έμοιαζε σαν να έχει ξεπηδήσει από το σύμπαν του «Χαϊλάντερ» -όλη αυτή η φάση με το σπαθί και την καμπαρντίνα εκεί παρέπεμπε- και αφετέρου ήταν σίγουρα μια από τις βασικές εμπνεύσεις των Γουατσόφσκι, που δύο χρόνια μετά έγραψαν ιστορία με το «Matrix».
Ο Γουέσλι Σνάιπς «ζωντάνεψε» τρεις φορές συνολικά το Blade, καθώς μετά την ταινία του 1998 ακολούθησαν δυο σίκουελ, ένα το 2002 και ένα το 2004. Στην πραγματικότητα ωστόσο καμία εξ’ αυτών δεν μπόρεσε να σταθεί με αξιώσεις πλάι στην αρχική ταινία, την με διαφορά καλύτερη της τριλογίας. Δύσκολα οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής, αισθητά πολύ μεγαλύτεροι πλέον, 25 χρόνια μετά την χρονιά κυκλοφορίας του «Blade» θα πετύχουν αυτή την ταινιάρα και δεν θα την λιώσουν ξανά.
Το γεγονός ότι την έχει το Netflix είναι μεγάλη ευκαιρία και δεν πρέπει να χαθεί για να θυμηθούν οι παλιού και να μάθουν οι νέοι…
