Είναι εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς τη δυναμική που έχουν οι πλατφόρμες, ιδίως το Netflix που είναι το πιο κυρίαρχο. Με το που ανέβει μια ταινία, οι συντελεστές της μετράνε ώρες για να δουν πότε θα μπει στο top-10 και αν θα πιάσει την κορυφή.
Το Reptile ανέβηκε Παρασκευή βράδυ στο Netflix και αν κάποιος παρακολουθούσε τη διαδρομή της ταινίας, θα την έβλεπε να φτάνει στη 2η θέση το μεσημέρι της Κυριακής και μέσα σε 2 ώρες, με το που μπήκε δηλαδή απόγευμα, να καπαρώνει την κορυφή.
Είναι αυτό το effect το bandwagon που λένε και στο Αμέρικα. Μπαίνει ο μέσος συνδρομητής, βλέπει την ταινία να βρίσκεται από το πουθενά στην 5άδα, χωρίς να έχει πέσει στα ραντάρ του προηγουμένως, και πατάει το play. Και το κάνει κι άλλος ένας. Κι άλλος. Κι άλλος. Κι όταν ο θεατής έχει τελειώσει την ταινία, τη βλέπει να είναι πρώτη στη δεκάδα.
Αυτό συνέβη και με το Reptile, χωρίς να δικαιολογεί η ίδια η ταινία κάποια μαζική θέαση, αλλά επειδή είχε κάποιες γνώριμες φάτσες, είναι και αστυνομικού ύφους, με αναζήτηση ενός εγκληματία που γίνεται με ένα twist στην whodunnit διαδρομή, έψησε εύκολα τους χρήστες.
Ο Μπενίσιο ντελ Τόρο είναι ο ένας, ο Τζάστιν Τιμπερλέικ ο άλλος και η Αλίσια Σιλβερστόουν η τρίτη.
Πρωταγωνιστής είναι ο ντελ Τόρο που υποδύεται έναν ντετέκτιβ, ο οποίος θα κληθεί να βρει τον δολοφόνο μιας μεσίτριας. Η Σάμερ έχει βρεθεί νεκρή από 33 μαχαιριές τόσο βάναυσες, που μία έχει διαπεράσει το οστό της και ένα κομμάτι του μαχαιριού έχει βρεθεί στο κόκαλο. Όπως έχει βρεθεί και μια ξανθιά τρίχα από περούκα, αλλά και δαγκωματιές. Ο δολοφόνος ήταν απρόσεκτος.
Το twist είναι πως η πορεία της πλοκής προς την αποκάλυψη του ενόχου, γίνεται μέσα από παραισθησιακές σκέψεις και εφιάλτες που έχει ο ντετέκτιβ Τομ Νίκολς. Εφιάλτες που προξενούνται από την αναζήτηση του ενόχου. Σε αυτή τη θέση μπορεί να βρίσκονται 3 βασικοί ύποπτοι, αλλά μπορεί και κάποιος από τους αστυνομικούς. Ίσως και ο ίδιος.
Όλοι τους είναι ερπετά, όπως υποδεικνύει ο τίτλος. Ένας όμως έχει και μια αρρωστημένη φαντασία για να σκοτώσει έτσι την Σάμερ. Η ταινία βέβαια δεν δείχνει να επενδύει πολύ σε αυτό το στοιχείο, να γίνεται λίγο παραπάνω True Detective και εξελίσσεται μάλλον περισσότερο επιφανειακά, παρά εις βάθος.
Καθώς φτάνεις στο φινάλε της, νιώθεις ότι δεν έχεις δει να αναπτύσσονται τα στοιχεία και η πλοκή επαρκώς, παρά το ότι έχει μια διάρκεια άνω των δύο ωρών. Κι όμως φαίνεται να σπαταλάει το νο1 του Netflix τον χρόνο που του δόθηκε.
Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα, έστω, τίμιο crime thriller story, με την Σιλβερστόουν να αποθεώνεται για την ερμηνεία της και με μια ξεκάθαρη ίντριγκα γύρω από τους υπόπτους που φέρνει στο προσκήνιο με εμφανή στόχο να αποπροσανατολίσει.
Must watch; Οριακά ναι. Καλή ταινία; Οριακά ναι. Netflix είσαι όμως, μας «αναγκάζεις» να την δούμε ακόμα κι έτσι.