Να είμαστε ειλικρινείς; Κάπου έχουμε μπουχτίσει με τις τόσες νέες σειρές. Μάνι μάνι φέτος έχουμε σύνολο 29 με τις περσινές κι ακόμα περιμένουμε 2-3 που δεν έχουν κάνει πρεμιέρα. Κι απ’ όλες αυτές, εκείνη που ξεχώρισε κάπως, είναι η Ηλέκτρα.
Επιφυλασσόμαστε για αυτό το συμπέρασμα, καθότι δεν έχουμε δει επισταμένως τη σειρά Ο Γιατρός στον ALPHA, αλλά αφού λέει το Twitter ότι ήταν φανταστική κι αφού οι ιστοσελίδες λένε ότι το Twitter αποθέωσε, λες κι είναι η Γεδηκιάρογλου με την Παπασταύρου, έτσι θα είναι λογικά…#NOT!
Όλες οι πολυαναμενόμενες, οι πολυπροβεβλημένες, αυτές που σπρώχτηκαν περισσότερο από τις άλλες, έπεσαν πολύ χαμηλότερα από τον πήχη. Η Μάγισσα ήταν σαν ένα πασάλειμμα, όπου το χειρότερο είναι πως δεν έγινε συνειδητά. Έγινε προσπάθεια και κατέληξε σε πασάλειμμα. Η Παραλία ήταν κουραστική σε κάθε επίπεδο, ιδίως ερμηνευτικά.
Και μέσα σε αυτό, μπαίνουν στην εξίσωση Το Ναυάγιο που κυλούσε βασανιστικά αργά στα πρώτα δύο επεισόδια, συν οι παλιές καραβάνες, δηλαδή ο Σασμός και η Γη της Ελιάς.
Με αυτό το σκηνικό και αυτή την ψυχική κατάσταση του μέσου τηλεθεατή, αυτού που καταβροχθίζει άσκοπα ό,τι του πλασάρουν τα κανάλια, το Twitter και οι ιστοσελίδες-φερέφωνα του Twitter, η Ηλέκτρα κατάφερε, με διακριτικό και όχι εκθαμβωτικό τρόπο, να κάνει την διαφορά του φετινού κανόνα.
Αυτό δεν το πέτυχε φυσικά λόγω κάποιου καινοφανούς σεναρίου, κάποιας σεναριακής μαεστρίας. Όχι δα, μη τυχόν και ξεφύγουμε από τα κλασικά μοτίβα της αποτύπωσης της καταπίεσης της γυναίκας και του άνδρα που συγκεντρώνει πάνω του όλη την τοξικότητα του πλανήτη. Εκεί, πείσμα στα ίδια και τα ίδια.
Απλώς εδώ, οι ηθοποιοί παρουσιάζονται πολύ πιο δουλεμένοι και ικανοί να απορροφήσουν τους κραδασμούς της επανάληψης και της αντιγραφής. Θα πείτε, ορθά σκεπτόμενοι, δεν είναι μήπως καλοί και φτασμένοι οι ηθοποιοί στις προαναφερθείσες σειρές που κρίναμε ως καταφανώς υποδεέστερες; Είναι και παραείναι.
Αλλά η Ηλέκτρα έχει μια διαφορετική οπτική ματιά, ένα διαφορετικό κεντράρισμα, που επιτρέπει στους ηθοποιούς να διαχειριστούν καλύτερα τη βαρύτητα της βασικής πλοκής, του πυρήνα της ιστορίας.
Έμιλυ Κολιανδρή, Τάσος Γιαννόπουλος είναι δύο πρωταγωνιστές που με την τοποθέτησή τους στους ρόλους τους, ίσως σε κάθε τους ρόλο, αλλά εδώ με θορυβώδη τρόπο – το μόνο θορυβώδες που έχει η Ηλέκτρα ως σειρά – επισκιάζουν κάθε έλλειψη του σεναρίου και της σκηνοθεσίας.
Η σειρά κερδίζει και γιατί τα πάει πολύ καλύτερα από τις άλλες στη μουσική επένδυση, βρίσκει πιο συμβατές με την εκάστοτε σκηνή μελωδίες, θυμίζει σε κάποιες περιπτώσεις κάτι από την ελεγειακή ανάμνηση από το Περί Ανέμων Και Υδάτων.
Ο Αποστόλης Τότσικας είναι μάλλον μια εμφανής αδυναμία στο ερμηνευτικό επίπεδο, αλλά όλοι οι υπόλοιποι στέκονται τόσο καλά, όπως η Ευαγγελία Μουμούρη σε ρόλο μαμάς-προξενήτρας και η Κατερίνα Διδασκάλου σε ρόλο μαμάς έτοιμης για εκδίκηση, που δεν κάνει τόση αίσθηση.
Η Ηλέκτρα είναι ένα βαρύ δράμα, η πρώτη σκηνή έχει αίμα και έναν νεκρό, μιλάει για μια γυναίκα καταπιεσμένη κι εγκλωβισμένη σε μια πολύ κλειστή κοινωνία στη νήσο Αρσινόη και αυτό δεν της δίνει και μεγάλη ευκαιρία να διαπρέψει.
Ξεφεύγει από την οριζοντίωση της φαντασίας και της αφήγησης στην τηλεοπτική μυθοπλασία, έστω και λίγο, κι αυτό είναι αρκετό για να μας κάνει να αισθανθούμε πως είναι παραπάνω από αυτό που όντως είναι. Αν έχεις συνηθίσει να τρως μόνο κουνουπίδι, ακόμα και οι μπάμιες σε ενθουσιάζουν. Κάπως έτσι.
Από αυτή τη σκοπιά, η Ηλέκτρα είναι η μοναδική σειρά που στο πρώτο της επεισόδιο προξένησε ένα ενδιαφέρον για να δει ο τηλεθεατής και το 2ο και το 3ο και βλέποντας και κάνοντας. Να μην είναι σίγουρα αρνητικός. Όχι ο τηλεθεατής του Twitter που καταναλώνει άκριτα τα πάντα και αποθεώνει μέχρι και την τελευταία τρίχα. Αυτός τα ισοπέδωσε όλα.
Ο πραγματικός τηλεθατής, πιστεύουμε πως είδε στην Ηλέκτρα ένα κάτι τις διαφορετικό και θα της δώσει την ευκαιρία να κρατηθεί και για του χρόνου. Κάτι που δεν βλέπουμε πώς θα πετύχουν οι υπόλοιπες νέες σειρές.
Ηλέκτρα: Η ιστορία…
Νήσος Αρσινόη. Η Ηλέκτρα (Έμιλυ Κολιανδρή), μια γυναίκα εγκλωβισμένη στους ρόλους που άλλοι διάλεξαν για εκείνη, της καλής κόρης, συζύγου και μάνας, ασφυκτιά στην κλειστή νησιωτική κοινωνία. Παντρεμένη με τον -κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της- δήμαρχο της Αρσινόης Σωτήρη Βρεττό (Τάσος Γιαννόπουλος), η Ηλέκτρα έχει βαφτίσει την υποταγή καθήκον και την καταπίεση εγκαρτέρηση.
Αναζητεί καθημερινά τις λίγες στιγμές ελευθερίας που της προσφέρει μια βουτιά στο ποτάμι και μια βόλτα με το άλογό της, μέχρι τη στιγμή που συναντιέται με το πεπρωμένο της.
Ο Παύλος Φιλίππου (Αποστόλης Τότσικας), ένας γοητευτικός και μυστηριώδης άντρας, καταφθάνει στην Αρσινόη για ν’ αναλάβει τη θέση του καθηγητή μαθηματικών στο γυμνάσιο του νησιού. Η Ηλέκτρα νιώθει ότι αυτός ο άντρας κρατάει το κλειδί της ελευθερίας της. Η ελευθερία, όμως, έρχεται πάντα μ’ ένα τίμημα.
Ακόμα κι αν η Ηλέκτρα κατορθώσει να σπάσει τα δεσμά της φυλακής της, δεν μπορεί να ελευθερωθεί από το παρελθόν της… Οι εφιαλτικές μνήμες της ξυπνούν με την επιστροφή του Νικόλα Βρεττού (Θανάσης Πατριαρχέας) στο νησί και ένα καλά κρυμμένο μυστικό κινδυνεύει ν’ αποκαλυφθεί.
Η Ηλέκτρα θ’ αναμετρηθεί με το παρελθόν της, αλλά και με τα όρια της ελευθερίας της και θα γράψει, έτσι, το πιο ιδιαίτερο και σκοτεινό κεφάλαιο στο ημερολόγιο της ζωής της.
«Ό,τι γράφει η μοίρα μελανό, ο ήλιος δεν τ’ ασπρίζει».
ΥΓ. Φανταστική Κολιανδρή. Φανταστική.