Η βιβλική ιστορία της Βαβέλ και του τεράστιου πύργου που υποτίθεται πως προσπαθούσαν να χτίσουν οι κάτοικοί της, λειτουργεί ως αλληγορία για να καταδείξει πως η υπεροψία των ανθρώπων «γέννησε» ως τιμωρία την διάσπασή τους σε πολλούς λαούς, καταδικασμένους να μην μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, διασπαρμένους σε διαφορετικά εδάφη, με διαφορετικές κουλτούρες και αντιλήψεις, ξένες γλώσσες και άλλους πολιτισμούς.
Το 2006, ο Μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου χάρισε στην τρίτη ταινία του και τελευταία της λεγόμενης «τριλογίας του θανάτου», το όνομα αυτής της βιβλικής τοποθεσίας: μετά τις «Χαμένες Αγάπες» και τα «21 Γραμμάρια», ήρθε η «Βαβέλ» του. Όπως και τα δύο πρώτα μέλη της άτυπης τριλογίας του Ινιάριτου, έτσι και η «Βαβέλ» υπήρξε μια σπονδυλωτή ταινία, με πρωταγωνιστές και ιστορίες που έχουν τους δικούς τους παράλληλους δρόμους, ενοποιούνται μόνο θεματικά -και το θέμα είναι ο θάνατος…- και κατά τύχη ίσως και να αλληλοεμπλακούν αλλά μόνο σε μεμονωμένα σημεία τους.
Όπως και η βιβλική έτσι και η κινηματογραφική «Βαβέλ» του Ινιάριτου είχε ως στόχο να μιλήσει για την έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στους ανθρώπους, από το μικρό επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων μέχρι την μεγάλη εικόνα της απόστασης αντιλήψεων που χωρίζει ολόκληρα κράτη. Ανέδειξε με μικρές και μεγαλύτερες ιστορίες την κατάρα της ανθρωπότητας, την μεγάλη της αδυναμία: αν μια φυλή, οι άνθρωποι αυτο-χωρίζονται σε πολλές και μετά άντε να συνεννοηθούν.
Οι ιστορίες εξελίσσονταν ταυτόχρονα σε σχεδόν όλες τις Ηπείρους του κόσμου, μία στο Μεξικό, μία άλλη στις ΗΠΑ, μια τρίτη στο Μαρόκο και κάποια από αυτές στην Ιαπωνία. Το ζευγάρι των Αμερικανών που βρίσκεται για διακοπές στην ταπεινή σε σχέση με εκείνους Αφρική και θα μπλέξει σε μια τραγική περιπέτεια. Η γκουβερνάντα που θα πάρει δύο αμερικανάκια παράνομα στο Μεξικό. Η νεαρή Γιαπωνέζα που θα μείνει μόνη της την ώρα που ο πατέρας της καταζητείται στο Τόκιο. Μια μεγάλη Βαβέλ απλο τραυματισμένες ψυχοσυνθέσεις, από σαράβαλες καρδιές, πνίγει με συναισθήματα την κινηματογραφική αφήγηση, ραγίζει καρδιές, προκαλεί προβληματισμό στον θεατή. Όλα ταυτόχρονα όπως η εξέλιξη των ιστοριών.
Πρωταγωνιστής δεν υπάρχει σε αυτό το έργο, μόνο μια σειρά από χαρακτήρες που μοιράζονται την ίδια βαρύτητα και τον ίδιο κινηματογραφικό χρόνο. Αλλά είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία κλέβει την παράσταση από τους υπόλοιπους ο Μπραντ Πιτ εδώ. Με έναν παράδοξο τρόπο θυμίζει τον Μπραντ Πιτ του «Seven» (και ας μην έχει καμία σχέση η ταινία του Ινιάριτου με το φιλμ του Φίντσερ) αλλά δέκα χρόνια πιο μεγάλο, πιο ώριμο και κατ΄επέκταση πιο τραγικό. Τα ξεσπάσματά του και η εσωτερικότητας της ερμηνείας του δένουν απόλυτα με το ύφος της ταινίας και εν τέλει αναβαθμίζουν ένα έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό τελικό αποτέλεσμα που σάρωσε τις υποψηφιότητας των Όσκαρ την εποχή του – επτά στο σύνολο.
Το «Βαβέλ» βρίσκεται στο Netflix και όταν εφοδιαστείς με το κατάλληλο στομάχι για να αντέξεις να το δεις, μην χάσεις την ευκαιρία…
