Στο σινεμά υπάρχουν ρόλοι που μοιάζουν να είναι κομμένοι και ραμένοι για έναν ή μια ηθοποιό. Ρόλοι που είτε θα «ζωντανέψουν» επί της οθόνης από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο είτε δεν έχει κανένα νόημα να ζωντανέψουν εν γένει. Οι ηθοποιοί που καταφέρνουν στην καριέρα τους να «συναντηθούν» με αυτούς τους ρόλους αυτονόητα τους καθορίζουν για πάντα. Ήταν περίπου το 2000 όταν ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, στην προσπάθειά του να μεταφέρει στο σινεμά την αληθινή ιστορία μιας αφανούς ηρωίδας της αμερικάνικης κοινωνίας, είχε στο μυαλό του μια τέτοια «συνάντηση».
Περίπου 23 χρόνια μετά μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ο Σόντεμπεργκ είχε απόλυτο δίκιο στην επιλογή του: ο ρόλος της Έριν Μπρόκοβιτς -στην ομόνυμη ταινία προφανώς- δεν θα μπορούσε να «ζωντανέψει» από καμία άλλη πλην της Τζούλια Ρόμπερτς. Και είναι η Τζούλια Ρόμπερτς ένας από τους βασικούς λόγους που το «Έριν Μπρόκοβιτς» κατάφερε να μιλήσει στις ψυχές τόσων θεατών παρά την underground αίσθηση που (σαν τυπική ταινία Σόντεμπεργκ) μοιάζει συνειδητά να υπηρετεί.
Πρόκειται άλλωστε για μια προσωπική ιστορία που είναι προορισμένη να κάνει τον μέσο θεατή να ταυτιστεί φανατικά μαζί της: η ιστορία ενός απλού και καθημερινού ανθρώπου, ενός ανθρώπου που 9 στους 10 σαν αυτόν θα συμβιβάζονταν με την αδικία του κόσμου, αλλά όχι: αυτός ο άνθρωπος δεν θα συμβιβαστεί, θα πολεμήσει το «τέρας». Πόσα περισσότερα πέρα από αυτό θα ήθελε κανείς για να ταυτιστεί με την Έριν Μπρόκοβιτς. Μόνο ένα: την Τζούλια Ρόμπερτς.
Η ανθρωπιά του χαρακτήρα της αληθινής Μπρόκοβιτς αποτυπώνεται με αριστουργηματικό τρόπο στην φιγούρα της Τζούλια Ρόμπερτς, που ποτέ άλλοτε στο σινεμά δεν είχε με τόσο πειστικούς όρους την ευκαιρία να αναδείξει μέσα από έναν και μόνο ρόλο το εύρος της παρουσίας της. Αυτονόητα, το Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου εκείνης της χρονιάς το κράτησε στα δικά της χέρια. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Στο «Έριν Μπρόκοβιτς» η Τζούλια Ρόμπερτς, υποδύεται μια ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά που είναι αυθάδης, θρασύτατη, σέξι αλλά και αποφασισμένη να χτίσει μια καλύτερη ζωή για εκείνη και τα παιδιά της. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που, ενώ εργάζεται για έναν δικηγόρο στην Καλιφόρνια, σηκώνει σχεδόν μόνη της τον πόλεμο σε μια εταιρεία παραγωγής ενέργειας που μολύνει το νερό μιας πόλης, το «Έριν Μπρόκοβιτς» είναι ταυτόχρονα και «μεγάλη» και «καθημερινή» ιστορία με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο.
Είναι βέβαια πέραν πάσης αμφιβολίας πως εκτός από τη σκηνοθετική ματιά του Σόντεμπεργκ -που σήμερα είναι με έναν παράδοξο τρόπο πιο υποτιμημένος σκηνοθέτης σε σχέση με την εποχή εκείνης της δημιουργίας- και την αστραφτερή (από όλες τις απόψεις) παρουσία της Ρόμπερτς, είναι και το ειδικό βάρος του Άλμπερτ Φίνεϊ που στον ρόλο του βετεράνου δικηγόρου κάνει αληθινούς ερμηνευτικούς παπάδες και αναβαθμίζει λίγο παραπάνω την ταινία.
Βρίσκεται στο Netflix το «Έριν Μπρόκοβιτς» και πολύ σύντομα θα γίνει το νούμερο 1 της πλατφόρμας. Ή, τέλος πάντων, αυτό αξίζει…
