Μας έχει ταράξει τα τελευταία 3-4 χρόνια ο Σκορτσέζε με το μένος του για τις ταινίες Marvel-DC και ότι έχουν χαλάσει το σινεμά οι πλατφόρμες κτλ., αλλά τόσο με το The Irishman όσο και με το Killers of the Flower Moon, έδειξε πως κι ο ίδιος δεν έχει το καλύτερο κριτήριο.
Αλίμονο, προφανώς, αν θα κάτσουμε εμείς να πούμε το οτιδήποτε συνολικά για την καριέρα του Σκορτσέζε. Αυτό όμως δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να μιλάμε για τις ταινίες του, να τις σχολιάζουμε και να εκφράζουμε τις προσωπικές μας ανάγκες από τέτοιες ταινίες.
Το Killers of the Flower Moon είναι μια από τις περιπτώσεις ταινιών που συνδυάζουν τα υπέροχα, τα άψογα με τα κουραστικά, τα βαρετά.
Για μια ταινία χρονικής διάρκειας 3.5 ωρών, το αναπόφευκτο είναι να φανεί ως και κουραστική ή επώδυνη από ένα σημείο και μετά. Να μετράει ο θεατής τα λεπτά μέχρι να τελειώσει και να σκέφτεσαι ότι ακόμα κι αν φύγει πριν τελειώσει, δε θα έχει χάσει κάτι το συνταρακτικό.
Στο Killers of the Flower Moon μπήκαν εξ αρχής και πολλά πρέπει, ως προς το τι πρέπει να αποτυπωθεί. Και στο τέλος, ίσως να μην αποτυπώθηκε με βάση το αρχικό σχέδιο. Το γράφουμε αυτό διότι πρόκειται για ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με τον Σκορτσέζε να βάζει στο καστ μια πλειάδα ιθαγενών Οσέιτζ.
Η κοινότητα των Ινδιάνων της Οκλαχόμα ήθελε από την πρώτη στιγμή να ειπωθεί η δική τους αλήθεια, ειδικοί ιστορικοί ενεπλάκησαν για να καθοδηγήσουν και, τελικά, η ταινία μοιάζει να επιχειρεί ένα «ξέπλυμα» στους δολοφόνους και να παρουσιάζει την ιστορία από την οπτική τους. Προφανώς, αυτό έγινε για λόγους εμπορικότητας, επειδή οι Οσέιτζε δεν είναι κάτι οικείο σε όλους.
Τα «πρέπει» της πολιτιστικής κληρονομιάς που τέθηκαν στο Killers of the Flower Moon και πλανώνται ακόμα και τώρα πάνω από την ταινία που κυκλοφορεί στις αίθουσες στο εξωτερικό και θα κάνει πρεμιέρα αύριο σε εμάς, αλλοίωσαν αρκετά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Κι οδήγησαν σε αστοχίες.
Ως τώρα, κάποιος θα πιστεύει ότι πρόκειται για μια υπέρτατη πατάτα. Όχι. Αλλά δεν είναι και μια καταπληκτική ταινία, όπως την αποκαλούσαν στις Κάννες τον Μάιο.
Είναι λες και βλέπουμε το Irishman, απλά σε συνδυασμό με το Power of the Dog, αφού έχει γουεστερνικά στοιχεία, αλλά δεν είναι και γουέστερν, ενώ η φωτογραφία και κάποιες λήψεις, ειδικά στο πρώτο μισάωρο, σου δίνουν την αίσθηση πως θα δεις ντοκιμαντέρ.
Που στην ουσία αυτό είναι, απλά με ηθοποιούς που, αυτό είναι το υπέρτατο της ταινίας, παραδίδουν σεμινάρια υποκριτικής. Άπαντες. Όχι μόνο ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και η Λίλι Γκλάντστοουν, δηλαδή οι τρεις πρωταγωνιστές. Σε αυτή την ταινία μέχρι και ο τελευταίος κομπάρσος που εμφανίστηκε πασαλειμμένος με πετρέλαιο μέχρι και στα ρουθούνια, ήταν για μάθημα υποκριτικής.
Η ταινία μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’20 και στα πρώτα χρόνια των 30s, στο Φέρφαξ στην Οκλαχόμα. Εκεί, επικρατεί κάτι που δεν το γνωρίζουν πολλοί: οι ιθαγενείς είχαν όλο το χρήμα, αμύθητες περιουσίες, σε βαθμό που είχαν λευκούς υπηρέτες. Μόνο που, παρόλο που τους ανήκε η γη και το πετρέλαιο της περιοχής, ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται υπό οικονομική επιτήρηση.
Ενορχηστρωτής σε μια εκμετάλλευση και ένα πατρονάρισμα των Οσέιτζ, μοιάζει να είναι ο Μπιλ Χέιλ (Ντε Νίρο), ένας μεγαλογαιοκτήμονας που δεν απασχολείται με το πετρέλαιο, αλλά έχει μόνο βοοειδή.
Ο Χέιλ με το ένα χέρι προσφέρει τον 20ο αιώνα στους Οσέιτζ, αλλά με το άλλο χέρι ασχημονεί εις βάρος τους σε βαθμό…δολοφονικό.
Έχει υφάνει στο μυαλό του ένα σχέδιο για να πάρει την περιουσία μιας συγκεκριμένης οικογένειας και για να το πετύχει, φέρνει τον ανιψιό του Έρνεστ (ΝτιΚάπριο) και του αναθέτει να γοητεύσει και να παντρευτεί την Μόλι, Ινδιάνα κόρη σε οικογένεια με 3 αδερφές και τη μητέρα τους.
Οι 4 αυτές αδερφές είναι τα ξερολούκουμα για τους ντόπιους λευκούς, αφού είναι καθαρόαιμες Οσέιτζ, από μαμά και μπαμπά, άρα τα προνόμιά τους από τη φυλή και τους νόμους της πολιτείας είναι αυξημένα. Κι η περιουσία τους που θα μοιραστεί στα 4, θα ανήκει και στους άντρες τους. Εύλογα, για κάποιες αυτός είναι λόγος να γίνουν ως και όψιμα θύματα για να πετύχει τον στόχο του ο Χέιλ.
Σε αυτή την ιστορική αποτύπωση από τον Σκορτσέζε, βλέπουμε την πορεία της εκκοσμίκευσης των ιθαγενών στις ΗΠΑ, με τους σατράπηδες λευκούς να θεωρούν πως έχουν κάθε δικαίωμα να πάρουν τη γη, την περιουσία τους και να τους απομακρύνουν από τις παραδόσεις τους.
Μέσα από τη σχέση και τον γάμο του Έρνεστ με τη Μόλι, βλέπουμε όλη τη ραδιουργία που μπορεί να γεννήσει ανθρώπινος νους και τον υποχθόνιο τρόπο που μπορεί να δράσει ένας γαιοκτήμονας για να τυφλώσει με την προσποιητή καλοσύνη του και να καρφώσει το μαχαίρι εκεί που οι άμυνες έχουν πέσει.
Καθώς οι δολοφονίες των Οσέιτζ είναι απανωτές σε αυτή την δεκαετία, με σχεδόν 30 να πεθαίνουν με διάφορους τρόπους, η ομοσπονδιακή αστυνομία, το FBI που ήταν τότε στα σπάργανα, θα στείλει ντετέκτιβ για να ξεδιαλύνει το μυστήριο των θανάτων και να…γλιτώσει από τις φωνές τον ιθαγενών στην Ουάσινγκτον. Και η άκρη του νήματος θα βάλει τέλος στο όραμα του Χέιλ.
ΝτιΚάπριο, Ντε Νίρο και Γκλάντστοουν κάνουν ερμηνείες που, ίσως, σε μια άλλη ταινία θα έμεναν στην ιστορία.
Είναι από τώρα τα μεγάλα φαβορί για τα Όσκαρ και ειδικά ο ΝτιΚάπριο κάνει τον Μέρφι από το Oppenheimer να φαντάζει ένας απλός ηθοποιός. Εκείνη την τρομερή ερμηνεία, την πάει στη δεύτερη θέση.
Από τα πρώτα λεπτά, οι δύο πρωταγωνιστές σε προδιαθέτουν για σκηνές απίστευτης καλλιτεχνικής δύναμης. Οι γκριμάτσες τους, οι αλλοιώσεις στους μορφασμούς, η προφορά τους, η συνολική προσέγγιση του ρόλου τους, σε κάνουν να μένεις άναυδος. Η Γκλάντστοουν από τη μεριά της, έχοντας έναν ρόλο διαφορετικό, καταφέρνει να ενσωματώσει στις αντιδράσεις και στο βλέμμα της, όλο το δράμα της 7ης Τέχνης.
Τι λείπει τελικά από το Killers of the Flower Moon; Κλιμάκωση. Ένταση. Με εξαίρεση 2-3 σκηνές, το υπόλοιπο των 3.5 ωρών δεν έχει αυξομείωση, δεν έχει κορύφωση. Είναι σαν μια ευθεία γραμμή. Κάτι που προκαλεί περισσότερη νωχέλεια στον θεατή. Αν δηλαδή δεις το Killers of the Flower Moon σε σινεμά, είναι 1.10 η απόδοση να κοιμηθείς ένα μισαωράκι. Κάνε το κάπου μετά την 2η ώρα.
Πριν λοιπόν κράξεις κύριε Σκορτσέζε το άπαν σύμπαν της Marvel (που, μαζί σου, έχει φτηνύνει τρομερά), να αναρωτηθείς αν εσύ έδωσες κάτι στο σινεμά, στο κοινό!
* Το Killers of the Flower Moon κυκλοφορεί την Πέμπτη στις αίθουσες από τη Feelgood.