Το «Casa de Papel» ήταν ένα μεγάλο μπαμ για τον κόσμο των σίριαλ. Σε μια εποχή που η έννοια της καλής τηλεόρασης είχε απομακρυνθεί από σειρές με τέτοια αισθητική καθώς το μέσο είχε αρχίσει να πλησιάζει υπερβολικά σε αυτό του κινηματογράφου, για ένα ελαφρύ πρόγραμμα όπως αυτό ήταν αληθινά πρωτόγνωρη τέτοια επιτυχία. Φυσικά, ένας από τους λόγους της μεγάλης επιτυχίας του ήταν το σεναριακό εύρημα της πανέξυπνα δομημένης ληστείας και προφανώς, η γοητεία που ασκεί στο κοινό η φιγούρα της εγκληματικής ιδιοφυίας που κάνει πλάκα στην αστυνομία.
Όμως παρά την αμιγώς «τηλεοπτική» χροιά που έχει η ισπανική σειρά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως η έμπνευση έχει προκύψει από μια κινηματογραφική δημιουργία. Ο λόγος για μια ταινία του 2006, το «Inside Man» του Σπάικ Λι που το καλοκαίρι που είχε παικτεί στα (θερινά) σινεμά είχε κάνει το κοινό να μείνει με ανοιχτό στόμα με την εξυπνάδα που το διακατείχε και επί της ουσίας ήταν ένα «Casa de Papel» πριν το… «Casa de Papel».
Είναι χαζό να μιλήσει κανείς για το «Inside Man» λέγοντας λεπτομέρειες για την πλοκή της ταινίας: κάθε τι που συμβαίνει άλλωστε έχει μεγάλη βαρύτητα ακριβώς εξαιτίας της έκπληξης που προκύπτει και της σεναριακής ανατροπής που έρχεται κάθε τρεις και λίγο. Ας πούμε λοιπόν τα βασικά: μια ληστεία τράπεζας, ένας πανέξυπνος ληστής που θεωρεί πως θα κάνει το πιο επιτυχημένο ριφιφί που μπορεί να συμβεί και να φύγει κύριος κάτω από τη μύτη της αστυνομίας, ένας παθιασμένος αστυνομικός που δεν έχει καμία πρόθεση να ηττηθεί από κανέναν… πανέξυπνο ληστή και μια μυστηριώδης γυναίκα που από το πουθενά εμπλέκεται στην υπόθεση χωρίς κανείς να ξέρει τα αληθινά της κίνητρα.
Περισσότερες λεπτομέρειες δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Καλύτερα να δει κανείς το «Inside Man» χωρίς να ξέρει πολλά πράγματα. Έτσι θα το απολαύσει στο έπακρο. Και κυρίως, το πέρα για πέρα ανατρεπτικό φινάλε του, που καταλήγει να σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Δεν το συζητάμε: ο Σπαίκ Λι είναι μάστορας σε ό,τι σκηνοθετεί και αυτή του η απόπειρα να διαβεί τα χωράφια του crime είδους δεν αποτελεί εξαίρεση.
Οκ, ας αναφέρουμε και κάτι ακόμα: εδώ ο Σπαίκ Λι μοιάζει να εμπνέεται ευθέως από το «Heat» του Μάικλ Μαν με τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Προσοχή όμως: όχι σε επίπεδο ύφους ούτε σε επίπεδο πλοκής, καμία σχέση. Αλλά όπως και στην ταινία του Μαν, οι δυο ανταγωνιστές συμπαθιούνται περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς αν και αντίπαλοι, έτσι και στο «Inside Man», o Λι δημιουργεί μια αντίστοιχη δυναμική. Ο Κλάιβ Όουεν στον ρόλο της υπεροπτικής, απόλυτης εγκληματικής ιδιοφυίας και ο Ντένζελ Γουάσιγκτον σε αυτόν του πεισματάρη, καχύποπτου και πολυμήχανου αστυνόμου δημιουργούν ένα δίπολο που βρίσκεται σε σύγκρουση και σε συμπάθεια ταυτόχρονα, δίνοντας μια έξτρα πινελιά σασπένς στο όλο σενάριο.
Ανέβηκε στο Netflix αυτή η ταινιάρα και όποιος γουστάρει ληστείες, mind games και plot twists δεν χρειάζεται να χάνει πολύ χρόνο…
