Αν παρατηρεί κάποιος για ένα σημαντικό διάστημα τα trends στο Netflix, μπορεί να καταλάβει στο περίπου ποια ταινία θα συναρπάσει πολύ το κοινό και ποια όχι. Και το Nyad δεν είναι μια ταινία που θα φανταζόταν κανείς ότι μπορεί να μπει στο top10 ταινιών.
Κι αν κατάφερνε να μπει, δεν θα ήταν για να πάει ιδιαίτερα ψηλά. Θα ήταν οριακά 9η ή 10η και για μερικά 24ωρα μέχρι να την αντικαταστήσει κάποια άλλη. Κι αυτό όχι γιατί δεν είναι καλή ταινία. Ξέρουμε πως δεν είναι αυτά τα κριτήρια στο Netflix. Απλώς γιατί τα χαρακτηριστικά της είναι χαρακτηριστικά μιας ταινίας που την εκτιμάς πολύ, μα ως εκεί.
Δεν έχει κάποια έντονη δράση. Δεν έχει μια συγκλονιστική εξέλιξη. Είναι και βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία που γνωρίζεις την κατάληξή της. Άρα εκλείπει και η αγωνία. Κι επίσης, η Ανέτ Μπένινγκ και η Τζόντι Φόστερ δεν είναι ηθοποιοί for the masses. Έχουν τρομερή υποκριτική ικανότητα που δεν είναι εύκολα κατανοητή στο κοινό του Netflix.
Κι όμως, το Nyad βρίσκεται ήδη 4ο στα trends και έχει μια δυναμική που αποδεικνύει ότι ενίοτε το κοινό του Netflix μπορεί να επιβραβεύσει μια όμορφη αφήγηση, μια ταινία που βασίζει τα πάντα της σε έναν ή δύο πρωταγωνιστές.
Η Μπένινγκ με τη Φόστερ δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας και μας δημιουργούν και το απαραίτητο feelgood συναίσθημα αυτής της διαδρομής προς την κατάκτηση του υπεράνθρωπου που έκανε η Νταϊάνα Νάιαντ, μια φημισμένη κολυμβήτρια ανοιχτής θαλάσσης, η οποία σε ηλικία 60 ετών έκανε το φαινομενικά ακατόρθωτο: κολύμπησε για 48 ώρες συνεχόμενες από τις Μπαχάμες στο Κι Γουέστ της Φλόριντα, δηλαδή κοντά 100 μίλια σε μια θάλασσα γεμάτη κινδύνους.
Πώς μια κολυμβήτρια τόσο έμπειρη δεν τόλμησε ποτέ να δοκιμάσει κάτι τέτοιο σε στιγμή που το σώμα της να το αντέχει περισσότερο;
Όπως λέει στο ξεκίνημα η Ντάιαν, τότε δεν είχε το μυαλό που θα μπορούσε να επιβληθεί του σώματος και να πείσει το σώμα ότι δεν έχει κουραστεί, ότι αντέχει.
Κι όταν αποφασίζει μετά από πολλούς μήνες να κολυμπήσει και βλέπει πως ήταν 4 ώρες σερί στο νερό και κολυμπούσε, συζητά με την φίλη της, την Μπόνι για το πώς θα μπορούσε να πετύχει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής της και ένα από τα μεγαλύτερα που έχει πετύχει άνθρωπος.
Αρχίζουν λοιπόν τις επαφές με ανθρώπους που ξέρουν ότι θα χρειαστούν σε αυτή τη διαδρομή για να μπορέσει η Ντάιαν απρόσκοπτα να κολυμπήσει σε μια θάλασσα που έχει καρχαρίες, καραβέλες, μέδουσες και, φυσικά, το ατιθάσευτο.
Δεν είναι δηλαδή μόνο η άγρια ζωή του νερού. Είναι κι ο καιρός, οι ατμοσφαιρικές συνθήκες. Το να κολυμπήσεις σε μια θάλασσα τόσο μεγάλη απόσταση, είναι ακριβώς σαν να σκαρφαλώνεις στο Έβερεστ. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και ξεκινάς και το κάνεις. Ο καιρός σε μέρη που δεν είναι φτιαγμένα για το ανθρώπινο σώμα, σου δίνει συγκεκριμένες ευκαιρίες, το λεγόμενο «παράθυρο».
Στο Έβερεστ περιμένεις να έχει ήλιο για να μην υπάρχουν χιονοστιβάδες και σε πλακώσουν. Στη θάλασσα κοιτάς να υπάρχει μια κάποια νηνεμία, να μην προβλέπονται καταιγίδες, γιατί σε εκείνα τα νερά, μια καταιγίδα μπορεί να γίνει εύκολα δίνη ή μικρός στρόβιλος.
Επιπλέον, όπως μαθαίνουμε στην ταινία, η διαδρομή που χαράζεται, πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Αρκεί μια αλλαγή μόλις 10 μοιρών προς τα δεξιά ή τα αριστερά για να σε οδηγήσει εντελώς αλλού από τον τελικό σου στόχο. Κι ακόμα κι όταν τα καταφέρεις όλα και φτάσεις στην ακτή, εκεί υπάρχει ακόμα ένα ρίσκο.
Οι κανονισμοί αναφέρουν ότι αν δεν φανούν οι δύο σου αστράγαλοι εκτός νερού, δεν μπορεί να σε ακουμπήσει κανείς. Όταν φτάνεις μετά από 48 ώρες σερί κολύμβησης χωρίς νερό και τροφή, το να σταθείς στα πόδια σου για 10-15 βήματα είναι άθλος.
Το Nyad δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από την βασική ιστορία για να σου προσφέρει και την ηρεμία της κατάκτησης, αλλά και την έμπνευση. Βλέπεις μια γυναίκα στα 60 της να κάνει 250.000 χεριές στο νερό και να κολυμπάει αυτή την απόσταση και ο θαυμασμός σού παράγει εντός αυξημένες θετικές ουσίες.
Η Ανέτ Μπένινγκ και η Τζόντι Φόστερ είναι τόσο λιτές στην ερμηνεία τους που σε γοητεύουν. Ειδικά η Μπένινγκ, η οποία φέρει και τον εγωισμό της ύψιστης επιθυμίας να πιστέψουν οι άλλοι στο όραμά της, να βρει χορηγούς, να αποδείξει πως στα 60 της δεν είναι ένα μάτσο κόκαλα που περιμένουν να πεθάνουν, αλλά ένα άτομο ικανό για τα πάντα.
Και δεν προσεγγίζει τον ρόλο με φεμινιστικό τρόπο, κάτι που θα έκανε δύσφορο το θέαμα. Τον προσεγγίζει ως ένας άνθρωπος που έχει γκρίνια, έχει έντονη δίψα να αποδείξει, που θέλει να υπερβεί τον εαυτό του. Το βλέπεις στο πώς πανηγυρίζει που μια νέα κολυμβήτρια προλαβαίνει να κάνει το δικό της όραμα, αλλά δεν τα καταφέρνει και στα 11 μίλια τα παρατάει.
Αυτό που προσφέρει διαχρονικά η Μπένινγκ μέσα από τους ρόλους της (το ίδιο είχε κάνει και στο 20th Century Women) είναι αυτό που λείπει από το σινεμά: ερμηνείες χωρίς πολιτική ατζέντα, ερμηνείες ανθρώπινες, ερμηνείες με τις οποίες μπορείς να ταυτιστείς.