Όταν έγινε γνωστό πως ο Ματ Ριβς θα ήταν ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε να αναβιώσει στην μεγάλη οθόνη τον Μπάτμαν δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προέβλεψαν πως αν φέρει εις πέρας το έργο του με επιτυχία, αυτό αυτόματα θα αποτελεί και το διαβατήριό του για το κλαμπ των μεγάλων μπλοκμπαστεράδων της σύγχρονης εποχής. Η εκτίμηση αυτή ωστόσο αγνοούσε κάτι πολύ σημαντικό για τον Ματ Ριβς: τα διαπιστευτήριά του προς αυτή την κατεύθυνση τα είχε δώσει ήδη.
Η τριλογία που ανέλαβε στα μέσα των 10s να ολοκληρώσει -και η οποία δεν είχε ξεκινήσει από τον ίδιο- μπορεί να μην θεωρείται από τα τοπ franchise σε επίπεδο δημοφιλίας αλλά πρόκειται για αληθινά πολύ δυνατές ταινίες. Ειδικά το δεύτερο μέρος της (όπως άλλωστε συμβαίνει πολύ συχνά με τις τριλογίες) που κυκλοφόρησε το 2014 και πρόσφατα ανέβηκε και στο Netflix και έχει κάνει τους λάτρεις της action επιστημονικής φαντασίας να γουστάρουν την ζωή τους.
Ο λόγος για το «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή», το σίκουελ δηλαδή του «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση» (θα ακολουθούσε το «Πόλεμος στον Πλανήτη των Πιθήκων»), franchise που αποτελεί με τη σειρά του ένα μεγάλο ριμέικ της κλασικής ταινίας της δεκαετίας του ’60. Μόνο που σε αντίθεση με την κλασική ταινία με τον Τσάρλτον Ίστον, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς διαφορετικό ύφος και φυσικά μια αφήγηση από εντελώς διαφορετική σκοπιά, καθώς τα πεπραγμένα δεν τα βλέπουμε από τη σκοπιά των ανθρώπων αλλά από εκείνη των πιθήκων. Για την ακρίβεια των εξεγερμένων πιθήκων απέναντι στην υποδούλωση που τους επιβάλλουν οι άνθρωποι.
Στο «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή» πρωταγωνιστής είναι και πάλι ο Σίζαρ, ο πιο ανεπτυγμένος από όλους τους Πιθήκους και αυτονόητος ηγέτης τους στη μάχη που δίνουν με τους ανθρώπους για το ποιο θα είναι τελικά το είδος που θα επικρατήσει πάνω στον πλανήτη. Σε αντίθεση με το πρώτο μέρος, που επί της ουσίας αποτελεί το origin του Σίζαρ, εδώ ο εν λόγω είναι πλέον ένας πέρα για πέρα διαμορφωμένος χαρακτήρας με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτη: αναγνωρίζει το βάρος της ευθύνης που κουβαλάει και βιώνει με επώδυνο τρόπο την «κατάρα» της ηγεσίας μιας τόσο δύσκολης συνθήκης.
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν συγκρίνει την γοητευτική φιγούρα του Σίζαρ με τους κλασικούς αντίστοιχους ηγέτες τύπου Φιντέλ Κάστρο και αντιλαμβάνονται την παρουσία ως μια αλληγορία για την ιστορία των επαναστάσεων του 20ου αιώνα. Αν και πράγματι, η έννοια της πολιτικής αλληγορίας ταιριάζει γάντι με αυτό το franchise πρόκειται για μια πιο πολυδιάστατη κατάσταση: η σύγκρουση ανθρώπων-πιθήκων αυτές τις μέρες θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να γίνει αντιληπτή ως μια μεταφορά της ιστορίας της Παλαιστίνης και της καταπίεσης που βιώνει από το Ισραήλ ή ακόμα και ως μια θρησκευτικής αναφοράς ιστορία που αναβιώνει την ιστορία του Κάιν και του Άβελ – στο τρίτο μέρος άλλωστε, αυτό είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο με τον Σίζαρ να γίνεται εξώφθαλμα η πιθηκοειδής εκδοχή του Μωϋσή…
Δεν είναι βέβαια αναγκαίο να δει κανείς αυτές τις ταινιάρες υπό ένα πολιτικό πρίσμα για να τις απολαύσει. Όπως όλες οι καλές δημιουργίες του είδους τους άλλωστε λειτουργούν τέλεια και μόνο στο πρώτο επίπεδο: αυτό της αγνής, απολαυστικής, γεμάτης ένταση δράση. Είναι δεδομένο σε κάθε περίπτωση πως όποιος το επιλέξει για μια βραδινή προβολή στο Netflix μόνο τον χρόνο του δεν θα χάσει…
