Σκεφτείτε έναν από τους σκηνοθέτες δράσης που αν κάτι δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς είναι πως δεν ξέρει να γυρίζει δυναμικές και σπιντάτες ταινίες με γυναίκες πρωταγωνίστριες. Στη συνέχεια, σκεφτείτε μια από τις πιο όμορφες, αν όχι την ομορφότερες, σταρ του Χόλιγουντ να βρίσκεται στα χέρια αυτού του σκηνοθέτη. Στη συνέχεια βάλτε στο νοητικό σας μίξερ τις πιο εντυπωσιακές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχετε δει. Είναι δυνατόν να μην αξίζει το τελικό μείγμα;
Αυτό είναι το «Lucy», η ταινία του Λουκ Μπεσόν που έγινε φίρμα το μακρινό 1994 με το «Λεόν» για να μην σταματήσει από τοτε να γυρίζει ταινίες δράσης φτιαγμένες με φρενήρεις ρυθμούς, ταινίες που υπήρξαν οι πιο χαρακτηριστικές για ορισμένες γυναίκες του Χόλιγουντ – ρώτηστε την Νάταλι Πόρτμαν ή την Μίλα Γιόβοβιτς. Εδώ ο Γάλλος σκηνοθέτης συναντιέται με την εντυπωσιακή Σκάρλετ Γιόχανσον, η οποία βρίσκεται στον ομόνυμο ρόλο και το τελικό αποτέλεσμα πραγματικά φυσάει.
Η Λούσι είναι μια τύπισσα που βγάζει τα προς το ζειν ως βαποράκι ναρκωτικών. Κάποια στιγμή θα την απαγάγουν κάτι κακοί άνθρωποι από την Ταϊβάν για να τις κλέψουν το εξελιγμένο ναρκωτικό που κουβαλάει και πάνω στη μανούρα η τελευταία θα πέσει υπό την επήρρειά του. Και εκεί αλλάζουν όλα. Όχι μόνο για την ίδια αλλά και για… την ανθρωπότητα συνολικά. Διότι αυτή η ουσία που μπαίνει στο αίμα της δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που γνωρίζουμε.
Υπάρχει μια θεωρία πως εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε μόνο ένα ελάχιστο, πολύ μικρό κομμάτι του εγκεφάλου μας. Συνεπώς, οι αληθινές μας δυνατότητες είναι ακόμα ανεξερεύνητες. Αν αυτές απελευθερωθούν θα είμαστε ένα πολύ ανώτερο είδος, θα μπορούμε να κάνουμε πράγματα να κινούνται με την σκέψη μας, θα έχουμε τεράστιες δυνάμεις, δεν θα είμαστε πια άνθρωποι αλλά ύπερ-άνθρωποι. Δεν είναι πως δεν θα θέλαμε να είμαστε κάτι τέτοιο από τώρα. Είναι πως απλά δεν έχουμε εξελιχθεί ακόμα ως είδος.
Αυτή την θεωρία οικειοποιείται και το «Lucy». Διότι αυτό το ναρκωτικό που παίρνει η βασική χαρακτήρας, συμβάλλει σε αυτό ακριβώς: στο να απελευθερώνει τις δυνατότητες που έχει έτσι κι αλλιώς η ανθρωπότητα. Και έτσι η Λούσι γίνεται ο φόβος και ο τρόμος όχι απλά για τους εχθρούς της αλλά και για όποιον άτυχο βρεθεί στο δρόμο της. Γίνεται μια φονική μηχανή, ένα αληθινά ανώτερο ον, μια υπερηρωίδα.
Οι τρελοί και παλαβοί ρυθμοί της ταινίας, η οποία αρνείται να αφήσει το πόδι της από το γκάζι, έχουν ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το αρνητικό είναι πως δεν την αφήνει να γίνει κομμάτακι πιο σκεπτόμενη, να «σκύψει» με διάθεση εμβάθυνσης στην τραγικότητα που κουβαλάει η πρωταγωνίστρια ως ένα ον πολύ μπροστά από την εποχή της. Το θετική φυσικά είναι πως δεν σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς, την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα, γίνεται ένα μείγμα του «Matrix» με το «Akira» και ποτέ δεν προσγειώνεται.
Πρόκειται με απλά λόγια για έναν φιλμικό Sci Fi δυναμίτη και με δεδομένο πως βρίσκεται στο Netflix είναι αληθινή αμαρτία να μην την δει κάποιος εφόσον του αρέσουν όλα αυτά που αντιπροσωπεύει. Εδώ που τα λέμε, με μια τέτοια Σκάρλετ μπορεί να ισχύει και κάτι διαφορετικό;
