«Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος από τις τελευταίες πωλήσεις. Μπορώ όμως να το αποδώσω στο ότι ο κόσμος είναι λίγο συγκρατημένος όσον αφορά τα έξοδά του. Χμ, εσείς τι λέτε;»
Η λογική λέει πως ούτε το 0,1% όσων διαβάσουν αυτές τις λέξεις θα αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Βασικά, αν υπάρχει ακόμα κι ένας, θα είναι σαν θαύμα. Και σίγουρα αξίζει να λάβει κάποιο δώρο ή βραβείο. Όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, όμως, έχουν γραφτεί στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης, ασχέτως αν δεν απέκτησαν ποτέ δημοφιλία.
Ωστόσο, πρώτα απ’ όλα, θα παρατεθούν πληροφορίες για έναν ηθοποιό που δεν βρίσκεται στη ζωή. «Έφυγε» τις τελευταίες ημέρες του 2022, ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά του 2023. Ο λόγος για τον Θεόδωρο Συριώτη.
Γεννηθείς το 1935, απόφοιτος της δραματικής σχολής Ελευθέρου Θεάτρου Θεσσαλονίκης, άρρηκτα συνδεδεμένος με το σανίδι επί σειρά δεκαετιών. Ενδεικτικά, από το 1959 μέχρι το 1989 ανήκε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου. Δεν προτιμούσε τον κινηματογράφο.
Είχε παρουσία στην εμβληματική ταινία «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963) και σε δύο ακόμη -προχωρημένες- παραγωγές του 1972 με μη δημοφιλείς ηθοποιούς («Οργισμένη γενιά» και «Το κρυφό σπίτι της Αγγέλας»).
Έπρεπε να μπει η δεκαετία του 1980 και εκείνος να προσεγγίσει τα 50 του για να παίξει σε αρκετά, διαδοχικά φιλμ. Τα οκτώ εξ αυτών γυρίστηκαν το 1986, τα επτά το 1987, τα τέσσερα το 1988, τα πέντε το 1989 και τα τέσσερα το 1990. Ήταν η εποχή του βίντεο, όταν οι συντελεστές είχαν την ευκαιρία να βάλουν στην τσέπη κάποια εύκολα χρήματα.
Η τελευταία κινηματογραφική παρουσία του Θεόδωρου Συριώτη καταγράφηκε το 2001, όταν συμμετείχε στην ταινία «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο» των Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου.
Η δεκαετία του 1980 ήταν άκρως κοπιαστική για εκείνον, αφού πέραν του θεάτρου και των βιντεοταινιών, είχε παρουσία σε αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές. Μερικά χρόνια νωρίτερα (1975-1976), έλαβε μέρος στην εμβληματική σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Δεν ήταν ποτέ το πρώτο όνομα, αλλά το τηλέφωνό του χτυπούσε συνεχώς για νέες συνεργασίες, οι οποίες αφορούσαν κατά βάση guest εμφανίσεις, αφού ο χρόνος του ήταν περιορισμένος.
Η αρχή στο σανίδι επεφύλασσε, μεταξύ άλλων, συνεργασία με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του ανυπέρβλητου Μάνου Κατράκη. Αυτό ήταν ένα τεράστιο μάθημα για τον Θεόδωρο Συριώτη. Έπειτα, στη μακροχρόνια παρουσία του στο Εθνικό Θέατρο, συνυπήρξε με σκηνοθέτες όπως ο Αλέξης Μινωτής, ο Ζιλ Ντασέν, ο Αλέξης Σολωμός, ο Τάκης Μουζενίδης, ο Κωστής Μιχαηλίδης, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου και ο Σπύρος Ευαγγελάτος.
Κατόπιν, συνεργάστηκε με θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου (Αλίκης Βουγιουκλάκη, Γιώργου Κωνσταντίνου, Κατερίνας Γιουλάκη, Γιώργου Νικολαΐδη, Θύμιου Καρακατσάνη, Γιώργου Κιμούλη κ.ά.), όπως επίσης με αρκετά δημοτικά περιφερειακά θέατρα (Θεσσαλικό, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου κ.ά.).
Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και συμμετείχε σε πολλές θεατρικές εκπομπές της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Σε εκείνον, λοιπόν, έπεσε ο κλήρος για να πει την παρθενική ατάκα της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Αυτή δηλαδή που διαβάσατε στο ξεκίνημα του αφιερώματος. Το MEGA εξέπεμψε τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 1989 και μία ημέρα αργότερα προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Πατήρ, υιός και πνεύμα». Σκηνοθέτης ήταν ο Αντώνης Τέμπος, ενώ βασικοί πρωταγωνιστές οι Γιώργος Κωνσταντίνου, Σπύρος Παπαδόπουλος και Τζοβάνα Φραγκούλη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συντελεστές προετοίμαζαν τα πρώτα 13 επεισόδια, με αποδέκτρια την κρατική TV. Τότε, όμως, άλλαξε η διοίκηση της ΕΡΤ, με αποτέλεσμα το «μεγάλο κανάλι» να αγοράσει το σίριαλ. Λίγο αργότερα ενσωματώθηκαν και «Οι απαράδεκτοι», δίνοντας την απαιτούμενη ώθηση για να εκτοξευθεί το παραδοσιακό «4» του τηλεκοντρόλ.