Δεν θυμόμαστε αν έχουμε δει και κάτι χειρότερο στο Netflix, αλλά το να υπάρχουν στο top-10 τέσσερις ταινίες που είναι χάσιμο χρόνου, με δύο στην πρώτη και την τρίτη θέση, πρέπει να είναι από τα πολύ σπάνια φαινόμενα.
Το Morbius είναι με διαφορά η χειρότερη ταινία του MCU στην μετά-Avengers εποχή και η αλήθεια είναι πως σε αυτό το διάστημα έχουν βγει πολλές «πατάτες». Το Exodus στη θέση Νο3 είναι μια από τις αρκετές ενοχλητικές ταινίες που μας έχει δώσει την τελευταία 10ετία ο Ρίντλεϊ Σκοτ. Για το Rebel Moon στην 4η θέση τα γράψαμε.
Επομένως, με αυτό ως κριτήριο, ως πήχη, το Infinite Storm με την Ναόμι Γουότς που είναι στην 9η θέση, αλλά δύσκολα θα πάει πιο πάνω, είναι μια μάλλον αδικημένη υπόθεση.
Σε ένα άλλο περιβάλλον, με άλλο μέτρο σύγκρισης, δεν θα το συζητούσαμε πως πρόκειται μια ταινία που είναι ανερμάτιστη και ασύνδετη σε πολλά της σημεία. Αλλά επειδή υπάρχει αυτό το Νο1 και αυτό το Νο3, μπορούμε να το πούμε ως και αδικία που το Infinite Storm είναι 9ο.
Στη θεωρία, αυτή η ταινία θα μπορούσε να γίνει λόγος αποθέωσης για τη Ναόμι Γουότς, που έχει να γνωρίσει αποθέωση μάλλον από το Mulholland Drive το 2001.
Είναι ένα κλασικό στόρι επιβίωσης σε αντίξοες συνθήκες, όπως το Wild με την Ρις Γουίδερσπουν, το 127 Ώρες με τον Τζέιμς Φράνκο και όλες αυτού του είδους. Η διαφορά εδώ είναι πως η Γουότς δεν είναι τόσο παραδομένη στις δυνάμεις της φύσης και δεν είναι μόνη της, ούτε πέρασε πολλές μέρες στην αγριότητα και τη μανία των φυσικών φαινομένων.
Ούσα μια πολύ έμπειρη αναβάτρια σε βουνά, γνωρίζοντας πολύ καλά το βουνό Ουάσινγκτον στο Νιου Χάμπσιρ, η Παμ Μπέιλς αποφασίζει να ανέβει εν μέσω μιας κακοκαιρίας για την οποία ξέρει ότι θα έρθει, αλλά δεν δείχνει να ιδρώνει ιδιαιτέρως ή να φοβάται πως κάτι μπορεί να πάει στραβά.
Κάτι όντως πάει στραβά, ξεμένει χωρίς νερό, η χιονοθύελλα μαίνεται, εγκλωβίζεται για λίγο σε μια τρύπα μέσα στο χιόνι, απεγκλωβίζεται όμως και κάτι την σπρώχνει να πάει προς μια κατεύθυνση πιο ψηλά, προς την κορυφή, όπου βλέπει μια φιγούρα. Πλησιάζει και βλέπει πως είναι ένας άντρας που βρίσκεται στο όριο του θανάτου, ξεπαγιασμένος.
Ο εν λόγω είχε ανέβει εκεί για να παραδοθεί μετά την απώλεια του παιδιού του και το έκανε με sneakers και βερμούδα. Η Παμ τον επαναφέρει με τριβή στα πόδια, τον βάζει σε ειδική σακούλα και είναι σαν να του δίνει το φιλί της ζωής.
Με δύναμη χιλίων λεόντων καταφέρνει να τον οδηγήσει χαμηλά στο βουνό και εκείνος φροντίζει να της δείξει ευγνωμοσύνη μιλώντας σε εφημερίδες και κανάλια για εκείνη. Η ίδια όμως, κουβαλάει επίσης τραύμα.
Έχει συνέχεια μικρά οράματα με τα δύο παιδιά της που πέθαναν από ασφυξία μετά από μια διαρροή αερίου. Κι η ταινία, από κει που μοιάζει με ιστορία επιβίωσης από τα φυσικά φαινόμενα, είναι μια ιστορία επιβίωσης από την απώλεια, την απώλεια των παιδιών της. Είναι μάλλον μια λιγότερο καλή εκδοχή της υπέροχης ταινίας με την Ρόμπιν Ράιτ, του Land. (σου είχαμε γράψει εδώ)
Η όλη μετάβαση από την μοναχική της περιπλάνηση στο χιονισμένο βουνό, στην διάσωση του άντρα κι από κει στις παραισθήσεις που έχει στο σπίτι της και στην προσπάθεια να επουλώσει την πληγή, είναι πολύ απότομη κι αυτό είναι ένα δομικό πρόβλημα της ταινίας.
Η Ναόμι Γουότς δεν είναι υπερβατική στον ρόλο της, αλλά είναι τίμια και αυτή η έλλειψη σύνδεσης, υποβιβάζει την προσπάθεια της. Επίσης, καθώς είναι ένα στόρι που αφορά βαθιά συναισθήματα, δεν έχει τόσα πολλά κοντινά στο πρόσωπο και δεν είναι και ξεκάθαρες οι εκφράσεις που υποδηλώνουν το συναίσθημα της κάθε στιγμής.
Αυτά τα δύο στοιχεία είναι αρκετά για να κάνουν το Infinite Storm μια χαμένη ευκαιρία των συντελεστών να προσφέρουν μια συγκινητική και άρτια αφήγηση, είναι μολοντούτο μια ταινία καλύτερη από αυτές που προπορεύονται στα trends του Netflix.