Οι φανατικοί οπαδοί του Αλ Πατσίνο είναι μοιρασμένοι σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Οι μισοί θεωρούν ότι ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος της καριέρας του υπήρξε αυτός του Μάικλ Κορλεόνε στην θρυλική τριλογία του «Νονού». Οι άλλοι μισοί πιστεύουν πως ήταν ο «Σημαδεμένος» ο ρόλος που θα υπάρξει αξεπέραστος για τον Αλ Πατσίνο. Σε κάθε περίπτωση οι μαφιόζικοι ρόλοι είναι κάτι που ο Πατσίνο ξέρει πολύ καλά, ίσως καλύτερα από κάθε άλλο (με ενδεχόμενη εξαίρεση την προφανή περίπτωση του Ρόμπερτ Ντε Νίρο) να φέρνει εις πέρας.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που από ένα σημείο και μετά ορισμένες ερμηνείες του στον ρόλο του μαφιόζου πέρασαν σχετικά στα ψιλά: όταν κάτι παύει να είναι μοναδικό αυτόματα περνάει απαρατήρητο. Ίσως αυτος να είναι και ο λόγος που κανείς πλέον δεν θυμάται το «Donnie Brasco» του 1997, μια ταινία που δεν υπήρξε ακριβώς η αγαπημένη των κριτικών της εποχής αλλά χαρακτηρίστηκε ως «η τελευταία σημαντική μαφιόζικη ταινία» και ως τέτοια έμεινε στα μυαλά των οπαδών του genre – τουλάχιστον μέχρι τον επικό «Ιρλανδό» του Σκορτσέζε μπόλικα χρόνια μετά.
Στο «Donnie Brasco», ένας μυστικός αστυνομικός πιάνει φιλίες με έναν γερασμένο, κουρασμένο από τη ζωή και μάλλον αποτυχημένο μαφιόζο και μέσω αυτού διεισδύει στην καθημερινότητα της μαφίας. Οι δυο άντρες αναπτύσσουν μια σχέση πατέρα-γιου και σύντομα τα όρια ανάμεσα στο ποια είναι η αποστολή και ποιες οι επιθυμίες του μυστικού αστυνομικού, μπερδεύονται και σχετικοποιούνται.
Στον ρόλο του ουσιαστικού πρωταγωνιστή της ταινίας, που είναι ο εν λόγω μυστικός αστυνομικός «λάμπει» η ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ ο οποίος, πολύ πριν γίνει σχεδόν αποκλειστικά ένας «καρτουνίστικος» ηθοποιός, εδώ δίνει ρέστα πραγματικά παίζοντας τον μπερδεμένο, μονίμως μεγαγχολικό και γκρίζο ηθικά χαρακτήρα που «ενσωματώνεται» από τη ζωή στο οργανωμένο έγκλημα αντί να το πατάξει όπως είναι τυπικά η αποστολή του. Όμως, όπως μπορεί εύκολα να μαντέψει κανείς, την παράσταση κλέβει η «παλιοσειρά» Πατσίνο που ερμηνεύει τον μαφιόζο της υπόθεσης με ευκολία αντίστοιχης του να βάλει κανείς να πιεί ένα ποτήρι νερό…
Και όμως, αν και ο Πατσίνο εδώ ζωντανεύει για πολλοστή φορά στη ζωή του ένα μαφιόζο, ο ρόλος δεν είναι γραμμένος με τον στερεοτυπικό τρόπο που θα περίμενε κανείς. O «Λέφτι» όπως λέγεται ο χαρακτήρας του δεν είναι ένας ηγετικός και αρχηγικός μαφιόζος αλλά ένα χαμηλόβαθμο τσιράκι του υποκόσμου, πολύ γερασμένος, πολύ κουρασμένος πια για να ακολουθήσει τους ρυθμούς της ζωής που έχει επιλέξει, ματαιωμένος με τα χρόνια εξαιτίας της αποτυχίας του να αναρριχηθεί στα πάνω πατώματα της μαφίας. Δεν θα γίνει ποτέ αρχηγός και το ξέρει. Θα είναι για πάντα ένας χαμηλόβαθμος μαφιοζάκος και αυτό τον κάνει ένα τραγικό χαρακτήρα.
Η πατρική σχέση που θα αναπτύξει με τον Ντόνι Μπράσκο, έναν νεαρό κακοποιό που εμφανίζεται στον δρόμο του, και που φυσικά δεν είναι αληθινός κακοποιός αλλά μυστικός αστυνομικός, θα γίνει η αφορμή για να αποκτήσει εκ νέου ενδιαφέρον για την ίδια την παρουσία του μέσα στη μαφία. Ο θεατής καταλήγει να λυπάται τον «Λέφτι» και να μισεί τον Ντόνι, που τον κοροϊδεύει κατάμουτρα και ας είναι και ο τελευταίος μάλλον μπερδεμένος για αυτή την παράδοξη σχέση που έχει διαμορφώσει με το «θήραμά» του.
Πρόκειται περί ταινιάρας και οι λάτρεις του μαφιόζικου σινεμά δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να την δουν τώρα που το Netflix την έχει ανεβάσει. Σπεύστε…
