Το 1954, δυο αστυνομικοί καταφθάνουν σε ένα απομονωμένο νησί της ανατολικής ακτής για να ερευνήσουν την εξαφάνιση μιας ασθενούς, η οποία είναι έγκλειστη επειδή δολοφόνησε τα παιδιά της, από μια ψυχιατρική κλινική υψίστης ασφαλείας. Αρχίζουν να υποψιάζονται ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει στο ίδρυμα, όταν μια σφοδρή καταιγίδα διακόπτει κάθε επικοινωνία του νησιού με τον έξω κόσμο.
Και κάπως έτσι, με μια απλή υπόθεση, τυπική υπόθεση ιστορίας μυστηρίου θα έλεγε κανείς, δυο αρχετυπικές φιγούρες ντετέκτιβ -οι Μαρκ Ράφαλο και Λεονάρντο Ντι Κάπριο στους βασικούς ρόλους μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από τα νουάρ των 50s- και μια επιβλητική μουσική να δένει με τα μουντά πλάνα, ο Μάρτιν Σκορτσέζε έρχεται να «παντρέψει» δυο είδη σινεμά με υποδειγματικό τρόπο: αφενός το νεονουάρ και αφετέρου τον κλασικό, αγνό τρόμο. Η τα
Και σαν μεγάλος δημιουργός που είναι, ο Σκορτσέζε χρησιμοποιεί τα είδη και τους κανόνες που τα διέπουν μόνο ως πρόσχηματα για να πει μια ιστορία που στη βάση της είναι κάτι άλλο, κάτι έξω τόσο από το τυπικό νουάρ όσο και από το τυπικό horror. Αλλά ταυτόχρονα, ο απόλυτος συνδυασμός του. Ναι, μοιάζει αντιφατικό αλλά είναι επί της ουσίας το αποτέλεσμα της λεπτοδουλειάς που έχει κάνει εδώ ο Σκορτσέζε.
Το «Shutter Island» μπορεί να μην είναι η πιο εντυπωσιακή ταινία που έχει δημιουργήσει ο Σκορτσέζε χρησιμοποιώντας τον Ντι Κάπριο ως αρσενική του «μούσα», μπορεί να μην έχει τον πληθωρισμό ενός «Τhe Departed» ή την ενέργεια ενός «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» αλλά είναι ακριβώς αυτή η υπόγεια μελαγχολία και η αίσθηση μαυρίλας που το διέπει, που κάνει την ταινία ένα αποτέλεσμα που σπάνια συναντάει κανείς στο Χόλιγουντ.
Ο τρόμος του Σκορτσέζε αντλεί δυναμική από το γεγονός ότι είναι αδιόρατος, δεν καταλαβαίνεις ακριβώς από πού προέρχεται, δεν κάνει φασαρία αλλά αντίθετα σου δινει την αίσθηση ότι παραμονεύει για να σε ξαφνιάσει ανά πάσα στιγμή και το γεγονός ότι τελικά δεν κάνει ούτε αυτό τον μετατρέπει σε σαδιστικό εργαλείο. Και αν ο θεατής είναι μια φορά το «θύμα» του στιλιζαρίσματος του Σκορτσέζε, οι δυο χαρακτήρες του είναι με πολλαπλούς τρόπους.
Κάνει μπαμ άλλωστε πως για τους υπόγειους σχολιασμούς που θέλει να κάνει ο σκηνοθέτης αναφορικά με τα συλλογικά τραύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι δυο ντετέκτιβ -και ειδικά αυτός του Ντι Κάπριο- είναι τα βασικά οχήματα: δεν έχουμε να κάνουμε απλά με παρακμιακούς χαρακτήρες ντετέκτιβ που ζουν μέσα σε μια απαισιόδοξη και κυνική συνθήκη αλλά με φιγούρες που φαίνεται πως ο πόλεμος και οι επιπτώσεις του δεν λένε να ξεθωριάσουν από τη ψυχή τους.
Το φινάλε του «Shutter Island» είναι αληθινά ανατρεπτικό και εντυπωσιακό, σαν μια καλοστημένη φάρσα έρχεται και δένει με την τραγικότητα των ηρώων που το ουσιαστικό τους πρόβλημα μόνο το μυστήριο που έχουν να λύσουν δεν είναι. Τσεκαρέ το στο Netflix και θα καταλάβεις…
