Δεν χρειάστηκε παρά μερικές ώρες το ντοκιμαντέρ-σειρά μυθοπλασίας του Netflix για τον Μέγαν Αλέξανδρο για να προκαλέσει αντιδράσεις. Μόνο που οι περισσότερες εστίασαν στο αν ήταν ή δεν ήταν ομοφυλόφιλος ο Μέγας Αλέξανδρος.
Ας βγάλουμε από τη μέση τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Όποιος δεν θέλει να παραδεχτεί ότι σε εκείνες τις εποχές δεν είχαν ιδέα από στρέιτ και γκέι, δικαίωμα του να μην το αποδέχεται, αλλά καλό είναι να ξέρει πως αγνοεί την αρχαιολογική-ιστορική καταγραφή.
Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε θαυμασμό για τον Ηφαιστίωνα γιατί ήταν γκέι. Ούτε είχε πάθος για την Ρωξάνη γιατί ήταν στρέιτ. Σε εκείνες τις εποχές η αγάπη εκφραζόταν με τη σωματικότητα και τα σώματα εξυμνούνταν σε κάθε ευκαιρία. Κι ένας ύμνος κατέληγε συχνά σε ερωτικές συναναστροφές.
Εν πάση περιπτώσει, ο καθένας αποδέχεται αυτό που θέλει να αποδεχτεί, δεν πρόκειται να μπούμε στη διαδικασία να αλλάξουμε τα μυαλά κανενός. Πιστεύουμε όσα λέει η επιστήμη, άλλοι ας πιστέψουν ό,τι θέλουν.
Πέραν του ζητήματος της ομοφυλοφιλίας και της αλήθειας της σχέσης του με τον Ηφαιστίωνα, η σειρά του Netflix αποτυγχάνει σε πάρα πολλά επίπεδα. Το βασικότερο όλων είναι ότι αποτυγχάνει να αναδείξει τον Αλέξανδρο στο μεγαλείο του.
Δεν είναι δηλαδή ο Μέγας Αλέξανδρος ένας στρατηλάτης που προκαλεί τρόμο στους Πέρσες και που ωθεί τους γύρω του να του υποταχθούν οικειοθελώς γιατί αναγνωρίζουν πως μόνο αυτός μπορεί να τους οδηγήσει σε σπουδαία πράγματα.
Βλέπουμε έναν μικρό σε αύρα Αλέξανδρο που περισσότερο επιβάλλεται χάρη στους ικανούς πολεμιστές που στέκονται στο πλάι του και μοιάζει σαν να μην μπορεί να σταθεί επιβλητικά. Ακόμα και η σκηνή με τον Γόρδιο Δεσμό είναι υποτιμητική, αφού ο Μέγας Αλέξανδρος τον κόβει με το σπαθί στα «παρασκήνια» της μάχης.
Ξέρουμε από τις καταγραφές ότι η λύση του δεσμού έγινε με τρόπο αυτοκρατορικό, μέσα σε ένα ανάκτορο, με πλήθος κόσμου να είναι μάρτυρας και να υποκλίνεται στην θεϊκή χάρη του Αλεξάνδρου που με αυτή την κίνηση έδειχνε πως είναι ο Εκλεκτός. Οποιαδήποτε μυθολογική προσέγγιση του Γόρδιου Δεσμού δεν συνάδει με αυτό που δείχνει η σειρά.
Επίσης, το χρονικό διάστημα που καλύπτει, αφορά μόνο στο διάστημα της περσικής ηγεσίας υπό τον Δαρείο. Έχουν μεινει εκτός μεγάλα κεφάλαια της διαδρομής του Αλεξάνδρου προς τη Μέση Ανατολή.
Και σε επίπεδο ενδυμασιών σε αρκετές σκηνές υπάρχουν ανακρίβειες και λάθη.
Κι αν σε όλα τα παραπάνω μπορεί να υπάρξει ως απάντηση ότι «στη μυθοπλασία μπορούν να γίνουν αυθαιρεσίες», τότε να μιλήσουμε για την μυθοπλαστική πλευρά της σειράς.
Ας αφήσουμε στην άκρη την ντοκιμαντερίστικη πλευρά του, δηλαδή τα σημεία όπου οι αρχαιολόγοι και ιστορικοί περιγράφουν με δόσεις stand up comedy και ας εστιάσουμε στη μυθοπλασία.
Τι έχουμε εκεί; Κατά βάση αδούλευτες ερμηνείες, ειδικά στην πλευρά των Μακεδόνων, στους παρατρεχάμενους του Αλεξάνδρου, με πρώτο απ’ όλους τον Ηφαιστίωνα. Ίσως επειδή υπήρχε ο συνδυασμός ντοκιμαντέρ-μυθοπλασίας, η παραγωγή, η σκηνοθεσία, θεώρησαν ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθούν πολύ με τους ρόλους. Ίσως θα έπρεπε να το είχαν ξανασκεφτεί!
Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη όσες γνώσεις έχουμε από την ιστορική καταγραφή – δεν είναι και πολλές, σίγουρα αγνοούμε αρκετές ερμηνείες και αναλύσεις – και δούμε τη σειρά ως μία που να καταπιάνεται με το epicness της μυθολογίας, η προσέγγιση αφαιρεί πλήρως το epicness. Οι μεγάλες μάχες δεν έχουν παρά ελάχιστη διάρκεια ως σκηνές και είναι μικρή η ικανοποίηση.
Δηλαδή έχουμε που έχουμε έναν ξενέρωτο Αλέξανδρο, έχουμε και συνολικά ένα ξενέρωτο στήσιμο.
Από όποια οπτική κι αν δει κανείς της σειρά, ο Μέγας Αλέξανδρος του Netflix, μόνο Μέγας δεν λέγεται…